Μια ξεχωριστή συνέντευξη της Ελένης Τσαλιγοπούλου στον Κώστα Φασουλά και στο SpeedyNews
Ίδια ακριβώς με τη φωνή της. Αληθινή. Η Ελένη Τσαλιγοπούλου, δεν νοσταλγεί, συμμαχεί με την ισχυρή μνήμη αυτήν που προσφέρει στη ζωή και τη τέχνη. Ταυτίζεται με τον αέρα και το μαλακό χιόνι που την γαληνεύει, κι όταν τραγουδά, γίνεται όπως οι αγαπημένες της λέξεις: Έρωτας κι Ελπίδα
Τι λες να ξεκινήσουμε τη κουβέντα μας με μια ευχή, Όμως πριν την ευχή, πες μου πιστεύεις στις ευχές;
Δεν πιστεύω ότι αρκούν μόνο οι ευχές, σε αυτό το μυστήριο κόσμο που ζούμε, όμως οι άνθρωποι τις χρειάζονται.
Η ευχή μου είναι να πιστέψει ο καθένας μας στον εαυτό του και να τον αγαπήσει, γιατί με αυτό τον τρόπο αποδεχόμαστε και τους άλλους και τους αγαπάμε
Είναι τελικά τόσο μπερδεμένο το ψέμα με την αλήθεια; Κι αν ναι ,πως διαχωρίζονται μέσα σου;
Πολλές φορές ένα ψέμα γίνεται λυτρωτικό, αντίθετα με την αλήθεια που πολλές φορές πληγώνει. Όμως, πιστεύω στην αλήθεια γιατί με κάνει να νιώθω ελεύθερη, αναφέρομαι στην αλήθεια των συναισθημάτων μου
Στις μοναχικές βόλτες σου ως περιπατητής, ποιες είναι συνήθως οι σκέψεις που συναντιέσαι;
Ειδικά τα δυο τελευταία χρόνια λόγω των συνθηκών και περπατώντας στα μέρη που μεγάλωσα, κατάλαβα ότι με αυτό τον τρόπο κάνω τα πιο ωραία όνειρα. Στα όνειρα μου, υπάρχουν μουσικές και τραγούδια από το παρελθόν, κυρίως όμως από το μέλλον. Επίσης ονειρεύομαι τόπους και ανθρώπους που γνώρισα όλα αυτά τα χρόνια, ανθρώπους που έχω αγαπήσει και που έχω αγαπηθεί. Με τη μουσική, το αντίδωρο της είναι η αγάπη.
Αισθάνομαι πως σε αυτό τον καιρό που όλοι βιώνουμε, γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, γιατί έχω ουσιαστικότερο και βαθύτερο διάλογο με τον εαυτό μου.
Η επιθυμία μου όμως είναι, να φύγει αυτό το πέπλο και να αγκαλιάσω και να φιλήσω επιτέλους τους ανθρώπους που αγαπώ. Μα πιο πολύ από όλα να τραγουδήσω ρε φίλε!!!!
Με τη νοσταλγία πως τα πας; Νομίζω είναι άδικο που την έχουν τόσο συκοφαντήσει; Τι λες για αυτό;
Με πονάει η νοσταλγία. Μ ‘αρέσει να ονειρεύομαι το μέλλον. Το παρόν και το μέλλον με κάνουν να αισθάνομαι ζωντανή και δημιουργική.
Δεν ανήκω σε αυτούς που συχνά λένε…«Τι όμορφα που ήταν, σαν ήμασταν νέοι».. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι ότι χάνω χρόνο. Προτιμώ την ισχυρή μνήμη αυτή που προσφέρει στη τέχνη μου και στη ζωή μου. Επίσης, τη μνήμη που με κάνει να μη ξεχνώ ανθρώπους που έχουν φύγει και αυτούς που έχω αγαπήσει
Θυμόμαστε αυτό που μας συμφέρει η αυτό που έχει κρατήσει η βιωματική μας συγκίνηση;
Νομίζω η βιωματική μας μνήμη. Θυμόμαστε αυτό που μας πάει παρακάτω. Θυμόμαστε ακόμη κι αυτό που μας έχει πληγώσει. Θυμόμαστε τα λάθη μας, και πιο πολύ από όλα του σημαντικούς ανθρώπους που συναντηθήκαμε
Υπάρχουν φυσικά στοιχεία που νιώθεις να ταυτίζεσαι περισσότερο μαζί τους; Συμμαχείς ας πούμε περισσότερο με τον άνεμο, με τη βροχή με το κύμα; Με τι ακριβώς;
Με τον αέρα νομίζω. Είναι αυτός που με πάει και με φέρνει στα ψηλά. Επίσης το μαλακό χιόνι, αυτό που μου χαρίζει την απόλυτη γαλήνη
Όταν είσαι πάνω στη σκηνή, τι ακριβώς συμβαίνει; Πόσο έτοιμη είναι κάθε φορά η ψυχική σου διάθεση και πως κερδίζει κανείς τον «Καλό εαυτό του» σε μια τέτοια συνθήκη;
Αισθάνομαι πάνω στη σκηνή πάντα έτοιμη, αντίθετα με τη ζωή που πολλές φορές με βρίσκει απροετοίμαστη. Η σχέση που έχω διαμορφώσει με τη σκηνή και το κόσμο όλα αυτά τα χρόνια, είναι μια σχέση και πράξη ερωτική και αισθάνομαι υπερήφανη γι’ αυτό
Τι είναι τελικά το λαϊκό τραγούδι;, Πως ορίζεται κατά τη γνώμη σου.
Είναι νομίζω η τέλεια συνύπαρξη μουσικής, λόγου και ερμηνείας, με κάτι ανερμήνευτα απλό
Αν ήσουν τραγούδι, ποιο θα ήθελες να είσαι;
Ένα δημοτικό τραγούδι, που κλείνει μέσα του το ελληνικό στοιχείο όπως το Μες στου Αιγαίου τα νερά…
Ποιες είναι οι αγαπημένες σου λέξεις;
Ελπίδα, μνήμη, αέρας, μουσική, έρωτας, σιωπή
