Γιάννης Νισταζάκης: Ο αγωνιστής του Πολυτεχνείου για το συνέδριο μαϊμού – «Οι σταλινικοί του ΚΚΕ ήταν πιο σοβαροί»

Την οργή παλαιών αριστερών, όπως του αγωνιστή του Πολυτεχνείου Γιάννη Νισταζάκη, έχουν προκαλέσει τα όσα έκανε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στο πρόσφατο συνέδριο παρωδία στο μπουζουξίδικο της Ιεράς Οδού.

Όπως οργή προκαλούν και οι δηλώσεις ενός εκ των εγκεφάλων της αυταρχικής μεθόδευσης για τον αποκλεισμό εκατοντάδων εκλεγμένων συνέδρων, του Χρίστου Σπίρτζη.

Στον πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ και γενικά στην Κουμουνδούρου απαντά με «γράμμα προς συντρόφους», όπως τη λέει, ο κ. Νισταζάκης, καταγράφοντασς με συγκλονιστικό τρόπο τα όσα έζησε.

«Επειδή ακούω μερικούς να χαρακτηρίζουν σαν σταλινικές τις μεθοδεύσεις που έγιναν. Οι επίγονοι του σταλινισμού, στο 13ο συνέδριο του ΚΚΕ το 1991, ήταν πολύ πιο σοβαροί», αναφέρει μεταξύ άλλων.

Ολόκληρη η επιστολή του Γιάννη Μισταζάκη: 

Αγαπητοί σύντροφοι

Στα 73 μου θέλησα να πάω στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Ζήτησα από τους Σφους του Ηρακλείου να με στείλουν σύνεδρο για να συμβάλλω σε μια δημοκρατική διέξοδο από την κρίση, να μην κυριαρχήσει η φανατική αντιπαράθεση ένθεν και ένθεν, να κυριαρχήσει  το συλλογικό ΕΜΕΙΣ  και όχι ο οποιοσδήποτε συνασπισμός προσωπικών στρατηγικών.

Παρά το ότι πέρασα την  κρισάρα  και μου  ήρθε το SMS της «επιλογής μου» σαν σύνεδρος (σαν να μην με εξέλεξε η ΟΜ μου):

• Δεν μπήκα, όταν δίπλα μου εκλεγμένα δημοκρατικά σύνεδροι  «απορρίπτονταν» από την «προκρούστια» επιτροπή  και χιλιάδες άλλοι μπορούσαν να μπουν διαδικτυακά χωρίς να  εκλεγούν.
• Δεν μπήκα μέσα από την πόρτα του υπογείου, με συνθηματικά μάλιστα, ενώ έβλεπα παλιούς μου συντρόφους με σκυμμένο κεφάλι κοιτάζοντας με ενοχή να ακολουθούν την  εξευτελιστική διαδικασία.
• Δεν μπορούσα να είμαι μέσα και να ανεχτώ την επιβολή, με παρουσία μπράβων, «προεδρείου» με πρόεδρο ένα πρόσωπο «όνειδος» για την γενιά μας.
• Δεν μπόρεσα να νομιμοποιήσω με την συμμετοχή μου πρακτικές που πρώτη φορά έζησα στα 9 συνέδρια του χώρου της Αριστεράς που συμμετείχα.

Επειδή ακούω μερικούς να χαρακτηρίζουν σαν σταλινικές τις μεθοδεύσεις που έγιναν.  Οι επίγονοι του σταλινισμού, στο 13^ο συνέδριο του ΚΚΕ το 1991, ήταν πολύ πιο σοβαροί. Μας διέγραψαν με βάση την καταστατική αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, την είχαμε αποδεχτεί εντασσόμενοι, έστω και με 1 ψήφο διαφορά στην Κ.Ε., μας έδωσαν εντολή αποχώρησης από τον ΣΥΝ, δεν το κάναμε, είμαστε οπορτουνιστές, μας διέγραψαν.

Ναι σύντροφοι, δεν μπόρεσα να δώσω το παραμικρό άλλοθι σε ένα έγκλημα κατά της δημοκρατικής – αγωνιστικής ιστορίας του αριστερού και προοδευτικού κινήματος.

Επιτρέψτε μου να σας πω τις σκέψεις μου που θα ήθελα να εκθέσω από το βήμα ενός δημοκρατικού συνεδρίου.

