[ad_1]
Μοναδική βιώσιμη και ορθολογική λύση της προσφυγικής κρίσης παραμένει η πίεση προς τους Ευρωπαίους εταίρους μας, για διαμοιρασμό των προσφύγων.
Από το 2001, η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων τιμάται, κάθε χρόνο, στις 20 Ιουνίου. Φέτος, η μέρα αυτή είχε ακόμη μεγαλύτερη σημασία γιατί βρισκόμαστε εν μέσω της πανδημίας του COVID-19, μιας πανδημίας που έχει θέσει σε δοκιμασία τις δυνάμεις όλων μας και έχει φέρει στο προσκήνιο όλες τις συστηματικές ανισότητες.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, πως εκτός από τον κορονοϊό έχουμε να πολεμήσουμε και την ανθρωπιστική προσφυγική κρίση που βαθαίνει κάθε μέρα και περισσότερο.
Τα τελευταία χρόνια, η χώρα μας έχει βρεθεί στο κέντρο αυτής, καλούμενη να διαχειριστεί ένα μεγάλο όγκο προσφυγικών ροών, ένα μεγάλο αριθμό πονεμένων και ξεριζωμένων ανθρώπων που αφήνουν τις χώρες τους, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο, και φτάνουν εδώ με την ελπίδα πως ερχόμενοι στην Ευρώπη ίσως έχουν μέλλον. Άνθρωποι που έχουν εργαλειοποιηθεί και εργαλειοποιούνται καθημερινά από πολλούς πόλους αλλά κυρίως από την Τουρκία, η οποία τους χρησιμοποιεί για να πιέσει την ΕΕ, όποτε θέλει να πετύχει κάτι, αλλά και εν είδει απειλής προς τη χώρα μας.
Αυτοί οι άνθρωποι, όταν φτάνουν στα παράλιά μας, φορτωμένοι σε σάπιες βάρκες δουλεμπόρων, δυστυχώς, έρχονται αντιμέτωποι με την αναλγησία της πολιτείας που τους στοίβαζε σε ανοιχτά camps όπως η Μόρια, παλαιότερα, και τώρα θα τους κλείνει σε κλειστά στρατόπεδα, όπως τα καινούργια κλειστά κέντρα που αναμένεται να δημιουργηθούν το επόμενο διάστημα.
Μάλιστα, ακόμη κι εκείνοι που μέσα στην ατυχία τους στάθηκαν λίγο πιο τυχεροί και βρήκαν ένα σπίτι να μείνουν με τις οικογένειές τους, μέσω των προγραμμάτων “ESTIA” και “HELIOS”, πριν λίγες μέρες οδηγήθηκαν σε έξωση, χωρίς να γνωρίζει κανείς πού θα οδηγηθούν, μολονότι αρκετοί εξ αυτών έχουν λάβει άσυλο, σε μια προσπάθεια της Κυβέρνησης της ΝΔ και του αρμόδιου Υπουργού Μετανάστευσης κ Ν. Μηταράκη να αδειάσουν θέσεις ώστε να αποσυμφορηθούν τα νησιά.
Όμως, η έξωση δεν είναι βήμα αποσυμφόρησης. Βήμα αποσυμφόρησης δεν είναι ούτε η δημιουργία κλειστών στρατοπέδων φυλάκισης άτυχων ψυχών, ενάντια, μάλιστα, στη βούληση των τοπικών κοινωνιών που έχουν χτυπηθεί, όπως και ολόκληρος ο ελληνικός λαός, από την κρίση της τελευταίας δεκαετίας κι όλες τις πολιτικές φτωχοποίησης και ερημοποίησης που επιβλήθηκαν και πρόκειται να ενταθούν το επόμενο διάστημα, όταν θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε τις οικονομικές επιπτώσεις του κορονοϊού, επιπτώσεις που είναι βέβαιο πως θα οδηγήσουν με σταθερά βήματα σε ένα 5ο και σκληρότερο όλων μνημόνιο.
Μοναδική βιώσιμη και ορθολογική λύση της προσφυγικής κρίσης παραμένει η πίεση, με κάθε δυνατό τρόπο, είτε διπλωματικά είτε ασκώντας βέτο προς τους Ευρωπαίους εταίρους μας, για διαμοιρασμό των προσφύγων. Θα πρέπει άμεσα να γίνει κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να γίνει αντιληπτό ότι το προσφυγικό είναι μια παγκόσμια ανθρωπιστική κρίση όχι ένα πρόβλημα της Ελλάδας ή ένα θέμα τριβής μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Ας μην ξεχνάμε πως, εδώ και αιώνες, η χώρα μας γίνεται σημείο συνάντησης πολιτισμών και ανταλλαγής ιδεών που έχουν μπολιαστεί και επηρεάσει και τη δική μας κουλτούρα.
Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, τώρα, να ξεχάσουμε αξίες που έχουν εγγραφεί στο DNA μας, όπως η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά, κάτι που έχει αποδειχθεί περίτρανα από την αλληλέγγυα στάση της πλειοψηφίας των Ελλήνων απέναντι στους πρόσφυγες που έχουν έρθει στην πόρτα μας, τα τελευταία χρόνια, όσο κι αν μισανθρωπικές και ξενοφοβικές φωνές το προσπαθήσουν, επιχειρώντας να γεννήσουν το μίσος και το διχασμό στις ψυχές των Ελλήνων.
Όπως είναι απόλυτα κατανοητό και αναμενόμενο οι τοπικές, ειδικά, κοινωνίες έχουν κουραστεί να παλεύουν να διαχειριστούν τις προσφυγικές ροές μόνες τους. Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητο η Ε.Ε. να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες που της αναλογούν στη διαχείριση του προσφυγικού και απέναντι στα εκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν σε καθεστώς προσφυγιάς, αλλά και των συμπολιτών μας που δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση από τη μια πλευρά κι από την άλλη πρέπει να διαχειριστούν τους πρόσφυγες που φτάνουν στο νησί ή την πόλη τους.
Οι Έλληνες που ξέρουν καλά, που έχουν βιώσει τον ξεριζωμό και την προσφυγιά, έχουν σταθεί δίπλα στους πονεμένους αυτούς ανθρώπους και τους έχουν στηρίξει, όμως, πρέπει η πολιτεία, από πλευράς της, να σταθεί δίπλα στους πολίτες της και να πιέσει την ΕΕ να αρθεί, επιτέλους, στο ύψος των περιστάσεων για να μην παραμείνει η Ελλάδα ο δεσμοφύλακας της Ευρώπης.
*βουλευτή Β’ Πειραιά και γραμματέα της ΚΟ ΜέΡΑ25
[ad_2]
Πηγή : EFSYN
