ΑΡΧΙΜΗΝΙΑ κι Αρχιχρονιά οσονούπω… Το κοντέρ του 2024 γράφει ΤΕΛΟΣ. Κι ύστερα, -γιατί πάντα υπάρχει ύστερα-, όλοι ξανά «σε τούτο το μαγγανοπήγαδο τ΄ αλάκατιν, που το είπες, Φωνή πατρίδας», καθώς έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης.
Η ΠΑΤΡΙΔΑ, φίλε Αναγνώστη, για δυο βδομάδες καμώνεται, πως γιορτάζει. Αναγκαστικά, υποκριτικά και κατ’ έθιμον… Κατά βάθος, παραπαίει! Βρίσκεται στο έλεος μιας στυγνής κυβερνητικής εξουσίας, σε μια Πολιτεία, που δεν διδάσκει την Αγάπη, ούτε την Υπομονή, ούτε τη Γαλήνη, ούτε την Ομορφιά. Δεν διδάσκει τους Πολίτες την Ευθύνη και τη Δημοκρατία. Δεν διδάσκει τους Ανθρώπους την Κοινωνική αλληλεγγύη.
Η ΕΛΛΑΔΑ της 5ετούς κυβέρνησης Μητσοτάκη δείχνει να γιορτάζει… Με γιρλάντες, λαμπιόνια, κάλαντα, δώρα και σκαλτσούνια, προσπαθεί να πάρει λίγη χαρά. Να ξεχάσει το δύσκολο 2024 που φεύγει οριστικά, αλλά και τα όσα την περιμένουν το ακόμη δυσκολότερο 2025, που έρχεται ίσα καταπάνω μας…
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να μας ξεγελούν οι πολιτικοί κορδακισμοί των ημερών, με μπουφονικές εικόνες ψευτοπερήφανων πολιτικών ταγών να χασκογελούν «ευτυχισμένοι» μπροστά σε κάθε λογής ομάδες παιδιών, που τους τραγουδούν τα κάλαντα. Εθιμοτυπικά και αναγκαστικά…
Κάποτε ο Μάρξ είχε πει : «Ονειρεύομαι τη μέρα που οι ψαράδες θα γράφουν ποιήματα και οι ποιητές θα ψαρεύουν».
Αν μου επιτρέπετε εγώ, ονειρεύομαι τη μέρα που ένας πολιτικός αρχηγός θα τολμήσει να πει εκείνος τα κάλαντα στα ελληνόπουλα!
ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ κύριε Μητσοτάκη. Αποδείχθηκε ότι αποκλείεται να ξεπεράσετε τον εαυτό σας και να τραγουδήσετε για τα παιδιά. Πέντε χρόνια τώρα, το τερματίσατε σε διακοπές διαρκείας, σε αδιαφορία, έλλειψη ενσυναίσθησης, πανάκριβες φιέστες, στυγνές αντιλαϊκές πολιτικές ,σκιώδη εξωτερική πολιτική, εξωφρενικές απευθείας αναθέσεις, σκοτεινές πωλήσεις δημόσιας περιούσιας, ατιμωρησία ενόχων για εγκλήματα καθοσιώσεως! Ακόμη και με συγκαλύψεις, στο ύψος και υπουργών, που λησμονούν τα αποκαΐδια των Τεμπών «τους» και φωτογραφίζονται με γιαγιάδες, να τους φιλούν το χέρι!
ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ Κυριάκο που έφερες, ή και διατηρείς τη χώρα σε θέσεις ντροπής πολλών ευρωπαϊκών συντεταγμένων. Ουραγό σε ελευθερία του Τύπου, δημόσιες συγκοινωνίες, απασχόληση, Πρόνοια , ασφάλεια, υγεία, (μη) ενίσχυση του Πολιτισμού και της Παιδείας.
Στους πρώτους μήνες του 2025 κρίνεται η κυβερνητική θητεία σας, ως γαλάζιου νεοφιλελεύθερου πρωθυπουργού, από την υπόθεση της εκλογής νέου ή νέας Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Κι εκεί θα τα δούμε όλα και θα αποδειχθούν όλα και όλες οι συμφωνίες και συναλλαγές, που παίζονται από το φθινόπωρο κάτω από τα τραπέζια και πίσω από κλειστές πόρτες.
Το 2024, η παράλογη εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ, το αντάρτικο του Αντώνη Σαμαρά στη ΝΔ, το πραξικόπημα της Ιεράς Οδού στον ΣΥΡΙΖΑ, η νεκρανάσταση των αδελφών… ντε Γκρες, όλα προετοίμασαν και όλοι προετοιμάζονται, για την κατά τις επιταγές του Συντάγματος, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ εκλογής νέου Προέδρου Δημοκρατίας, το 2025.
Ο ΚΑΝΟΥΡΓΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ δεν φέρνει καλούδια για τον λαό. Φέρνει, όμως, σίγουρα την ελπίδα κυβερνητικής αλλαγής, αν οι 300 δεν καταφέρουν να συμφωνήσουν, κατά πλειοψηφία βεβαίως, βεβαίως, στο όνομα Προέδρου Δημοκρατίας. ‘Η, μήπως θα… συμφωνήσουν και θα μοιράσουν πάλι αναμεταξύ τους τα ιμάτια της πολιτικής εξουσίας στη χώρα;
ΣΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ θα δούμε στη Βουλή μια μεγάλη θεατρική παράσταση. Κι εκεί θα αποκαλυφθούν πολλά και πολλοί… Στο μεταξύ στον πλανήτη Γη, η Αγάπη των Γιορτών και της Εξουσίας, με το Μίσος στην κοινωνία και τα αιματοκυλίσματα συνεχίζουν χρόνο το χρόνο το αέναο ταγκό τους…
Η ιστορία για την αγάπη
Με αυτές τις σκέψεις παραθέτω, έτσι, σαν ελάχιστη συμβολή στο πνεύμα των ημερών, απόσπασμα από το υπέροχο ποίημα του Γ.Χ. Ωντέν με τίτλο, «Προσφυγικό Μπλουζ» που γράφτηκε το 1939. Αφορά σε εβραίους. Αφορά σε κάθε πρόσφυγα. Αφορά κάθε πονεμένο άνθρωπο που ζει την καταστροφή της πατρίδας του και της ζωής του.
ΚΑΘΕ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ο χρόνος αλλάζει. Η Ιστορία, όμως, θα επαναλαμβάνεται όσο υπάρχουν άνθρωποι, ανθρωπάκια και πολιτικοί…
«Έστω πως η πόλη αυτή έχει δέκα εκατομμύρια ψυχές,
Κάποιοι ζουν σε μέγαρα, κάποιοι σε καταπακτές:
Μα δεν υπάρχει τόπος για μας, αγάπη,
μα δεν υπάρχει τόπος για μας.
Κάποτε είχαμε πατρίδα και τη νομίζαμε μοναδική.
Μες το χάρτη όποιος κοιτάξει κάπου θα τη βρει:
Δεν μπορούμε να πάμε τώρα εκεί, αγάπη,
δεν μπορούμε να πάμε εκεί τώρα.
Είπε ο πρόξενος κτυπώντας το τραπέζι νευρικός
“Αν δεν έχεις διαβατήριο, είσαι τυπικά νεκρός”:
Αλλά εμείς είμαστε ακόμα ζωντανοί, αγάπη, εμείς είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Σε μία δημόσια συγκέντρωση πρόσεξα τον ομιλητή:
“Αν τους αφήσουμε να μπουν, θα μας κλέψουν το ψωμί”.
Για σένα και για μένα μιλούσε, αγάπη, για σένα και για μένα μιλούσε.
Λες και άκουσα το αστροπελέκι στα ύψη να βρυχιέται.
Πάνω ‘από την Ευρώπη ο Χίτλερ, “Να πεθάνουν”, καταριέται.
Εμάς είχε στο νου, αγάπη, εμάς είχε στο νου».
Και μια ιστορία για το μίσος…
Στο πνεύμα των ημερών πάλι και των χθεσινών και των τωρινών και των αυριανών, παραμένει φρικτό το ανθρώπινο μίσος, με πρόσφατα τα ματωμένα σημάδια του, στην ατέλειωτη τραγωδία παλαιστινίων και ισραηλινών άμαχων πολιτών στον πόλεμο μεταξύ της Χαμάς και του Νετανιαχικού Ισραήλ.
Την ίδια ώρα η πολιτισμένη Δύση υψώνει ποτήρια σαμπάνιας πάνω από βαρυφορτωμένους μπουφέδες για την υποδοχή του Νέου Χρόνου, το βράδυ της Τρίτης. Είμαι παιδί προσφύγων. Μεγάλωσα με τον πόνο τους για τον ξεριζωμό και τη φτώχεια, καρφί ίσα μέσα στην καρδιά μου
Ζωντανή η αγάπη, που όλα τα υπομένει. Ζωντανό και το μίσος που ξερνάν τα όπλα στην Παλαιστίνη, με σφαίρες σε σώματα παιδιών.
