Μια ξεχωριστή συνέντευξη της Γιώτα Νέγκα στον Κώστα Φασουλά και στο SpeedyNews
Αντίσταση είναι να παραμείνουμε Άνθρωποι
Δωρική, με λόγο ακαριαίο και συγκινητικό. Άνθρωπος του ενστίκτου, αυτού που οδηγεί στην εμπιστοσύνη του άλλου, η Γιώτα Νέγκα αντιπαραθέτει στην έκδηλη ρευστότητα της ζωή μας , τις έννοιες σεβασμός, ενσυναίσθηση, και αλληλεγγύη. Οδηγός τη αγωνίας της, ο στίχος «τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά…»
Τι λες, να ξεκινήσουμε τη κουβέντα μας με την αγωνία εκείνη που κυριαρχεί στη σκέψη σου αυτό τον καιρό;
Η έκδηλη ρευστότητα της ζωής μας. Δεν σου κρύβω πως «έχω χάσει τη μπάλα» τα τελευταία χρόνια. Οικονομική κρίση , πανδημία , βία , γυναικοκτονίες , πόλεμοι , τώρα ακούμε και για επισιτιστική κρίση…
Νοιώθω, πως είναι τεράστια η πίεση που δεχόμαστε , ανατρέπονται όλα τα μέχρι τώρα δεδομένα και δημιουργούνται άλλα, πολύ γρήγορα και πολύ βίαια, και μέσα σε όλο αυτό που ζούμε φαντάζει όλο και πιο δύσκολο να παραμείνουμε άνθρωποι…
Ποιες είναι οι εστίες, που συχνά καταφεύγεις, προκειμένου να αντλήσεις την απαραίτητη αισιοδοξία;
Πρώτα πρώτα σταθερές μου. Οι άνθρωποι μου , η μουσική , οι ποιητές, η φύση .Όλα αυτά με φορτίζουν και μου ξαναδίνουν δύναμη. Αισιοδοξία μου δίνει και ένα αναπάντεχο χαμόγελο από έναν άγνωστο στον δρόμο.
Μα πιο πολύ με γεμίζουν αισιοδοξία τα παιδιά . Η δύναμη της ζωής μέσα τους.
Με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, αισθάνεσαι την ανάγκη να ερμηνεύσεις τραγούδια που φωτογραφίζουν τον δύσκολο καιρό μας;
Φυσικά και αισθάνομαι την ανάγκη να ερμηνεύσω τραγούδια που φωτογραφίζουν τον καιρό μας και αυτά που ζούμε. Είναι ανάγκη του καλλιτέχνη να μιλήσει για την εποχή του και τα βιώματα του. Το τραγούδι είναι η πιο άμεση μορφή τέχνης και δίνει την ευκαιρία μέσα σε τρία λεπτά όλοι να μοιραστούμε μια κοινή αλήθεια.
Με ποιες λέξεις και ποιες εικόνες θα σχεδίαζες μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που σήμερα ζούμε;
Οι λέξεις μου είναι η αγάπη , η αποδοχή , ο σεβασμός , η ενσυναίσθηση, η αλληλεγγύη. Όσο για τις εικόνες μου, δυο χέρια σφιχτά πιασμένα , δυο χαμόγελα και τέσσερα φωτεινά μάτια μου αρκούν.
Πως αλήθεια διαχειρίζεσαι το θυμό, όταν αυτός προκύπτει μέσα από γεγονότα και καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω μας;
Δεν είναι πάντα εύκολο να τον διαχειριστώ . Είναι τόσο καταιγιστικά αυτά που με θυμώνουν και με στεναχωρούν. Όμως, έχω καταλήξει πως η μεγαλύτερη αντίσταση σ αυτά που ζούμε είναι να προσπαθούμε καθημερινά , πεισματικά να παραμείνουμε άνθρωποι . Αυτός είναι ο στόχος που καθαρίζει το κεφάλι μου από την θολούρα του θυμού.
Πότε εμπιστεύεσαι έναν άνθρωπο; Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που σε κάνουν να τον ορίσεις συνομιλητή σου;
Όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο εμπιστεύομαι τις αισθήσεις μου και το ένστικτο μου. Αν δεν μιλήσει το ένστικτο, ξεκινάω πάντα με την σκέψη πως αξίζει την εμπιστοσύνη μου . Αν την προδώσει είναι δίκη του επιλογή , δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Όμως, για να γίνει κάποιος συνομιλητής μου πρέπει να είναι πρώτα από όλα ειλικρινής.
Πολλοί μιλούν για την αναζήτηση μιας νέας γλώσσας στο λαϊκό μας τραγούδι. Πως το ακούς κάτι τέτοιο;
Κάθε εποχή έχει την δική της έκφραση , την δική της λαϊκότητα. Αυτή η νέα γλώσσα που αναφέρεις δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα εγκεφαλικής αναζήτησης , πρέπει να προκύπτει από την ΑΝΑΓΚΗ του καλλιτέχνη να εκφραστεί.
Από την άλλη μεριά, το λαϊκό τραγούδι έχει τους νόμους του , την δομή του , το αίσθημα του , την αλήθεια του και παραμένει ζωντανό και σύγχρονο όλα αυτά τα χρόνια. Δεν πιστεύω πως χρειάζεται να αλλάξει αυτά τα στοιχεία του.
Πόσο δύσκολο είναι τελικά να κερδίσει κανείς τον «καλό του εαυτό» πάνω στη σκηνή. Νομίζω, ότι αυτή η ετοιμότητα κάθε φορά, δεν είναι εύκολη συνθήκη.
Δεν είναι εύκολη συνθήκη, είναι μονόδρομος. Πρέπει να το βρω αυτό το σποράκι, να το βγάλω από μέσα μου κάθε φορά και να φυτευτεί στους ανθρώπους , που θα το ποτίσουν να μεγαλώσει στην διάρκεια της παράστασης και θα μας θρέψει με τους καρπούς του. Είναι ανάγκη και λύτρωση.
Ποιοι είναι αυτοί οι δημιουργοί, που καθόρισαν την αισθητική σου απέναντι στο τραγούδι;
Ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μίκης Θεοδωράκης , ο Μάνος Λοΐζος , ο Σταύρος Ξαρχάκος , ο Σταματης Κραουνάκης.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου στίχος, αυτός που συχνά έρχεται στο μυαλό σου;
«τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά…»
