Ο πρόεδρος, ο Αλέξης Τσίπρας, τα είπε όλα πριν η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αποχωρήσει από τη διαδικασία συζήτησης και ψήφισης του νόμου Κεραμέως.

Κι αυτό έγινε πριν κάποιοι βουλευτές του κόμματός μας προλάβουν να πάρουν τον λόγο στο βήμα της Ολομέλειας της Βουλής. Μεταξύ των οποίων και εγώ.

Για την ιστορία κατατίθενται από πλευράς μου οι αράδες που ακολουθούν, ως απάντηση στον αναθεωρητή της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου μας, Άγγελο Συρίγο, και ως αντίκρουση στο νομοθετικό έκτρωμα Κεραμέως για το δημόσιο πανεπιστήμιο. Αυτός ο νόμος θα είναι από τους πρώτους που θα καταργήσει η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ!

«Γιώργης Τσαρουχάς, Γιάννης Χαλκίδης, Βασίλης Μπεκροδημήτρης.
Αυτά τα τρία ονόματα μάλλον δεν λένε κάτι στον υφυπουργό Παιδείας, τον κ. Συρίγο. Αν θέλει να μάθει ποιοι είναι, θα τον καλούσα να επισκεφθεί την διαρκή έκθεση του Συνδέσμου Εξορισθέντων – Φυλακισθέντων την περίοδο 1967-1974, που φιλοξενείται στο Πολεμικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης, το κολαστήριο της ΚΥΠ την περίοδο της Χούντας . Εκεί θα μάθει ότι πρόκειται για τρεις αγωνιστές της δημοκρατίας που δολοφονήθηκαν από την χούντα στη Θεσσαλονίκη. Θα έχει την ευκαιρία να δει τις φωτογραφίες του νεκρού Γιώργη Τσαρουχά, βουλευτή της ΕΔΑ και στελέχους του παράνομου ΚΚΕ , που μαρτύρησε στα χέρια της χούντας και των βασανιστών του, τον Μάιο του 1968.

Η επίσκεψή του θα ήταν μια έμπρακτη συγνώμη, ειλικρινής μεταμέλεια για τον οχετό του αναθεωρητισμού με τον οποίο λέρωσε σήμερα τη Βουλή των Ελλήνων, λέγοντας μεταξύ άλλων προκλητικών και ανιστόρητων ότι ήταν μύθος το Πολυτεχνείο! Αλλά δεν έχω την αυταπάτη ότι θα πει συγνώμη και πολύ περισσότερο ότι η μεταμέλειά του θα είναι ειλικρινής!

Όπως δεν έχουμε την αυταπάτη, ότι το νομοσχέδιο Κεραμέως έχει γραφτεί σε υπουργικά γραφεία. Έχει, βεβαίως, φαρδιά πλατιά την υπογραφή της κυρίας Κεραμέως, αλλά συγκεντρώνει τα διαχρονικά αιτήματα συμφερόντων που βλέπουν το πανεπιστήμιο ως κάτι άλλο απ’ αυτό που συστήνουν οι ιστορικές του καταβολές, η ακαδημαϊκή του φύση, ο κοινωνικός του ρόλος και οι εθνικές ανάγκες. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο η κυρία Κεραμέως θα μείνει στην πολιτική ιστορία του τόπου ως η χειρότερη, μέχρι τώρα, υπουργός Παιδείας που έχει περάσει από αυτά τα υπουργικά έδρανα.
Αυτό το κάτι άλλο είναι απλώς οι σκοποί και οι επιδιώξεις της εγχώριας ολιγαρχίας να τελειώνει με όλους εκείνους τους θεσμούς της Μεταπολίτευσης, πάνω στους οποίους οργανώθηκε η καλύτερη και δικαιότερη περίοδος για τις ανάγκες και τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο και οι άνθρωποί του, το διδακτικό και επιστημονικό προσωπικό του, οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και οι φοιτητές του, όλοι οι εργαζόμενοι σε αυτό και όσοι συνέδεσαν δυναμικές και δημιουργικές στιγμές της ζωής του με αυτό, είναι ένας χώρος προόδου που συμπαρέσυρε τη χώρα στην πρόοδο, που εξοικείωσε τους πολίτες με τις καλύτερες ιδέες της σύγχρονης Ελλάδας, που συγχρόνισε τον βηματισμό της νεολαίας με τις πιο πρόσφατες και εντυπωσιακότερες ανακαλύψεις του ανθρώπινου πνεύματος, του ηρωισμού των φοιτητών της Νομικής και του Πολυτεχνείου, αυτού που ο υφυπουργός Παιδείας αποκάλεσε «μύθο».

