Της Κατερίνας Βλαχάκη*
Η υπομονή , έλεγε η γιαγιά μου, είναι μεγάλο προσόν.
Διαμόρφωσα όμως χαρακτήρα κυρίως από τον παππού μου.
Περιμένοντας λοιπόν ( για να τιμήσω και τη μνήμη της) από τον πρωθυπουργό της χώρας στην ομιλία του στη ΔΕΘ, να αναφερθεί στο ΕΣΥ με τον όποιο τρόπο, με κατέκλυσαν πολλά συναισθήματα!
Αρχικά απογοήτευσης και μετά συνειδητοποιώντας ότι μείναμε με τα χειροκροτήματα, κι αυτά μπαγιάτικα, θυμού και θλίψης.
Στο τέλος, και με αρκετή αυτοσαρκαστική διάθεση τα έβαλα με τον εαυτό μου.
Αλήθεια γιατί περίμενα;
Τι περίμενα να πει μέσα σε 249 λέξεις από τις 7.102 της ομιλίας του;
Από μια κυβέρνηση που έταζε στο ΕΣΥ προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού -που δεν έγιναν- , πληρωμές που δεν έγιναν, αυξήσεις που ποτέ δεν ήρθαν, βαρέα και ανθυγιεινά που ποτέ δεν θα δοθούν ακόμα και σε αυτή την περίοδο πανδημίας!
Αντίθετα ήρθαν αναστολές ( να τονίσω ότι είμαι κάθετα υπέρ του εμβολιασμού), χωρίς να έχει προβλεφθεί έγκαιρη αντικατάσταση, τάση για ιδιωτικοποίηση και πολλά άλλα.
Η συχνή αναφορά του πρωθυπουργού σε ηλικιακές ομάδες που ουδεμία σχέση έχουν με τον τομέα της υγείας με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι τελικά δεν ενδιαφέρεται.
Είμαστε σε ένα ακόμα κύμα πανδημίας, κι αυτό πριν ανοίξουν ακόμα τα σχολεία, κι αναρωτιέμαι από ποιους περιμένει ο Κος Πρωθυπουργός να ΞΑΝΑβαλουν πλάτη!
Να εργάζονται εξουθενωτικά ωράρια σε απίστευτα δύσκολες συνθήκες και να λαμβάνουν κρίσιμες αποφάσεις.
Από αυτούς που απαξίωσε και συνεχίζει να το κάνει;
Ειλικρινά δεν ξέρω και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρω τι να περιμένω.
Θα μείνουμε λοιπόν με το μπαγιάτικο χειροκρότημα και θα συνεχίσουμε την προσπάθεια γιατί αυτό ορκιστήκαμε να κάνουμε.
No matter what!
*Κατερίνα Βλαχάκη, ψυχίατρος MD συντονίστρια διευθύντρια στην Ψυχιατρική κλινική ενηλίκων Γ.Ν.Θ. Γ. Παπανικολάου
