Ένα εντυπωσιακό κείμενο του Μιχάλη Καραγιάννη.
«ΜΕΤΑ», και όχι τυχαία, ονόμασε ο μεγαλοϊδιοκτήτης του facebook την εταιρία του. Και λέω όχι τυχαία, καθώς ενώ διανύουμε την 3η δεκαετία του 21ου αιώνα, βιώνουμε μία διαρκή συνθήκη του «μετά». Μετασχηματίζονται τα πολιτικά συστήματα και συμπαρασύρουν κοινωνικές αλλαγές, μετακυλίοντας τις αρνητικές επιπτώσεις διαρκώς στους πολίτες. Μεταβάλλονται ξανά τα σύνορα, μεταλλάσσεται το κλίμα και μετακινούνται πληθυσμοί.
Στην Ελλάδα, πολλά χρόνια νωρίτερα, από το 1975 και έπειτα, πρωτοπορήσαμε και δώσαμε το όνομα Μεταπολίτευση, στη νέα εποχή που ξημέρωσε μετά το σκοτάδι του φασισμού και όχι μόνο.
Η βαρβαρότητα όμως του σύγχρονου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, πρώτα αόρατα και εντέχνως, αλλά πλέον ορατά, μετέβαλλε κάθε αξία και συνθήκη στη δημοκρατία που πιστεύαμε πως είχαμε κατακτήσει και εγκαθίδρυσε βίαια νέες σχέσεις προς όφελος μόνο μιας κυρίαρχης ελίτ. Είναι η εποχή της ΜΕΤΑδημοκρατίας. Η δημοκρατία σαν θεσμός υποχωρεί σε κάθε επίπεδο. Τα ταξικά κέντρα εξουσίας έχουν επιβάλλει νέους όρους λειτουργίας που αποδυναμώνουν κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών. Οι πολίτες νιώθουν διαρκώς όλο και περισσότερο παραμελημένοι, αθέατοι, ξεχασμένοι και προδομένοι. Δεν διακρίνεται πλέον καθαρά η υποστήριξη στην εργατική, την αγροτική, την μικρομεσαία τάξη, στους άνεργους. Οι διαχωρισμοί και οι διχασμοί από κοινωνία σε κοινωνία, από τάξη σε τάξη αλλά και στο εσωτερικό της κάθε μίας ξεχωριστά, είναι καθεστώς.
Τα θεμελιώδη συστατικά της δημοκρατίας, η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η ισότητα, δεν είναι πλέον εξασφαλισμένα. Ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα, έχει χαθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στον θεσμό της δημοκρατίας.
Παράλληλα η απωθητική, εμμονικά αυτοκρατορική και ηγεμονική τάση πολλών πολιτευτών ή εκλεγμένων πολιτικών σε κάθε τόπο, αποξενώνει τα υγιή μέλη της κοινότητας και τα τροφοδοτεί με άρνηση, αντίδραση και αμήχανη συμμετοχή σε υπόγεια ρεύματα ενώ ακόμη χειρότερα, εντείνει την διάθεση των πολιτών που λοξοκοιτούνε όλο και περισσότερο, σε παράκεντρα εξουσίας με ακροδεξιούς και ρατσιστικούς λόγους και σε δυνάμεις του λαϊκισμού.
Όταν απογοητευμένοι πολίτες και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, άνεργοι, μικρομεσαίοι, μετανάστες, έχουν να αντιμετωπίσουν από τη μία α) την λιτότητα, την φτώχεια, τον συντηρητικό δογματισμό και τον ανήθικο καπιταλισμό και από την άλλη β) την αλαζονεία ανθρώπων που διατείνονται ότι τα κάνουν όλα σωστά μόνο γιατί αυτοπροσδιορίζονται ως μέλη πιο δημοκρατικών χώρων (άσχετα αν πολλοί τους, διορίστηκαν δίχως αγώνες), δεν πρέπει να μας γεννιέται η απορία, πως πλανώνται και καταλήγουν απροστάτευτοι σε κακούς και ανεύθυνους πολιτικούς που συνήθως είναι και λαϊκιστές. Δεν μπορούμε πλέον να θεωρούμε τυχαία την μετατόπιση μεγάλων κοινωνικών δυνάμεων στην κεντροδεξιά (πρόσφατο το παράδειγμα ΛΕΠΕΝ στην Γαλλία), εάν δεν κάνουμε αυτοκριτική ή δεν πείσουμε για την εναλλακτική.