Το κυριότερο; Ο κόσμος του πανεπιστημίου πήρε την ελληνική κοινωνία και την πήγε μπροστά χωρίς να της ζητήσει λογαριασμό, χωρίς να την πνίξει στα χρέη, χωρίς να της κουνήσει το δάχτυλο, χωρίς τίποτα απ’ όλα αυτά που κάνουν οι τζογαδόροι της εξουσίας.
Ακόμη κρισιμότερο; Ο κόσμος του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου άνοιξε την αγκαλιά του στα παιδιά που κάποτε λέγανε αλήτες, «τσογλάνια» όπως λέει ο κ. Μητσοτάκης, ή παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Έγινε εκείνος ο δημοκρατικός θεσμός που άνοιξε τις πύλες του σε εκείνες τις νέες κι εκείνους τους νέους, που το μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς κι όλες οι ιστορικές εκδοχές του δεν επέτρεπαν ποτέ να προκόψουν, γιατί τους είχαν προορισμένους για φθηνή εργατική μάζα, διαχειρίσιμη και αναλώσιμη.
Κι αυτό οι συμμορίες που λυμαίνονται τον δημόσιο πλούτο και τον ιδρώτα του εργαζόμενου λαού, οι χονδρέμπορες των ανισοτήτων και οι δανειστές του κοπανιστού αέρα, δεν το συγχώρεσαν ποτέ στην αριστερά και τον δημοκρατικό κόσμο, που πρωτοστάτησε όταν άνοιγαν πραγματικά νέοι ορίζοντες στα πανεπιστήμια.
Το νεοφιλελεύθερο και νεοσυντηρητικό σύστημα που ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας και που οργάνωσε την προστασία της διαπλοκής σε κάθε προσπάθεια δίκαιης ανάκαμψης της κοινωνίας, είχε βάλει εδώ και χρόνια στο μάτι το ελληνικό πανεπιστήμιο.
Το γέλιο της ιστορίας θα ακούγεται για αιώνες, κάθε φορά που η ιστορία θα καταγράφει τον τίτλο αυτού του νομοθετήματος.

Γιατί θέλει αποθέματα θράσους να μιλάει η ΝΔ των Μητσοτάκη-Κεραμέως για νέους ορίζοντες και σύνδεση των πανεπιστημίων με την κοινωνία.

Εκτός αν με τους νέους ορίζοντες αναφέρονται σε τίποτα αφίσες της ΔΑΠ, για την οποία δεν έχουμε καταλάβει ακριβώς αν μετά τη συντριπτική της ήττα στις φοιτητικές εκλογές συμφωνεί ή διαφωνεί με τους αόρατους νομοθέτες της διάλυσης του δημόσιου πανεπιστημίου.

Έχουν, βεβαίως, οι κυβερνώντες αποδείξει πως τέτοια αποθέματα έχουν πολλά.

Ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός στη χθεσινή κατάπτυστη /για πολλούς λόγους- ομιλία του ότι το νομοσχέδιο έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Ουδέν ψευδέστερον. Πανεπιστημιακοί φορείς, οι σύγκλητοι, η επιτροπή των πρυτάνεων, οι φοιτητικοί σύλλογοι, όλες οι ομοσπονδίες των εργαζομένων αντιδρούν.
Έκανε λόγο, βέβαια, ο κ. Μητσοτάκης για στήριξη της πανεπιστημιακής κοινότητας στον κεντρικό πυρήνα του νομοσχεδίου.
Και λίγο πολύ όλοι καταλαβαίνουμε πίσω από τους παραπειστικούς τίτλους, τις ανιστόρητες αναφορές και τα λόγια του αέρα ποιος είναι αυτός ο πυρήνας.
Αυτοί είναι οι δήθεν νέοι ορίζοντες της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Το δημόσιο πανεπιστήμιο ως παράρτημα επιχειρήσεων.

Η κυβέρνηση κάνει λόγο, τάχα, για απενεχοποίηση στη σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά. Πρόκειται περί αστειότητας. Είναι ένα επιχείρημα που ενδεχομένως περνά σε κάποιους που δεν έχουν ιδέα για το πώς λειτουργούν σήμερα τα πανεπιστήμια και πώς συνεργάζονται χωρίς να χάνουν τον ακαδημαϊκό τους χαρακτήρα με την αγορά. Δηλαδή, το Πολυτεχνείο ας πούμε πώς λειτουργεί;

