Η Πισπιρίγκου, ο νόμος του Λιντς και οι ευθύνες όλων μας

Στα μακρινά χρόνια της Αμερικανικής Επανάστασης υπήρχε ένας πολιτικός κι επαναστάτης, ο Τσάρλς Λιντς. Στην περιοχή της Βιρτζίνια, λοιπόν, ο Λιντς οργάνωνε παράνομες ομάδες που έστηναν «λαϊκά δικαστήρια» και με συνοπτικές διαδικασίες εκτελούσε όσους ήταν διακείμενοι φιλικά με τους Αγγλους.

Ο περίφημος «νόμος του Λιντς» επεκτάθηκε και σε Πολιτείες που είχαν μαύρους, κυρίως στα Νότια των ΗΠΑ.

Κάποιες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για τουλάχιστον 4.000 λιντσαρίσματα (από τον Λιντς η λέξη), με τα περισσότερα θύματα να είναι έγχρωμοι.

Η τιμωρία ήταν είτε κρέμασμα, είτε κάψιμο των «ενόχων» και ο «νόμος του Λιντς», αν και παράνομος ίσχυσε μέχρι το Αμερικανικό κράτος να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του και να οργανώσει το νόμο και την τάξη με τους περίφημους «σερίφηδες».

Όχι ότι τα λιντσαρίσματα σταμάτησαν ποτέ και συνδέθηκαν κυρίως με το φυλετικό μίσος στις ΗΠΑ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις προχθές ο Τζο Μπάιντεν υπέγραψε νόμο με τον οποίο οποιαδήποτε τιμωρία με συνοπτικές διαδικασίες θα είναι ομοσπονδιακό έγκλημα και θα τιμωρείται με ποινή έως 30 έτη.

Και ξαφνικά, μια ομάδα ανθρώπων στην Πάτρα, στα δικαστήρια της Ευελπίδων αλλά και στα social media, ζητά να εφαρμοστεί ο νόμος του Λιντς για τη Ρούλα Πισπιρίγκου, την παιδοκτόνο από την Πάτρα.

Κόσμος μαζεύτηκε στο σπίτι της και ζητούσε να πάρει το νόμο στα χέρια του, ζητούσε κρεμάλες, απαιτούσε από την αστυνομία να σταματήσει να προστατεύει την οικογένεια. Και όλοι αυτοί με κινητά στα χέρια έκαναν και live μετάδοση αυτής της ενέργειάς τους…

Είναι σίγουρο ότι αν η αστυνομία ήταν απούσα και στα δικαστήρια, το λιντσάρισμα θα ήταν γεγονός εν έτει 2022.

Κάποιοι αναρωτιούνται: Ποιος να σταματήσει την οργή του κόσμου για την μητέρα – τέρας; Ποιος να περιμένει τη Δικαιοσύνη για μια τιμωρία που όσο μεγάλη κι αν είναι δεν μπορεί να δικαιώσει το θάνατο παιδιών; Και μάλιστα από την ίδια τους τη μάνα;

Αλλωστε, ίσως να μην υπάρχει χειρότερο έγκλημα από τη δολοφονία παιδιών από την μητέρα τους, ένα πρόσωπο που έχει ταυτιστεί με την μητρότητα, την προστασία, τη ζεστασιά της αγκαλιάς.

Η αλήθεια είναι ότι σε τέτοια ειδεχθή εγκλήματα όλοι μένουμε παγωμένοι. Είναι αλήθεια ότι τα προσωπάκια των τριών αδερφών από την Πάτρα θα στοιχειώνουν για χρόνια την… πολιτισμένη ελληνική κοινωνία.

Ισως και όλο τον κόσμο αφού τέτοια εγκλήματα δεν συμβαίνουν συχνά. Είναι όντως το έγκλημα του αιώνα αυτό που έγινε στην Πάτρα, και κανείς δεν μπορεί να βάλει όριο στην τιμωρία της μάνας. 

Όμως, νόμος του Λιντς; Λιντσαρίσματα; Κρεμάλες και λιθοβολισμοί;

Επιστρέφουμε στα χρόνια της αυτοδικίας; Επιστρέφουμε στα παράνομα λαϊκά δικαστήρια; Ξαναγυρίζουμε στο Φαρ Ουέστ;

Κι αν κρεμάσουμε τη Ρούλα ποιος άλλος θα έχει σειρά; Το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» θα το καλύπτουμε παραμερίζοντας τη Δικαιοσύνη; Κι ο νομικός πολιτισμός μας, ο πολιτισμός μας γενικότερα θα πάει περίπατο;

Μήπως η λογική του όχλου θα οδηγήσει σε χειρότερες καταστάσεις; Ή μήπως, επιτρέποντας τα λιντσαρίσματα, απλά καλύπτουμε τις δικές μας ευθύνες για τέτοιου είδους εγκλήματα.

Βεβαίως και τις ευθύνες της Πολιτείας για τις δομές που δεν έχει, για τις διαλυμένες κοινωνικές υπηρεσίες, για τα προβληματικά νοσοκομεία και τα ανύπαρκτα προγράμματα στήριξης παιδιών και οικογενειών

Γιατί έπρεπε να πεθάνει ένα παιδί και ο πατέρας του να φτιάξει το «Χαμόγελο του Παιδιού» το οποίο έγινε σημείο αναφοράς σε περιπτώσεις κακοποιήσεων παιδιών;

Γιατί δηλαδή το κράτος δεν έχει τις δομές εκείνες και τους κατάλληλους ανθρώπους να προλαμβάνει εγκληματικές καταστάσεις;

Κάθε 2 δευτερόλεπτα γίνεται μία κλήση στις γραμμές βοήθειας και υποστήριξης παιδιών. Πάνω από 48 χιλιάδες παιδιά και οικογένειες στηρίχθηκαν από το «Χαμόγελο του Παιδιού» το 2021.

Και το ακόμη πιο τραγικό: Μόνο πέρυσι στηρίχθηκαν 22.567 παιδιά θύματα βίας. Το καταλάβαμε;

Βία σε χιλιάδες παιδιά, αλλά κατά τα άλλα είμαστε «αγανακτισμένοι» στα ειδεχθή εγκλήματα, που και αυτά δεν έχουν ακόμη δικαστεί και ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας…

Βεβαίως και θα υπάρξουν τρελοί που θα κάνουν ειδεχθή εγκλήματα. Αυτό, όμως, δεν πρέπει να μας κοιμίζει ως κοινωνία αλλά και ως άτομα που πολλές φορές αδιαφορούμε όταν συμβαίνει κάτι γύρω μας, αλλά… πέφτουμε από τα σύννεφα όταν αυτό βγαίνει στο φως.

Δεν υπάρχει χώρος άλλος για «πεφτοσυννεφάκηδες», για αδιάφορους πολίτες και για «αγανακτισμένους» που ζητούν λιντσαρίσματα ενώ οι ίδιοι έχουν «βρόμικη» ζωή.

Να δικάσουμε τη Ρούλα Πισπιρίγκου και να την καταδικάσουμε. Να αυστηροποιήσουμε και το νομικό πλαίσιο; Να το κάνουμε.

Αλλά αυτόκλητοι δικαστές και δήμιοι δεν μπορούμε να γίνουμε. Μόνο να απαιτήσουμε να υπάρξουν τα «αναχώματα» εκείνα που χρειάζονται ώστε οι εγκληματίες τύπου Πισπιρίγκου να ελαχιστοποιηθούν.

#menoumespeedy