«Ο Στέφανος εμφανίστηκε ακάλεστος και χωρίς μεταμφίεση στο πολιτικό bal masque της χώρας» λέει ο Σπηλιωτόπουλος σκιαγραφώντας το φαινόμενο εξ Αμερικής
«Ο Στέφανος Κασσελάκης εμφανίστηκε ακάλεστος και χωρίς μεταμφίεση στο πολιτικό bal masque της χώρας» λέει μιλώντας σήμερα στην «Espresso», σε μια συνέντευξη αποκάλυψη ψυχής, ο πρώην υπουργός κυβερνήσεων της Ν.Δ. και νυν σύμβουλος Στρατηγικής Επικοινωνίας και πολιτικός αναλυτής Αρης Σπηλιωτόπουλος.
- Απο τη Βίβιαν Μπενέκου
Ο Αρης δεν βρίσκει πια το ίδιο γοητευτική την πολιτική και, ωριμάζοντας, προτιμά να βοηθά άλλους να αποφύγουν τα δικά του λάθη. Μεταξύ αυτών είναι και ο τέως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος του τράβηξε αμέσως το ενδιαφέρον, καθώς, όπως μας εξηγεί, «είναι από μόνος του ένα case study στην Πολιτική Επικοινωνία».
Ομως οι «αχθοφόροι ονόματος» που υπάρχουν εκτός από τη Δεξιά και στην παραδοσιακή Αριστερά δεν άφησαν τον νεοφερμένο Κασσελάκη «να ανθίσει», σύμφωνα με τον πρώην υπουργό. Στην εξέλιξη της συζήτησής μας ο Αρης Σπηλιωτόπουλος παραδέχεται τα λάθη που έκανε και ο ίδιος και τα οποία τον έκαναν να… γλιστρήσει και να χάσει την ισορροπία του στην πολιτική του διαδρομή, αναγνωρίζοντας την υποψηφιότητά του για τον Δήμο της Αθήνας και την παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα το 2014 ως τα «δύο μείον» αυτής της διαδρομής.
«Πίστεψα πολιτικούς που δεν έπρεπε, αλλά ποιος δεν κάνει λάθη;» αναρωτιέται ο 58χρονος σήμερα επικοινωνιολόγος, λέγοντας ταυτόχρονα: «Η ζωή κάνει κύκλους, ο καιρός έχει γυρίσματα και θέλει ωριμότητα να αποδεχθείς ότι κάποτε έρχεται και η στιγμή, εκεί που οι καπεταναίοι κρεμούσαν τα άρματα, να κρεμάνε σήμερα οι γύφτοι τα νταούλια»! Ο πρώην υπουργός βρίσκει το δικό του νόημα ζωής στα ταξίδια, στη μουσική, στη συντροφιά των φίλων του, αλλά όχι πια στο άκριτο κυνήγι της φιλοδοξίας.
Σύμβουλος Στρατηγικής Επικοινωνίας. Καλύτερα από ενεργός πολιτικός;
Είναι όμορφο όταν βιώνεις την εμπειρία τού να τσαλαβουτάς και στις δύο όχθες του ποταμού. Και στην ενεργή πολιτική και στην επικοινωνία. Είμαι ευγνώμων και τυχερός γιατί έως σήμερα νιώθω ότι έζησα διπλάσιες χρονολογικά μέρες. Η επιλογή μεταξύ πολιτικής και επικοινωνίας δεν είναι εύκολη. Ανάλογα με την περίοδο, καθεμία υπερτερεί ανάλογα. Τώρα είμαι στη φάση που νιώθω ότι η επικοινωνία με εκφράζει περισσότερο. Ισως και η πολιτική να μην είναι το ίδιο γοητευτική όπως ήταν στο παρελθόν. Ισως, όταν ωριμάζεις, το να βοηθάς τους άλλους να αποφύγουν τα δικά σου σφάλματα ή να μπορούν να αξιοποιήσουν ευκαιρίες που εσύ έχασες να είναι πιο προκλητικό. Μπορεί όμως όσο μεγαλώνουμε να γινόμαστε και πιο επιλεκτικοί και πιο απαιτητικοί. Η αλήθεια είναι ότι εγώ είμαι περισσότερο απαιτητικός πια από την πολιτική παρά από την επικοινωνία. Τώρα που το συζητάμε, ίσως γιατί η επικοινωνία να ήταν η πρώτη μου αγάπη. Στην πρώτη αγάπη συγχωρείς πολλά, αλλά από τη δεύτερη απαιτείς περισσότερα.