Ή μήπως θέλει να λειτουργεί όπως επιχειρείται να γίνει από διάφορους διαπλεκόμενους που έχουν βάλει στο μάτι την ακίνητη περιουσία των ΑΕΙ, όπως γίνεται με τις εκτάσεις του ΑΠΘ;
Δεν είναι μόνο ότι αυτή η κυβέρνηση μισεί το δημόσιο πανεπιστήμιο. Το έχει βάλει στο μάτι! Και φυσικά την περιουσία του, όπως του ΑΠΘ.
Παράδειγμα, η εγκληματική διάταξη με την οποία αρπάζετε ακόμη και την περιουσία του ΑΠΘ, καταργώντας τα ΝΠΔΔ του αγροκτήματος του Τμήματος Γεωπονίας και των πανεπιστημιακών δασών του ΑΠΘ στον Ταξιάρχη Χαλκιδικής και στο Περτούλι Τρικάλων. Με μοναδικό και ξεκάθαρο σκοπό το πλιάτσικο στην ακίνητη περιουσία τους.
Η διάταξη αποτελεί ένα ακόμη καίριο πλήγμα που δέχεται η Θεσσαλονίκη και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, καθώς όχι μόνο θα υποβαθμίσει τον πρόγραμμα σπουδών των γεωτεχνικών sχολών, την ερευνητική και κοινωφελή δραστηριότητα που τα δύο ΝΠΔΔ προσφέρουν, αλλά θα απομειώσει τη δημόσια περιουσία οδηγώντας σε «αξιοποίηση» μέσω ΣΔΙΤ.

Συντασσόμαστε με τους πανεπιστημιακούς και επιστημονικούς φορείς από κάθε γωνιά της Ελλάδας που ήδη έχουν εκδηλώσει την αντίθεσή τους στις κυβερνητικές διαθέσεις και δηλώνουμε ότι κεντρική δέσμευση των προγραμματικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα αποτελεί η προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος για τη Θεσσαλονίκη και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και η αποκατάσταση της διαχείρισης της περιουσίας του αγροκτήματος και των πανεπιστημιακών δασών.

Σ’ αυτόν τον παραπλανητικό λόγο περί δήθεν απενεχοποίησης στη σύνδεση πανεπιστημίου-αγοράς κρύβεται μια βασική επιδίωξη: η ενοχοποίηση της σύνδεσης πανεπιστημίου-κοινωνίας και η πλήρης διάρρηξη αυτής της σχέσης.
Πρόκειται σαφώς περί αντιμεταρρύθμισης που ολοκληρώνει τον καταστροφικό κύκλο των νομοθετικών χτυπημάτων της κυβέρνησης Μητσοτάκη στο δημοκρατικό κεκτημένο της μεταπολίτευσης και τον πυρήνα των ιδεών που συστήνουν το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα.

Η κατάργηση της διοικητικής αυτονομίας των ΑΕΙ με τον απαράδεκτο τρόπο εκλογής πρυτάνεων και τη θεσμοθέτηση των συμβουλίων διοίκησης είναι χαρακτηριστική των κυβερνητικών προθέσεων – ή ορθότερα -των επιχειρηματικών συμφερόντων που γράφουν και ξεγράφουν νόμους.

Τώρα καταλαβαίνει κανείς γιατί τέτοια εμμονή με την πανεπιστημιακή αστυνομία, της οποία ένοπλα τμήματα θα μπορούν ανενόχλητα να περιπολούν και να ελέγχουν εντός των πανεπιστημίων.
Σ’ ένα αντιδημοκρατικό πανεπιστήμιο, όπου μια ολιγαρχική δομή επιβάλλει τη θέλησή της -δηλαδή τα συμφέροντα των εντολέων της- σε μια κοινότητα ανήσυχων πνευμάτων, χρειάζονται μηχανισμοί καταναγκασμού.
Όλα αυτά, βεβαίως, με το αζημίωτο για τους νέους επίδοξους μάνατζερ. Αν μη τι άλλο έχει δείξει η κυβέρνηση ότι μπορεί να φτιάξει νέες, καλές δουλειές για εκλεκτούς και λίγους βεβαίως.

Πράγματι, νέοι ορίζοντες. Αλλά, για ποιους.

Σίγουρα όχι γι’ αυτούς που προορίζεται ένας δημοκρατικός θεσμός όπως είναι το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο.
Στην πραγματικότητα, η καινοτομία και η προνομιακή συνομιλία του καθεστώτος Μητσοτάκη φτάνει μέχρι να μιλάει για μπουλντόζες και οδοστρωτήρες.
Είναι ζήτημα και πολιτικής αισθητικής και πολιτικής ουσίας για τους χειριστές μηχανημάτων που γκρεμίζουν τα πάντα στην εργασία, την παιδεία, την υγεία έχουν ημερομηνία λήξης.
Όμως, η εγγύησή σας έχει λήξει κι όπου να ‘ναι, σάς τελειώνουν και τα ανταλλακτικά.
Τελειώνει ο χρόνος, έρχεται η απόσυρση.
Θα έχουν ενδιαφέρον στο μέλλον οι τοποθετήσεις Μητσοτάκη-Κεραμέως από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, όταν θα καταργούνται ένα-ένα τα άρθρα των καταστροφικών τους νόμων.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