Γιώργος Καραμπελιάς και Κώστας Χατζηαντωνίου τη Δευτέρα στο ΛΕΠ του δήμου
Με τις εισηγήσεις δύο εξαίρετων συγγραφέων-αναλυτών για το νέο ρόλο της Ελλάδας συνεχίζεται η ενότητα για το γεωστρατηγικό ρόλο της χώρας
Μπορεί η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, μέσα από τα διδάγματα της
εκατονταετούς ανάλυσης και μελέτης της, να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας Μεγάλης
Ιδέας του Ελληνισμού και να δώσει νέα ενέργεια στην ευρωπαϊκή ταυτότητα;
Απαντήσεις στον προβληματισμό αυτόν αναμένεται να δοθούν μέσα από τις εισηγήσεις-
διαλέξεις δυο διακεκριμένων προσωπικοτήτων, με τις οποίες συνεχίζεται το Λαϊκό
Επιμορφωτικό Πανεπιστήμιο του δήμου Νεάπολης-Συκεών, που φέτος είναι αφιερωμένο
στη «Γεωπολιτική της Ελλάδας και του Ελληνικού Χώρου».
«Μικροελλαδισμός και ελληνική οικουμενικότητα 1922-2022. Ένας νέος ρόλος για την
Ελλάδα», είναι το θέμα που θα αναλύσουν ο συγγραφέας-πολιτικός αναλυτής Γιώργος
Καραμπελιάς και ο ιστορικός-συγγραφέας Κώστας Χατζηαντωνίου, τη Δευτέρα 6
Φεβρουαρίου 2023, στις 6 μ.μ., στο Κλειστό Δημοτικό Θέατρο Συκεών.
«Οι Έλληνες στο παρελθόν διέσωσαν και διαμόρφωσαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Σήμερα πάλι καλούνται να πραγματοποιήσουν έναν νέο άθλο: για να διασωθούν οι ίδιοι, είναι υποχρεωμένοι να αποτελέσουν και το προζύμι μιας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η σημερινή Ελλάδα θα μπορούσε να λειτουργήσει ως Ακρίτας. Το 1922 βούλιαξε η Μεγάλη Ιδέα εξ αιτίας των δικών μας εμφυλίων και χάσαμε την Πόλη και τη Σμύρνη. Σήμερα μόνο η νέα Μεγάλη Ιδέα της συνέχειας του Ελληνισμού, στο πλαίσιο μιας γεωπολιτικά, αμυντικά και
πολιτιστικά αυτόνομης Ευρώπης, με επίκεντρο πλέον την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τη
Λευκωσία, μπορεί να έχει το οποιοδήποτε υπαρξιακό και γεωπολιτικό νόημα», αναμένεται να
αναφέρει μεταξύ άλλων στην εισήγησή του ο Γιώργος Καραμπελιάς. Όπως σημειώνει, «οι
ευρωπαϊκές χώρες μπορούν να παραμείνουν ένας σημαντικός γεωπολιτικός παράγοντας μόνο εάν συμπήξουν ένα κοινό μέτωπο. Και η αντιμετώπιση του νεο-οθωμανισμού συνιστά
προϋπόθεση της όποιας ευρωπαϊκής οικοδόμησης».
Από την πλευρά του, ο Κώστας Χατζηαντωνίου αναμένεται να αναδείξει ότι «το 1922
ωστόσο δεν είναι μόνο τέλος», αλλά «είναι και απαρχή μιας τιτάνιας προσπάθειας επιβίωσης
και αναδημιουργίας του νέου ελληνισμού στα κρατικά του πλέον όρια». «Το έπος της
αποκατάστασης των προσφύγων (που βρήκαν τη δύναμη από το τίποτα να φτιάξουν ξανά τη
ζωή τους, δίνοντας ζωή και στο καθυστερημένο κράτος της νότιας Βαλκανικής) δείχνει την
οδό για να μετατρέψουμε το χαμένο εύρος του Ελληνισμού σε βάθος, πνευματικά και
παραγωγικά».