Κεφάλαιο Στέφανος Κασσελάκης. Πώς και γιατί πήρατε αυτό το ρίσκο;
Ο Στέφανος Κασσελάκης από μόνος του αποτελεί case study στην Πολιτική Επικοινωνία. Ομογενής, άγνωστος στο ευρύ κοινό, αλλά επιτυχημένος επαγγελματικά και με προσωπική λάμψη, κατάφερε να κερδίσει το παλαιοπολιτικό κατεστημένο, να γίνει αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης και να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της πολιτικής, που είχε αρχίσει να μας κουράζει. Ο τρόπος που συστήθηκε, οι αλήθειες του και οι επιλογές του αποτέλεσαν μια γροθιά στο συντηρητικό κατεστημένο των πολιτικών οικογενειών. Εδειχνε ότι είναι η φλόγα που θα μετέτρεπε τα «τζάκια» σε καυσόξυλα ή ακόμα και σε κάρβουνα. Συνεπώς, η πρόκληση ήταν μεγάλη να συνεργαστείς μαζί του. Οταν τον γνώρισα καλύτερα, διέκρινα ένα πραγματικό πάθος να προσφέρει και ένα νοιάξιμο για τους πολλούς, που έλειπε. Σίγουρα η πορεία του θα είναι ενδιαφέρουσα και η πρόκληση της συνεργασίας μαζί του θέλει τόλμη.
Τι άνθρωπος είναι ο Στέφανος όπως εσείς τον γνωρίσατε και γιατί κατά τη γνώμη σας δεν αξιοποίησε τον πολιτικό χρόνο που του δόθηκε, όντας πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ για δώδεκα και πλέον μήνες;
Εγώ γνώρισα έναν άνθρωπο διαφορετικό από αυτόν που τα συστημικά ΜΜΕ αλλά και μέχρι χθες σύντροφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ θέλησαν να κατασκευάσουν ως «είδωλο», αλλά ανάστροφο της πραγματικότητας. Γνώρισα έναν άνθρωπο γειωμένο, ευαίσθητο, ευγενικό, που παθιάζεται για την προσφορά και αντιδρά στην αδικία. Κυρίως όμως έναν άνθρωπο αληθινό. Λέει τα πράγματα όπως τα προσλαμβάνει και όπως τα ζει, μακριά από την υποκρισία και τις συμβάσεις των παραδοσιακών πολιτικών. Τα παραπάνω ήταν αρκετά για να τον οδηγήσουν αργά ή γρήγορα σε σύγκρουση με τις κατεστημένες αντιλήψεις της κομματικής γραφειοκρατίας. Γιατί η παλαιοπολιτική νοοτροπία, η κομματική γραφειοκρατία, τα μικροσυμφέροντα του βολέματος, οι «αχθοφόροι» ονόματος υπάρχουν σε όλα τα κόμματα, ακόμα και στην παραδοσιακή Αριστερά. Οταν ο Στέφανος Κασσελάκης θέλησε να «αερίσει» το κόμμα του, να το φρεσκάρει και να το εξωραΐσει, συγκρούστηκε με όσους είχαν στόχο να το κρατούν ερειπωμένο μέχρι να βρουν τον κατάλληλο εργολάβο για να το παραδώσουν ως αντιπαροχή.
