Της Ιωάννας Νανοπούλου
Στην Έκθεσή τους για το χάσμα εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα το 2019, τα Ηνωμένα Έθνη υπολόγιζαν ότι η μετάβαση σε μια οικονομία μηδενικών εκπομπών άνθρακα έως το 2050, κοστίζει μεταξύ 1,6-3,8 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, ετησίως.
Αν και πρόκειται για ένα τεράστιο χρηματικό ποσό, για να μπορέσουμε να το χωνέψουμε, ας δούμε τη δαπάνη για την πανδημία- που ανήλθε σε 16,7 τρισεκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, έως τον Μάιο του 2021- για μέτρα αντιμετώπισης του COVID-19.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι εάν οι παγκόσμιες θερμοκρασίες αυξηθούν κατά 2°C, τότε το κόστος για την παγκόσμια οικονομία υπολογίζεται μεταξύ στα 10 με 20 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, δηλαδή έχουμε πενταπλάσια αύξηση, από αυτό που απαιτείται σήμερα.
Το κόστος της δράσης για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, θα αυξάνεται κάθε χρόνο και οι κυβερνήσεις θα γίνονται όλο και πιο απρόθυμες. Δεν θα είναι ποτέ φθηνότερο από 1,6 με 3,8 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Και το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι από πού μπορεί να προέλθει η χρηματοδότηση;
Μια πηγή χρηματοδότησης θα μπορούσε να προέλθει από τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς που ανέρχονται σε περίπου δύο τρισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο και συμβάλλουν περίπου στο 6% των παγκόσμιων εκπομπών CO2.
Καθώς οι στρατιωτικοί προϋπολογισμοί πωλούνται στους πολίτες ως αμυντική στρατηγική, η χρήση τους για την αποτροπή της κλιματικής καταστροφής είναι ξεκάθαρα βάσιμη και δικαιολογημένη.
Ούτε τα κανόνια, ούτε τα μαχητικά αεροσκάφη και τα υποβρύχια μπορούν να μας σώσουν από τις ολέθριες συνέπειες της κλιματικής αλλαγής.
Μια άλλη πηγή χρηματοδότησης, εξίσου δικαιολογημένη, είναι ο παγκόσμιος φόρος περιουσίας σε εκατομμυριούχους και δισεκατομμυριούχους.
Γιατί δικαιολογείται αυτό;
Επειδή, η έρευνα του ΟΗΕ καθιστά σαφές ότι οι εκπομπές ρύπων σχετίζονται στενά με τον πλούτο και καθώς ζούμε σε έναν κόσμο όπου μας διδάσκουν και πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, είναι δίκαιο ότι όσο περισσότερο συνεισφέρει κάποιος στο πρόβλημα, τόσο περισσότερα πρέπει να πληρώσει για να λυθεί.
Έρευνα της Oxfam και του Ινστιτούτου Περιβάλλοντος της Στοκχόλμης διαπίστωσε ότι το πλουσιότερο 10% ευθύνεται για το 49% των εκπομπών, το πλουσιότερο 5% συνεισέφερε το 37% των εκπομπών ενώ το πλουσιότερο 1% δημιούργησε περίπου το 15%.
Το φτωχότερο 50% της ανθρωπότητας δεν συνέβαλε σχεδόν τίποτα. Αυτό θα πρέπει να είναι αρκετό για να αντικρούσει τον συχνό ισχυρισμό ότι «ο πληθυσμός είναι το πρόβλημα».
Εάν το μισό των κορυφαίων εισοδηματιών ζούσε όπως το 50% των κατώτερων, τότε οι παγκόσμιες εκπομπές θα ήταν μόλις το 14% του τρέχοντος συνόλου και θα μπορούσαν να εξισορροπηθούν μέσω της φυσικής δέσμευσης άνθρακα.
Υπολογίζεται ότι υπάρχουν 3,6 εκατομμύρια άνθρωποι με περισσότερα από 5 εκατομμύρια δολάρια στην τράπεζα, 183.000 με περισσότερα από 50 εκατομμύρια δολάρια και 2.660 δισεκατομμυριούχοι.
Αν τους φορολογούσαμε με 2, 3 και 5% αντίστοιχα, θα μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε 2,52 τρισεκατομμύρια δολάρια. Εάν προσθέσαμε ελαφρώς υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές 2, 5 και 10%, τότε θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν 3,62 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Ένας απλός φόρος περιουσίας σε όσους έχουν συνεισφέρει τα περισσότερα και μπορούν εύκολα να τον αντέξουν οικονομικά θα ήταν αρκετός για να χρηματοδοτήσει τη μετάβαση με μηδενικές εκπομπές άνθρακα.
Δεν θα χρειαζόταν να επιβαρυνθούν οι μελλοντικές γενιές με κανένα χρέος. Εάν οι κυβερνήσεις αρχίσουν να παίρνουν στα σοβαρά την κλιματική κρίση και αποφασίσουν ότι το 2050 είναι πολύ αργά για να αφήνουμε την άνοδο της θερμοκρασίας να συνεχίζεται, τότε θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τα χρήματα από τον παγκόσμιο φόρο πλούτου στους παγκόσμιους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς και να φτάσουμε τα πέντε τρισεκατομμύρια παγκοσμίως και ετησίως, ώστε να προλάβουμε πριν είναι πολύ αργά.
