Τι συμβαίνει στο οχτάωρο εργασίας μας στο σπίτι;
Για μερικούς από εμάς το να δουλεύεις από το σπίτι φαντάζει δώρο, μια ευκαιρία να συγκεντρωθούμε και να είμαστε πιο παραγωγικοί καθώς ταυτόχρονα βρίσκουμε χρόνο να πάμε μια βόλτα τον σκύλο μας ή να κάνουμε γυμναστική. Για άλλους όμως η αλλαγή των εργασιακών συνθηκών – ειδικά τη περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού – δεν είναι τόσο ομαλή.
Η εργασιακή εμπειρία είναι διαφορετική για τον καθένα μας. Μερικοί άνθρωποι απλά μπορούν να προσαρμοστούν πιο εύκολα σε νέες συνθήκες εργασίας βάσει του χαρακτήρα τους και της διάθεσης τους. Ωστόσο, για κανέναν μας δεν είναι σίγουρο ότι θα είναι καλό ή κακός στην εξ αποστάσεως εργασία – κάποιοι απλά πρέπει να προσπαθήσουν λιγάκι περισσότερο.
Γιατί ισχύει αυτό; Ακολουθούν μερικοί από τους λόγους που μερικοί εργαζόμενοι αποδίδουν καλύτερα από το σπίτι.
Το αίσθημα της χρονοτριβής
Όταν το αφεντικό μας δεν είναι συνέχεια πάνω από τον ώμο μας να μας επιτηρεί είναι λογικό να καθυστερούμε και να χρονοτριβούμε. Όσο φαινόμαστε ενεργοί στη συνομιλία μας με τους συναδέλφους μας, είναι εύκολο να πεταχτούμε στη κουζίνα να δοκιμάσουμε μια νέα συνταγή ή να περιηγηθούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μας.
Ο Τίμοθι Πίσιλ, αναπληρωτής καθηγητής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κάρλτον στο Οντάριο του Καναδά, έχει χαρακτηρίζει το φαινόμενο αυτό ως μια «αδύναμη κατάσταση» με ασαφείς απαιτήσεις από τους εργαζομένους. Στο γραφείο επικρατεί μια «ισχυρή κατάσταση» όπου απαιτείται η ακολουθία κάποιων κανόνων όπως οι ώρες εργασίας, η εμφάνιση του καθενός και τα διαλείμματα. Οι λιγότερες απαιτήσεις και η λιγότερη λογοδοσία ευνοεί το αίσθημα της χρονοτριβής.
Χωρίς τους αυστηρούς κανόνες του γραφείου είναι πιο εύκολο να απορρίψουμε κάποια εργασία που δεν μας αρέσει. Σύμφωνα με τον Πίσιλ όταν έχουμε μια εργασία να κάνουμε αλλά δεν θέλουμε να τη κάνουμε τότε δοκιμάζουμε την «ανοχή απογοήτευσης» μας. Όσοι έχουν χαμηλή ανοχή είναι πιθανότερο να χρονοτριβούν. Είναι εκείνοι που σηκώνονται από το γραφείο τους επειδή θέλουν να αποσπάσουν τη προσοχή τους κάνοντας κάτι άλλο.
Αντίθετα, όσοι έχουν υψηλή ανοχή συνήθως είναι συνεπείς και ανταπεξέρχονται στις απαιτήσεις της εξ αποστάσεως εργασίας. Αυτοί δεν παρασύρονται από το αίσθημα της χρονοτριβής αλλά επιβάλλουν την εργασία. Έρευνα έχει δείξει ότι από τις πέντε διαστάσεις της προσωπικότητας ενός ανθρώπου το γνώρισμα της συνείδησης χαρακτηρίζεται ως το καλύτερο μέσο πρόβλεψης για την απόδοση της εργασίας.
Για να μπορέσουμε να αυξήσουμε τα επίπεδα ανοχής και να γίνουμε πιο επιμελείς και αποδοτικοί θα πρέπει να εξασκήσουμε την παρορμητικότητα μας. Κάποιος που δεν είναι επιμελής θα τα παρατήσει όταν θα πρέπει να αντιμετωπίσει κάτι απαιτητικό και που τον φέρνει σε δύσκολη θέση. «Αυτό που θα πρέπει να κάνουν είναι να το αποδεχτούν ηθελημένα. Θα πρέπει να επικεντρωθούν στη στιγμή», λέει ο Πίσιλ.
Για αυτό το λόγο, προτείνει να μετράμε μέχρι το πέντε και να παίρνουμε πέντε βαθιές ανάσες. Έπειτα να χωρίσουμε την εργασία μας σε μέρη ώστε να μην απογοητευτούμε από την αρχή. Έτσι θα είναι πιο εύκολο να ολοκληρώσουμε την εργασία μας χωρίς να αποσπαστεί η προσοχή μας και να τα παρατήσουμε .
Πηγή:huffingtonpost.gr