Δεν του είπατε όμως ότι, όταν απασχολείς περισσότερο με το lifestyle σου, αδικείς το υπόλοιπο κομμάτι της προσωπικότητάς σου; Δεν το καταλαβαίνει αυτό; Ή αρέσκεται να το επιδιώκει;
Πολλή συζήτηση έχει γίνει για τη λεγόμενη υπερπροβολή της προσωπικής του ζωής. Ο ίδιος έχει πει ότι ήταν λάθος του και υπερέβαλε. Ομως ας είμαστε ειλικρινείς: Το κίνητρο ήταν η διαφορά νοοτροπίας. Οταν ζεις και έχεις μεγαλώσει στις Ηνωμένες Πολιτείες ή σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, θεωρείς περίπου υποχρέωσή σου να δημοσιοποιείς τα πάντα γύρω από τη ζωή σου. Είναι σαν να λες: «Δημιουργώ έναν κρυστάλλινο τοίχο γύρω μου, όπου κάθε πολίτης μπορεί να δει ποιος πραγματικά είμαι, τι κατέχω, πώς ζω, ώστε να μπορεί να κρίνει και να συγκρίνει εάν από τη στιγμή της ανάληψης του όποιου δημόσιου αξιώματος και μετά η ζωή μου θα αλλάξει». Αν, δηλαδή, υπάρχει εκμετάλλευση της άσκησης του δημόσιου αξιώματος ή όχι. Αυτό το τόσο συνηθισμένο αλλού εμάς που είμαστε εθισμένοι στη συμβατική υποκρισία μιας «πολιτικής ορθότητας» ακόμα και στη ζωή μας, μας ξίνισε και κυρίως μας ανησύχησε. Υποσυνείδητα ορισμένοι αισθάνθηκαν την απειλή ότι πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Δεν τολμούσαν όμως να κατεβάσουν τις μάσκες της συντηρητικής υποκρισίας. Ετσι ο Στέφανος Κασσελάκης παρουσιάστηκε σαν να μπήκε ακάλεστος και χωρίς μεταμφίεση σε ένα πολιτικό bal masque που έχει ξεκινήσει χρόνια πριν και συνεχίζεται και σήμερα.
Τι θα γίνει τώρα; Πώς θα προχωρήσει;
Είπε ότι ήρθε για να μείνει και κακώς ορισμένοι νόμιζαν ότι δεν το εννοεί και στην πρώτη δυσκολία θα εγκαταλείψει. Προσωπικά πιστεύω ότι όσα έγιναν πρόσφατα με το συνέδριο του αποκλεισμού που δεν συνάδουν με τις δημοκρατικές αρχές τού έκαναν καλό γιατί τον απελευθέρωσαν. Σήμερα, χωρίς βαρίδια, μπορεί να εκφράσει καλύτερα τις ιδέες του, τις σκέψεις του, το όραμά του. Και όπως φαίνεται, δημοσκοπικά τουλάχιστον, η απήχησή του είναι μεγαλύτερη απ’ ό,τι του κόμματος στο οποίο μέχρι πρόσφατα ήταν πρόεδρος.
Η ιστορία της Αριστεράς έχει φαιδροποιηθεί και με τη συμβολή του Κασσελάκη, δυστυχώς. Πώς σας φαίνονται αυτά που λέγονται, ότι ήρθε «ουρανοκατέβατος» για να συμβάλει στη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ;
Λυπάμαι που ορισμένοι εξακολουθούν να αντιλαμβάνονται την πολιτική ως καλλιστεία προσώπων. Τα πρόσωπα εκφράζουν ιδέες και προτείνουν θέσεις. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα αντιμετωπίζει ένα πλέγμα συλλογικής απαξίωσης, ανυποληψίας ή απογοήτευσης, έχει να κάνει με την άρνησή του να αποδεχτεί τη βούληση της πλειοψηφίας των μελών του που πριν έναν χρόνο αποφάσισαν ότι πρόεδρός τους θα είναι ο Στέφανος Κασσελάκης. Με μια σειρά μεθοδεύσεων δεν τον καθαίρεσαν απλώς, αλλά ως μειοψηφία απέκλεισαν τη δυνατότητα να αποφασίσει η πλειοψηφία αν θα ανανεώσει ή όχι την εμπιστοσύνη της στο πρόσωπό του. Αυτό δεν συνάδει με καμία δημοκρατική κουλτούρα κανενός κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως δημοκρατική Αριστερά. Τέτοιες μεθοδεύσεις φαιδροποιούν το πολιτικό σύστημα και όχι τα πρόσωπα.
