Εκπληξη για την επιλογή της τουρκικής ηγεσίας να ξαναστήσει σκηνικό έντασης εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας δεν δικαιολογείται. Ο Ερντογάν εδώ και χρόνια έχει αποδείξει ότι μπορεί να παραβιάζει όλες τις θεωρούμενες κόκκινες γραμμές και να δοκιμάζει τις αντοχές και τις ανοχές της διεθνούς κοινότητας.
Απέναντι στη χώρα μας και την εκάστοτε πολιτική της ηγεσία αυτό μπορεί να το κάνει στον υπερθετικό βαθμό. Εχοντας ανοιχτά και ταυτόχρονα πολλά εσωτερικά και διεθνή μέτωπα, οι προκλήσεις έναντι της Ελλάδας προσφέρουν στην τουρκική ηγεσία μια διάσταση «θεαματικότητας», με την οποία επιχειρεί να αντισταθμίσει ισχυρές πιέσεις που δέχεται η οικονομία και η κοινωνία της χώρας.
Η απόφαση του Ερντογάν να στείλει το «Ορούτς Ρέις» συνοδεία πολεμικών σκαφών πιο βαθιά από ποτέ στην ελληνική υφαλοκρηπίδα προφανώς δεν είναι άσχετη με τη δεινή θέση όπου βρίσκεται η τουρκική οικονομία, στην περιπέτεια της οποίας καταγράφηκε χθες ακόμη ένα δραματικό επεισόδιο, με ιστορική πτώση της τουρκικής λίρας. Η εξωτερίκευση των εσωτερικών προβλημάτων αποτελεί ισχυρή παράδοση της τουρκικής πολιτικής τάξης και, φυσικά, όχι μόνον αυτής.
Ολα αυτά αποτελούν μέχρι στιγμής γνώριμες και αναμενόμενες εκδηλώσεις της ιδιότυπης, διαχρονικής στρατηγικής της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας να διεκδικεί -και συνήθως να επιβάλλει- τον ρόλο της Τουρκίας ως ανακατανεμητή ισχύος τόσο στο στενότερο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων και διαφορών όσο και στο πολύ ευρύτερο πεδίο της Εγγύς και Μέσης Ανατολής.
Το κρίσιμο ερώτημα που έχει προκύψει από χθες είναι αν η «αναβάθμιση» της τουρκικής προκλητικότητας έναντι της Ελλάδας σηματοδοτεί κάτι περισσότερο από πόλεμο νεύρων. Αν δηλαδή η κυβέρνηση Ερντογάν είναι διατεθειμένη να δοκιμάσει τις αντοχές της Ελλάδας και της διεθνούς κοινότητας (η οποία τυπικά συντάσσεται με την ελληνική πλευρά) ακόμη και σε ένα σύντομο θερμό περιστατικό εντός της ελληνικής κυριαρχίας.
Δεν υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που να μην απεύχεται τέτοιο ενδεχόμενο και να μην εύχεται η νέα τουρκική πρόκληση να εξαντληθεί σε ακόμη ένα «πατριωτικό σόου» του Ερντογάν. Ωστόσο, και η άλλη πλευρά, η δική μας, πρέπει να καταλήξει σε μια ρεαλιστικότερη και ειλικρινέστερη ισορροπία ανάμεσα σε αμετροεπείς διακηρύξεις περί «κατάλληλης απάντησης σε κάθε επιθετική ενέργεια» και στις προσκλήσεις για διάλογο πάνω σε υπαρκτές διαφορές.
Πηγή : EFSYN