• Είμαστε θεατές μιας κρατικής διοίκησης που με πλήρη αδιαφάνεια διαχειρίζεται το δημόσιο χρήμα και οδηγεί τον τόπο πάλι στα βράχια κα την υπανάπτυξη.
• Μετά της εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ (αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ) δεν φαίνεται στον ορίζοντα λύση που να μπορεί να αμφισβητήσει το καθεστώς Μητσοτάκη και ένα εκφυλισμένο, διαπλεκόμενο πολιτικό σύστημα που ο μόνος συνεκτικός κρίκος είναι η διαχείριση του μαύρου χρήματος από τα δημόσια ταμεία.  
• Τα σενάρια δημοσιολόγων ( γκαλοπατζήδων)  για την ενδεχόμενη αλλαγή συσχετισμών των πολιτικών δυνάμεων κάνουν μια μεγάλη «αφαίρεση». Τα δεδομένα τους στηρίζονται σε μια μειοψηφία του εκλογικού σώματος που συμμετέχει στης δημοσκοπήσεις και ψηφίζει στις εκλογές. Η πλειοψηφία μένει «εκτός» στους υπολογισμούς τους.  Σ’ αυτήν  ο μεγάλος όγκος είναι η νεολαία που απεχθάνεται ένα  πολιτικό σύστημα που την οδηγεί στην ανεργία, την οικονομική περιθωριοποίηση , την μετανάστευση. Ένα σύστημα που επενδύει στην πολιτική της ΑΠΑΘΕΙΑ και ΑΔΡΑΝΕΙΑ.
•  Μόνο η πολιτική ενεργοποίηση και αφύπνιση αυτού του δυναμικού κομματιού της κοινωνίας, που στα χέρια του θα κριθεί το μέλλον του τόπου, μπορεί να φέρει την ανατροπή αυτού του πολιτικο οικονομικού συμπλέγματος που κρατάει «όμηρο» την χώρα μας.
• Αγαπητοί σύντροφοι της γενιάς μου και των αμέσως επόμενων, η λογική που επικράτησε μετά την μεταπολίτευση «για την νέα γενιά χωρίς αυτήν» , έχει τελειώσει. Ας παραμερίσουμε καθισμένοι στις δάφνες μας. ΝΑΙ ρίξαμε την ΧΟΥΝΤΑ με το Πολυτεχνείο, διαμορφώσαμε κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς που επέτρεψαν το 81 στον Ανδρέα να ανατρέψει το μετεμφυλιακό καθεστώς, είμαστε η κρίσιμη μάζα που έδωσε διέξοδο το 2015 στην απέχθεια του κόσμου στο πολιτικό σύστημα που οδήγησε στα βράχια τον τόπο. Ναι , δείξαμε δείγματα λαϊκής κυριαρχίας με την κυβέρνηση «πρώτη φορά αριστερά», βγάλαμε την Ελλάδα από τα μνημόνια όμως δεν καταφέραμε να πείσουμε την λαϊκή πλειοψηφία, να τους ενεργοποιήσουμε για ένα καλύτερο μέλλον, για την ριζική  ανατροπή  του πολιτικού κατεστημένου. Η δυναμική που φέραμε στην πολιτική ζωή του τόπου μετά την μεταπολίτευση σιγά – σιγά ατόνησε. Η παραίτηση Τσίπρα , ενός χαρισματικού εκσυγχρονισμένου εκπροσωπου των αντιλήψεων μας ήταν το «τέλος εποχής» .
•  Δεν το καταλάβαμε, θέλαμε να βάλουμε την σφραγίδα μας , να κρεμάσουμε τα βαρίδια της ηρωικής αλλά ξεπερασμένης αριστεράς στους νέους που πρέπει να φτιάξουν ένα νέο σχήμα και να εκφραστούν με τον δικό τους τρόπο.  Για αυτό στήριξα Στέφανο Κασσελάκη με πολύ σκεπτικισμό λόγω της μη γείωσης του στα  ελληνικά δεδομένα.
• Γιατί δεν ήταν αγκυλωμένος στους δικούς μας «κώδικες» επικοινωνίας , αλλά σ΄αυτούς που επικοινωνεί η σημερινή νεολαία.
• Γιατί από την αρχή ήταν ασυμβίβαστος με το κρατικοδίαιτο πολιτικό μας σύστημα.
• Γιατί θα ήταν ίσως ο μόνος πολιτικός αρχηγός μετά την μεταπολίτευση  (ίσως και παλιότερα) που δεν είχε εκτραφεί σε δελφινάρια παραγωγής πολιτικών αλλά είχε κολυμπήσει με επιτυχία στη πραγματική οικονομία και μάλιστα , αναγκαίο για την εποχή μας, στα διεθνή και υπερατλαντικά νερά.
• Γιατί διατύπωσε συγκεκριμένες προτάσεις, χωρίς το καθιερωμένο γενικόλογο λιβάνισμα της αριστεράς στα δίκαια της εργατικής τάξης, για την αναβάθμιση των εργαζομένων στην σύγχρονη παραγωγική διαδικασία,  γιατί όχι σε κοινό μέτωπο με την υγιή επιχειρηματικότητα, απέναντι σε μια  κρατικοδίαιτη   μιντιοκραταιά ολιγαρχία .
• Γιατί  παρόμοια φαιδρά (αμερικανάκι, ζιβάγκο, βαλτός για να πάρει τους αριστερούς ψηφοφόρους)που κυκλοφορούσαν πριν 10ετίες στο χώρο της αριστεράς για τον Ανδρέα Παπανδρέου, διακίνησαν  τα αριστερόμετρα και για τον Στέφανο.

