[ad_1]
Το έναυσμα μου δόθηκε, και πάλι, από τις διεθνείς πολιτικές εξελίξεις. Αδιαμφισβήτητα η είδηση η οποία κυριαρχεί στην επικαιρότητα είναι η επικύρωση από το Συμβούλιο της Επικρατείας της Τουρκίας της προεδρικής απόφασης μετατροπής της Αγίας Σοφίας, ενός εκ των σημαντικότερων συμβόλων της ορθοδοξίας, μετά από σχεδόν ένα αιώνα λειτουργίας ως μουσείο, σε τζαμί.
Μια απόφαση η οποία είναι πέρα για πέρα αντίθετη στις διεθνείς συμβάσεις οι οποίες χαρακτηρίζουν την Αγία Σοφία ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς ενώ παράλληλα φαίνεται να κρύβει και πολιτικές σκοπιμότητες από πίσω. Ο πρόεδρος Ερντογάν φαίνεται πως θέλησε να χρησιμοποιήσει το ζήτημα ως μέτρο πίεσης προς τη Δύση για την ικανοποίηση των αιτημάτων του.
Αποφάσισα, λανθασμένα όπως αντιλήφθηκα σύντομα, να αναζητήσω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τη γνώμη συμπολιτών μου περί του ζητήματος. Τα σχόλια ήταν ποικίλα: από κατάρες για τον τουρκικό λαό (λες και η μετατροπή ενός τέτοιου μνημείου αποτελούσε λαϊκό αίτημα), προτροπές για μποϊκοτάζ σε προϊόντα από την γείτονα χώρα και αιτήματα προς την ελληνική κυβέρνηση να πράξει το ίδιο με όλους τους μουσουλμανικούς θρησκευτικούς χώρους ή να μετατρέψει το σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ σε οίκο ανοχής μέχρι ανιστόρητους, φαντασιόπληκτους οι οποίοι υπενθύμιζαν (σε ποιον άραγε;) τις νίκες του ελληνικού στρατού ή εφορμώμενοι από προφητείες και λοιπά μεταφυσικά φαινόμενα προειδοποιούσαν πως το τέλος του τουρκικού κράτους πλησιάζει την ίδια ώρα που αποκήρυτταν όποιον δεν ενστερνιζόταν τις απόψεις αυτές ως μη Έλληνα αναμασώντας τις συνηθισμένες ατάκες περί «προαιώνιου μίσους» και χαρακτηρίζοντας τον γειτονικό λαό «επιβλαβή (!) για την ανθρωπότητα».
Τα φαινόμενα μισαλλοδοξίας δυστυχώς δεν είναι σπάνια στην ελληνική κοινωνία. Η μακρόχρονη οικονομική κρίση ανέσυρε ρατσιστικά κατάλοιπα του παρελθόντος μολύνοντας ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Είναι σαφές ωστόσο πως μεγάλο μερίδιο ευθύνης στην καλλιέργεια του μίσους φέρουν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα οποία γνωρίζοντας με τι παθιάζεται το τηλεοπτικό (και όχι μόνο) κοινό προβάλλουν συνεχώς περιπτώσεις πηγαίου μίσους εξάπτοντας με αυτό τον τρόπο πάθη.
Θα ήθελα λοιπόν να παραθέσω την –ενδεχομένως- αιρετική μου άποψη. Στον εθνικισμό ΔΕΝ απαντάς με εθνικισμό. Δεν γίνεται να αποστρέφεσαι τον τουρκικό πολιτισμό χαρακτηρίζοντας τον κατώτερο αλλά ταυτόχρονα να νιώθεις την αδικία όταν στην αντίπερα όχθη συμβαίνει το ίδιο. Όπως και δεν είναι δυνατόν να εύχεσαι θάνατο σε όλους τους Τούρκους ενώ παράλληλα δηλώνεις πιστός χριστιανός και άρα δεν ακολουθείς τη βασική ίσως αρχή της ορθοδοξίας, το «αγαπάτε αλλήλους». Η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται από εθελοτυφλία. Αρκεί να σκεφτούμε ότι χαρακτηρίζει τους Πομάκους της Θράκης «παρείσακτους» ενώ ταυτόχρονα αναρωτιέται γιατί αυτοί οι περιθωριοποιημένοι άνθρωποι αισθάνονται το τουρκικό κράτος πιο κοντά τους.
Αν υπάρχει ένα μήνυμα από αυτή την κατάσταση μάλλον αυτό θα είναι: μην είσαι μισαλλόδοξος αν δεν θες να έχεις την ίδια αντιμετώπιση, μην σπέρνεις μίσος στον βωμό ιδεολογιών και ιδεών που διδάχθηκες πως είναι πάνω από εσένα και μην μετατρέπεσαι σε πιόνι στη διεθνή πολιτική σκακιέρα.
*μαθητής της Γ’ Λυκείου
[ad_2]
Πηγή : EFSYN
