Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου σήμερα και το μυαλό μας και η καρδιά μας στρέφεται στο κατεστραμμένο, στο βομβαρδισμένο, θέατρο της Μαριούπολης. Στα χαλάσματα και στην απόγνωση. Εκεί που η βαρβαρότητα του πολέμου καταστρέφει μεθοδικά την αρχιτεκτονική της θεατρικής καθημερινότητας: τα καμαρίνια, τα βεστιάρια, τις σκηνικές εγκαταστάσεις, την κεντρική σκηνή που φιλοξένησε τις φωνές, τους ήχους, τις σκέψεις των μεγάλων δραματουργών της εποχής μας.
Υπάρχει όμως κάτι που δεν μπορεί να ισοπεδώσει ο πόλεμος: την επιθυμία των ανθρώπων για ζωή.
Αυτό είναι το νήμα που συνδέει τα σπουδαία θεατρικά κείμενα που γράφονται αυτές τις μέρες, τις διεκδικήσεις των ανθρώπων του πολιτισμού ενάντια σε καταπιεστικά καθεστώτα και αυταρχικές πολιτικές, τις συλλογικές κινήσεις που προτάσσουν την προτεραιότητα της Ειρήνης και της Αλληλεγγύης.
