H συνύπαρξη σύγχρονων και αρχαίων έργων μέσα στις αίθουσες πιστοποιεί εκ νέου την πρωταρχική σχέση της ανθρωπότητας με τη γη, ενώ η αντιπαραβολή τους αναδεικνύει τη σημασία της δημιουργίας και της χειρωνακτικής εργασίας, την πνευματική σύνδεση με το χώμα, όπως αυτή έχει πάρει μορφή διαχρονικά και διαπολιτισμικά μέσω της κεραμικής τέχνης.
Το υλικό του Gates μέσα από τα επτά αγγεία που παρουσιάζονται, άλλοτε λευκά σαν την κιμωλία, άλλοτε ρηγματωμένα και άλλοτε σκούρα, βιομορφικά, με λαμπερή μεταλλική επιφάνεια, αποκτά ξανά, μέσα από ελεύθερους συνειρμούς, πνευματική σημασία, συγγένεια με τα αντικείμενα της ανατολικής, δυτικής και αφρικανικής Τέχνης, ενεργοποιεί εκλεκτικές συγγένειες και καταφέρνει να συγκεράσει αρχαίες παραδόσεις με τη σύγχρονη αισθητική.
«Πάντοτε επιστρέφω στο αγγείο. Είναι μέρος της διανοητικής ζωοδόχου δύναμης της δουλειάς μου και προηγείται όλων των άλλων ειδών δημιουργίας», λέει ο Gates, που δεν παραλείπει σε όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής του πρακτικής να αποτίνει φόρο τιμής στην αγγειοπλαστική, με την οποία ξεκίνησε το μακρύ του ταξίδι στην τέχνη τη δεκαετία του ’90, όταν ήταν ακόμα φοιτητής στην Αϊόβα.
«Ο πηλός με δημιούργησε και είναι για πάντα η ρίζα του καλλιτεχνικού μου ενδιαφέροντος» λέει και πιστεύει ότι ο «κύκλος του μόχθου» και η καθημερινή χρήση των αγγείων τα καθιστά «ιερά» αντικείμενα, δίνοντάς τους υπερβατικό, κοινωνικό αλλά και τελετουργικό νόημα.