Από την επόμενη της εκλογής του οι «διαχειριστές» του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ άρχισαν την υπονόμευση. Άλλοι πήραν τις έδρες και έφυγαν και αυτοί που έμειναν δεν στήριξαν  την πολιτική του ενηλικίωση  και γνωριμία στο τοπίο του Ελληνικού  πολιτικοοικονομικού κατεστημένου. Δεν έδειξαν κατανόηση (όπως κάνουμε στα παιδιά μας) σ τις απολυτότητες της γενιάς του, που κρύβουν όμως μια ασυμβίβαστη ειλικρίνεια αλλαγής και ανατροπής, και του συμπεριφέρθηκαν σαν αποπαίδι.

Αντί να δημιουργήσουν ένα φιλικό περιβάλλον που η ευφυΐα και το ταλέντο του στην επικοινωνία να απογειωθούν και να συμβάλουν με πολιτικές προτάσεις στην διεύρυνση  και ανάταση του χώρου, τον έκαναν να κοιτάζει προς τα πίσω,  να προσέχει τις πισώπλατες μαχαιριές , κλίμα που φυσικά έφερε λάθη διαχείρισης και timing.  

 Μπήκε μπροστά και καταφέραμε να πάρουμε 15% στις Ευρωεκλογές  (ξεκίνησε από μονοψήφιο) , την 2^η θέση και να επανακτήσουμε την πρωτιά στην νεολαία (την είχαμε χάσει το 23 από τον Μητσοτάκη ). Όλα αυτά σε ένα περιβάλλον λευκής απεργίας των περισσότερων κεντρικών στελεχών και ανοιχτής επιδίωξης εκλογικής αποτυχίας, για να αρχίσει το «ξήλωμα».

Αυτή η ανήθικη στάση, στα ήθη της αριστεράς και του προοδευτικού κόσμου,   πήρε απάντηση στις εσωκομματικές εκλογές. Ο κεντρικός μηχανισμός έχασε τον έλεγχο των αντιπροσώπων που εξέλεξε η βάση. Λειτούργησαν σαν ιδιοκτήτες  αδιαφορώντας για το μέλλον. Η λογική «σκοπός αγιάζει τα μέσα» και του «αποφασίζωμεν και διατάσσωμεν» ήταν μονόδρομος.

Ποτέ δεν ήμουν οπαδός αρχηγών, ομάδων και ηγεσιών , ούτε έχω αυταπάτες για το μέλλον. Όμως όχι μόνο ο πολιτικός μας χώρος αλλά και όλο το πολιτικό σύστημα χρειάζεται ριζική αλλαγή και επανακαθορισμό.   Δεν μπορούμε να κάτσουμε αδρανείς ,  χωρίς πατερναλισμούς να σταθούμε στους νέους ανθρώπους , δίπλα στους συντρόφους μας που βίωσαν την φθορά του ΣΥΡΙΖΑ που απέρχεται και καταλαβαίνουν την ανάγκη για ανασύνταξη και επανακαθορισμό.

Ο τόπος χρειάζεται ένα κίνημα υπεύθυνων πολιτών, όχι ατόμων εκλογικής πελατείας, ανοιχτό στην κοινωνία που πληρώνει τις συνέπειες μιας εκφυλισμένης πολιτικής ηγεσίας, ανοιχτό  στις  σύγχρονες  ανάγκες της.  Ένα κίνημα που η συλλογική ηγεσία του δεν θα είναι ένα ιερατείο με στασίδια-εμπόδια γύρω  από τον πρόεδρο, με στελέχη μέσα από την κοινωνία και τα κοινωνικά κινήματα,  δημιουργικά και υπεύθυνα που θα προτάσσουν το ΕΜΕΙΣ και όχι το ΕΓΩ.