Γι’ αυτό, σαν τον Αντόνιο Γκράμσι, απεχθάνομαι τους αδιάφορους ανθρώπους! Μισώ τους πολίτες που τηρούν σιγήν ιχθύος μπροστά σε τραγωδίες και στάση ουδέτερη, γιατί νομίζουν, ότι τους προφυλάσσει… Η, ακόμη χειρότερα πιστεύουν, ότι έτσι προσφέρουν στην κοινωνία! Παράδειγμα, προς αποφυγήν ο κος Στέλιος Κυμπουρόπουλος που μέσα στις μέρες Άγιες μέρες της Αγάπης βρήκε την ευκαιρία να διδάξει μίσος και να μοιράσει όξος και χολή! Με μια κατάπτυστη ανάρτηση του στα κοινωνικά δίκτυα ο πρώην βουλευτής της ΝΔ, εκλεγμένος ευρωβουλευτής με τη σημαία της, αντέδρασε σε ένα σκίτσο, από τα δεκάδες που εμφανίστηκαν αυτές τις μέρες στο Διαδίκτυο για να καταγγείλουν την γενοκτονία στην Παλαιστίνη.
Ο ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ για την τραγωδία κος Κυμπουρόπουλος (αν και θα ήθελα πολύ να αποφύγω αυτό το «κύριος», για ένα πρόσωπο σαν αυτόν) θεώρησε ότι έχει ιδιοκτησιακά δικαιώματα στην Ορθοδοξία, που την αποκαλεί «Ορθοδοξία μου» (!!!). Αντιδρώντας πολύ πιο χυδαία απ’ όσο υποστηρίζει ότι εθίγη το ορθόδοξο θρησκευτικό του συναίσθημα, με την εικόνα την Παναγίας να κρατά στην αγκαλιά της, έναν ακρωτηριασμένο Ιησού.
«Δεν ήθελα να σχολιάσω μέρες που είναι, αλλά δεν γίνεται.
Η Τοπική Γλυφάδας της @NewLeftGR προέβη σε μια χυδαία ανάρτηση που γελοιοποιεί και “παίζει” με την Παναγία και τον Ιησού. Επέλεξαν σε μια μεγάλη εορτή, ίσως τη μεγαλύτερη της Ορθοδοξίας μου, αυτής της γέννησης του Θεανθρώπου να δημιουργήσουν ένα κατάπτυστο σκίτσο.
Δεν έχει δικαίωμα κανένας και καμιά οργάνωση ή κόμμα να εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο, μη σεβόμενοι τις πεποιθήσεις και την πίστη του άλλου, την πίστη ενός λαού και έθνους.
Χρόνια πολλά, καλά Χριστούγεννα!
Η γέννηση του Θεανθρώπου ας φέρει το φως στις ζωές μας!», έγραψε ο ευρωβουλευτής, αγνοώντας, όχι μόνο τον πόνο των θυμάτων αυτής της γενοκτονίας, αλλά και τις Γραφές της Ορθοδοξίας ΜΑΣ, που διδάσκουν την Αγάπη!
ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ να σχολιάσω μέρες, που είναι, αλλά δεν γίνεται. Στέλιο Κυμπουρόπουλε, η εμετική ανάρτηση σου γελοιοποιεί τη θεσμική σου θέση και αποκλείει κάθε έννοια ενσυναίσθησης, αλλά, έστω, μέτριας ευφυίας, ακόμη! Και δεν είναι η πρώτη φορά!
Μα πού το βρίσκεις τόσο μίσος καθισμένος σε μια αναπηρική πολυθρόνα, εσύ ένας νέος άνθρωπος, που ξέρει τι θα πει στέρηση και πόνος; Πού;;;
ΜΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΕΛΙΟ, η Παναγία σου δεν έχει καμία σχέση με την Παναγία μας! Με την ηλικιακή διαφορά, που μας χωρίζει, επίτρεψε μου να σου το πω αυτό.
Σου απάντησε, βέβαια, αντιδρώντας υγιώς, ο κόσμος στα Κοινωνικά δίκτυα. Εγώ πάλι, γι’ αυτή τη συναισθηματική αναπηρία που, ευκρινώς πια, σε διακρίνει, σου στέλνω πρωτοχρονιάτικο «δώρο» μίσους, για το μίσος που κυριεύει τη Ζωή σου και τη ζωή μας. Με τη υπογραφή του Ιταλού φιλόσοφου Αντόνιο Γκράμσι:
«ΜΙΣΩ ΤΟΥΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους. Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της Ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.
Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους». Σαν εσένα Στέλιο και κάθε Στέλιο….
Με την ευχή, να λιγοστέψει η αδιαφορία, να σταματήσει ο πόλεμος και να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Ας είναι το 2025 πιο ήρεμο, πιο δημοκρατικό, πιο τυχερό για όλο τον κόσμο!
* Η Ελένη Σπανοπούλου είναι δημοσιογράφος, τ. Πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ.