Πώς κρίνετε τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη διακυβέρνησή του;
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, είναι τελικά ένας ιδιαίτερα τυχερός για τον εαυτό του άνθρωπος και πολιτικός. Ομως στο σύνολο θα έλεγα ότι η διακυβέρνησή του δεν αφήνει θετικό ισοζύγιο, γιατί το μείγμα οικονομικής πολιτικής είναι τόσο νεοφιλελεύθερο, που η ανεξέλεγκτη αγορά απορροφά την αγοραστική δύναμη των περισσοτέρων, με αποτέλεσμα η μεσαία τάξη να αφανίζεται και οι μισθωτοί όπως και οι εργαζόμενοι να υποφέρουν. Στα κοινωνικά θέματα προσπαθεί, όμως δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από την πίεση του οικονομικού κατεστημένου και των τραπεζών, που συνεχίζουν να θησαυρίζουν, να κερδοσκοπούν και η κοινωνική αδικία να είναι το κυρίαρχο συναίσθημα των πολλών.
Οσο κάποιος είναι πρωτοκλασάτος πολιτικός, προφανώς έχει γύρω του διάφορους κόλακες και μη. Οταν φύγει, μένει κανείς δίπλα του;
Η ζωή κάνει κύκλους. Πάντα ο καιρός έχει γυρίσματα. Θέλει ωριμότητα να αποδεχτείς ότι στη ζωή θα έρθει και η στιγμή εκεί που οι καπεταναίοι κρεμούσαν τα άρματα να κρεμάνε σήμερα οι γύφτοι τα νταούλια, όπως λέει η λαϊκή ρήση. Ομως όλα με σοφία προχωρούν. Γιατί στην ηρεμία του δάσους ωριμάζεις, ενώ στη βοή της πόλης λοξοδρομείς.
Το λάθος για τον δήμο της Αθήνας και το φάουλ παραίτησης από βουλευτής
Μου είπατε πριν ότι ως σύμβουλος επικοινωνίας «βοηθάτε τους άλλους να αποφύγουν τα δικά σας λάθη». Αρα μελετήσατε και σας απασχόλησαν λάθη που κάνατε στο παρελθόν. Ποια ήταν αυτά που ίσως σας κόστισαν;
Ας είμαστε ειλικρινείς: Οταν τρέχεις, υπάρχει περίπτωση και να γλιστρήσεις. Κανείς δεν είναι αλάνθαστος όταν κινείται. Προφανώς έχω κάνει λάθη και από απειρία στην αρχή της διαδρομής μου, από ζήλο, από συναίσθημα ή ακόμα και από κακή εκτίμηση. Δεν είχα μια πολιτική οικογένεια να με καθοδηγεί και πίστεψα πολιτικούς που δεν έπρεπε. Λάθος μου ήταν που αποδέχτηκα να δώσω τον αγώνα για τον Δήμο της Αθήνας, ενώ η δέσμευση του κόμματος ότι θα είμαι μοναδικός υποψήφιος δεν τηρήθηκε. Εκεί έπρεπε να έχω παραιτηθεί και να αφήσω αυτούς που με ξεγέλασαν να «λουστούν» το αντάρτικο. Λάθος μου ήταν επίσης ότι παραιτήθηκα από βουλευτής ενώ ποτέ δεν είχα χάσει εκλογές, γιατί αυτό έλεγε η συνείδησή μου. Ομως ας θυμόμαστε κάτι: Εξυπνος γίνεται αυτός που μαθαίνει από τα λάθη του και βλάκας παραμένει όποιος τα επαναλαμβάνει. Ελπίζω στη ζωή μου να μην είμαι στη δεύτερη κατηγορία.
