Της Δήμητρας Νούση
Ο επιτάφιος είναι η κορυφαία σχέση του ανθρώπου με την άνοιξη. Το θυμάμαι από παιδί σε κάποιο χωριό της Ημαθίας όταν μετά τα δώδεκα ευαγγέλια ξεκινούσε ο θρήνος με τις φωνές των γυναικών, όλες συγγενείς λίγο πολύ, γιαγιάδες και θείες που δε ζουν, είτε βιολογικά, είτε επειδή βρίσκονται ακινητοποιημένες πια στα γηρατειά.
Σήμερα μαύρος ουρανός… σήμερα μαύρη μέρα… ο κάμπος γεμάτος χρώματα έδινε γενναιόδωρα τα άνθη του στον επιτάφιο και σε κάθε άγγιγμα του ξύλου, καθώς τον στόλιζαν, υπήρχε το πένθος και η Άνοιξη. Το νεκροταφείο του χωριού γέμιζε μικρές συνθέσεις σαν πάνω στα μάρμαρα, αυγά, στεφάνια και κεριά, σημάδια της πένθιμης άνοιξης, αλλά κι ενός πολιτισμού πανάρχαιου.
Μεγάλη Παρασκευή: η κορυφαία μέρα για τους χαμένους προγόνους και στο νεκροταφείο του χωριού, εκεί στο λιβάδι, υπήρχε τιμή, σιωπή και πίστη. Πάντα παρούσα η Άνοιξη. Από τον Όμηρο μέχρι σήμερα δεν υπάρχει, ούτε πολιτισμός, ούτε κράτος που να μην σέβεται νεκρούς. Υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν ενάντια σε εξουσίες, σε ιδεολογίες, σε κράτη, σε κοινωνίες. Αυτοί που τα βάζουν με νεκρούς προσπαθώντας να λερώσουν μνήμη είναι καταδικασμένοι στα σκοτάδια της ιστορίας και στέκουν πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες του πολιτισμού.
Σήμερα η σιωπή είναι υποχρέωση. Οι νεκροί τιμώνται κάθε μέρα. Σήμερα, όμως, οι νεκροί περιμένουν κι εγώ είμαι μακριά από κείνο το λιβάδι. Σήμερα αποδεικνύουμε ότι είμαστε ακόμη οι άνθρωποι που έπλασε ο Όμηρος. Καλή Ανάσταση!
#menoumespeedy
