Ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στην εκδήλωση μνήμης για τον Ανδριανό Μιχαλάρο στο Βιοτεχνικό επιμελητήριο Πειραιά
Κυρίες και Κύριοι,
Πριν από οτιδήποτε άλλο,
θέλω να ευχαριστήσω εσάς, τους διοργανωτές της σημερινής εκδήλωσης μνήμης,
και εσάς κύριε Πρόεδρε του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Πειραιά, για την πρόσκλησή σας,
και για την ευκαιρία που μου δίνετε να μιλήσω για έναν εξαιρετικό άνθρωπο,
έναν καλό φίλο και σύντροφο.
Να μιλήσω για έναν άνθρωπο,
που αφιέρωσε τη ζωή του στην προσφορά για τον συνάνθρωπο.
Γιατί, ο Ανδριανός Μιχάλαρος — την τιμή που του κάνατε να τον εκλέξετε Πρόεδρό σας στο Επιμελητήριο — ως ανάληψη ευθύνης για προσφορά την έβλεπε.
Αλλά αυτή, η προσφορά, ήταν η μια πλευρά της προσωπικότητας του Ανδριανού.
Η άλλη, επιτρέψτε μου να πω, ακόμη πιο σημαντική,
ήταν η αγωνία του για την παιδεία.
Όπως και για την επαγγελματική και τεχνική εκπαίδευση.
Ήθελε να δει στη χώρα μας,
μια παιδεία ικανή να προσφέρει τα αναγκαία και ικανά εφόδια που θα προσδώσουν στην κάθε νέα και τον κάθε νέο, τις δυνατότητες να παλέψει με αξιοπρέπεια, αλλά και με καλύτερες προϋποθέσεις για μια δημιουργική ζωή.
Αυτή ήταν η αγωνία του Ανδριανού.
Να δει τους Έλληνες ολοκληρωμένους πολίτες,
να παίρνουν τη μοίρα τους στα χέρια τους,
να ορίζουν τη ζωή τους και να σχεδιάζουν το μέλλον τους.
Ίσως, ο Ανδριανός, είχε αποκωδικοποιήσει με αυστηρότητα αλλά και αγάπη τη δική του πορεία.
Και να είχε φτάσει σε συμπεράσματα που θα είχαν και μια διδακτική, παιδευτική πτυχή,
για το παρόν και το μέλλον της συλλογικής μας ζωής.
Ο Ανδριανός, ήταν ένας γήινος άνθρωπος, που όμως κοιτούσε πάντα ψηλά, όχι όσα έλαμπαν, αλλά όσα άξιζαν.
Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα, αντίκρισα έναν ευαίσθητο άνθρωπο, με ευθύ χαρακτήρα, απλό και ήρεμο, αλλά από την άλλη και ανήσυχο, για όσα ταλανίζουν τον άνθρωπο και για όσα πρέπει να αλλάξουν.
Μου έδινε πάντα την εντύπωση ενός ανθρώπου που ήταν με τα όλα του μέσα στη ζωή, αλλά φάνταζε και τόσο διαφορετικός, ξεχωριστός, στο πως έβλεπε τον συνδικαλιστικό αγώνα για τους συναδέλφους του.
Απλός και διάφανος φάνταζε και στην καθημερινότητά του και στην πολιτική του δραστηριότητα.
Αισθανόμουν όταν τον έβλεπα, από τη μια τις ανησυχίες του, από την άλλη ένα αίσθημα σιγουριάς, βεβαιότητας και αξιοπιστίας. Ήταν η συνέπεια του στις αρχές, στις αξίες, στα ιδανικά του.
Θυμάμαι, όσες φορές βρεθήκαμε και μιλήσαμε, το πόσο αληθινό ήταν το ενδιαφέρον του για τις εξελίξεις και πόσο άγχος είχε για το που πήγαιναν τα πράγματα. Για τον χώρο των επιχειρήσεων, των εργαζόμενων, τα ευρύτερα ζητήματα της εποχής μας εντός και εκτός Ελλάδας.
Αλλά πάντα, δεν έμενε σε αυτά.
Γιατί πάντα έψαχνε το κάτι άλλο. Ήθελε να διαγνώσει την αιτία αλλά και την απάντηση, και πάντα, με την προοπτική για κάτι καλύτερο και δικαιότερο.
Ο Ανδριανός, ίσως ήταν από τους ξεχωριστούς εκείνους ανθρώπους,
που η επιχειρηματικότητα, αποτέλεσε την καλύτερη δύναμη για να αναμετρηθεί με τον εαυτό του και να γίνει καλύτερος.
Και βέβαια δεν υπάρχει ίσως καλύτερο μέτρο για να αξιολογήσει κανείς έναν άνθρωπο, από το να ακούσει εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους να συγκλίνουν στους ίδιους χαρακτηρισμούς για αυτόν.
Ο Ανδριανός Μιχάλαρος, ήταν καλός και έντιμος άνθρωπος.
Και γι’ αυτό ήξερε καλύτερα από κάθε άλλον, τη σημασία του να αγωνίζεται κανείς, όχι απλά για μια καλύτερη ζωή, αλλά και για να γίνει καλύτερος ο ίδιος.
Αυτή είναι η παρακαταθήκη που μας άφησε ο Ανδριανός.
Και αξίζει να συνεχίσουμε στα χνάρια του.
Ο καθένας από το δικό του μετερίζι, αλλά πάντα με συνέπεια στα ιδανικά που καθορίζουν μια αξιοπρεπή στάση απέναντι στη συλλογική μας ζωή.
Και πάντα, λόγω και των πρόσφατων εξελίξεων στο χώρο σας, με σεβασμό στην αυτονομία της πολιτικής, αλλά και του συνδικαλιστικού κινήματος.
