Η πιο βαθιά διάκριση στους αιώνες μάς κάνει να αναλογιστούμε σήμερα, Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, πού βρισκόμασταν και πού φτάσαμε.
Από τη γυναίκα που ήταν κλεισμένη στο σπίτι και δεν είχε δικαίωμα ψήφου, στη γυναίκα που είναι το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Όλα αυτά κατακτήθηκαν από την ίδια τη γυναίκα, με αγώνες, σε μία πατριαρχική κοινωνία με διάχυτο σεξισμό.
Κι όμως, πίσω από την εικόνα μιας κοινωνίας ισότητας, υπάρχουν δεκάδες βήματα να διανυθούν ακόμη. Σήμερα, στον 21ο αιώνα, μία στις τρεις γυναίκες παγκοσμίως, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει υποστεί σωματική ή σεξουαλική βία. Αυτή είναι μία σοκαριστική στατιστική, πίσω από την οποία κρύβονται ανθρώπινες ψυχές.
Ακόμη πιο σοκαριστική είναι η αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας τα τελευταία χρόνια. Λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, η γυναίκα έμεινε σπίτι. Κι εκεί γνώρισε την κακοποιητική συμπεριφορά από τον σύζυγο ή σύντροφό της.
Στην Ελλάδα, η πανδημία , σε συνδυασμό με την αιφνίδια συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, έφεραν τη γυναικοκτονία στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας.
Δυστυχώς, σε ένα κράτος που δεν κάνει ούτε τα βασικά, η έμφυλη βία αντιμετωπίζεται ως «ψιλά γράμματα».
Είναι υποχρέωση του κράτους η νομική αναγνώριση του όρου «γυναικοκτονία» και η δημιουργία ισχυρών δομών καταγγελίας βίας, στις οποίες θα μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς όσες σπάνε τη σιωπή τους και καταγγέλουν.
Το κίνημα του «metoo» έφερε την επανάσταση της ορατότητας.
Είναι ώρα να κάνουμε το επόμενο βήμα. Να μετατρέψουμε το «σπάσιμο της σιωπής» σε θεσμούς, δομές, κυβερνητική πολιτική, κοινωνική προστασία.
Για να μπορούν όλες οι γυναίκες και οι θηλυκότητες να αισθάνονται ασφαλείς στον δρόμο, στην εργασία, στο σπίτι τους.