Η στρατηγική συνεννόησης λαϊκών δυνάμεων που βρίσκονται στον κομμουνιστικό και σοσιαλιστικό χώρο, στην οικολογία, στην πνευματική διανόηση και σε κάθε προοδευτική δύναμη που έλκεται προς τα αριστερά, με σκοπό την ενίσχυση της αυτονομίας και αυτοδυναμίας στην πολιτική εξουσία, είναι ιστορική αναγκαιότητα για την μετάβαση σε ένα σταθερό και κοινωνικά δίκαιο κράτος. Μία ευρεία δηλαδή, ισχυρή και προοδευτική δημοκρατική συμμαχία, για να υπάρξει ξανά ένα κράτος ρυθμιστής, εγγυητής της ισονομίας και ισοτιμίας μεταξύ των πολιτών και της προστασίας των αδύναμων και ευάλωτων ομάδων.
Αυτό όμως προϋποθέτει επομένως μία ικανή συνθήκη. Την στελέχωση τόσο στο κόμμα όσο και στη κυβέρνηση, προσώπων ταγμένων και αφοσιωμένων στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των κοινωνικών και δημοκρατικών αξιών. Πρόσωπα ζυμωμένα μέσα στα κινήματα, στην αλληλεγγύη, στις κινητοποιήσεις, στους αγώνες και τις διεκδικήσεις (όπως πάντοτε συνέβαινε στην αριστερά). Να νιώσουν οι πολίτες ότι έχουν τους δικούς τους πολιτικούς, που προέρχονται μέσα από τον λαό, όχι από τις ελίτ που τους σνομπάρουν. Πολιτικοί που θα μιλούν την δική τους γλώσσα, θα μπορούν να τους εμπνεύσουν, ενώ ταυτόχρονα θα είναι προσιτά πρόσωπα αναφοράς, θα μπορούν οι ίδιοι οι πολίτες να τους προσεγγίσουν.
Φυσικά δεν τίθεται καν το ερώτημα που θα αναζητηθούν αυτά τα πρόσωπα και με ποια κριτήρια. Γιατί σε κάθε κοινωνικό χώρο δράσης, σε κάθε κόμμα, σε κάθε συλλογικότητα, η αποτελεσματική προσφορά, οι ικανότητες, και το εκτόπισμα τέτοιων προσώπων είναι τόσο ορατά και αναγνωρίσιμα σαν πυροτέχνημα τη νύχτα.
Η βούληση μόνο χρειάζεται από τους ιθύνοντες για να τους δώσουν την εκπροσώπηση, την οποία τους στερούν συχνά εις βάρος, κύμβαλων αλαλαζόντων. Διότι τα κύμβαλα, από θόρυβο γνωρίζουν καλά, είναι όμορφα και γυαλιστερά, αλλά δεν κάνουν κοινωνικούς αγώνες, δεν διεκδικούν, δεν οραματίζονται. Δεν μπορείς με αυτά να αντιμετωπίσεις τον εχθρό, να κερδίσεις. Απλά κοροϊδεύεις όλη εκείνη την κοινωνική μάζα που σε εμπιστεύτηκε για να επιφέρεις την πολυπόθητη αλλαγή. Και κάπως έτσι βοηθάς στον φαύλο κύκλο, όπου η απογοήτευση ενισχύεται, η αποχή ικανών εργατών δημιουργεί την αποτυχία και γίνονται ρυθμιστές πάλι οι αντίπαλοι.
Η επιτυχημένη συνταγή είναι γνωστή από παλιά. Γύρισε τον τροχό και άλλαξε την ιστορία θετικά. Ένα είναι το κριτήριο. Άτομα ικανά με προσφορά στο κοινωνικό καλό, που μόνο αυτά μπορούν να αντιπαρατεθούν αποτελεσματικά στις αδικίες και ανισότητες και μπορούν να ξανασυνδέσουν με ισχύ και επάρκεια τον χώρο της αριστεράς και πολιτικά και ιδεολογικά. Τότε δικαιούμαστε να μιλάμε για συγκρότηση και συνένωση των δυνάμεων της αριστεράς, του σοσιαλισμού, της οικολογίας, της προόδου και της δημοκρατίας. Έτσι θα ξανανάψουμε την σπίθα του οράματος και της ελπίδας.
Η συζήτηση και οι διαδικασίες που είναι σε εξέλιξη για εκπροσώπηση, αλλαγή ή ανανέωση προσώπων στην Κ.Ε. και στο εσωτερικό του προοδευτικού χώρου, αλλά και με προέκταση στην επόμενη μέρα, είναι ευκαιρία για να ξεκαθαριστεί το τοπίο τόσο εσωτερικά όσο και στα μάτια των αυριανών ψηφοφόρων. Εάν όμως δεν αποκλείσουμε τα κύμβαλα, δεν έχουμε καμία τύχη. Θα κινούμαστε διαρκώς στην περιδίνηση του «ΜΕΤΑ».
Πηγή: tvxs.gr