Στο προσκήνιο: ο Κώστας Καραμανλής να απαγγέλλει ιδεώδη ξεχασμένα από καιρό και ο ΣΥΡΙΖΑ να ζει τη «Νύχτα των Κρυστάλλων», ελληνική έκδοση, με επιχείρηση «500 διαγραφές» συνέδρων Kasselistas.
Καλησπέρα αγαπητοί αναγνώστες των Hard talks, και καλωσορίσατε στη στήλη όπου το φλέγμα και η αλήθεια περπατούν χέρι χέρι στην κεντρική σκηνή! Απόψε, στο θέατρο της ελληνικής πολιτικής, έχουμε νέες… σκηνοθεσίες που θα έκαναν ακόμα και τον Κουροσάβα να αναρωτηθεί «Τι γίνεται εδώ πέρα;» Στο προσκήνιο: ο Κώστας Καραμανλής να απαγγέλλει ιδεώδη ξεχασμένα από καιρό και ο ΣΥΡΙΖΑ να ζει τη «Νύχτα των Κρυστάλλων», ελληνική έκδοση, με επιχείρηση «500 διαγραφές» συνέδρων Kasselistas.
Μητσοτάκη, έχεις μήνυμα…
Μία παλιά φιγούρα του πολιτικού σκηνικού επέστρεψε, κι όχι απλώς για να παραστεί. Ο Κώστας Καραμανλής ανέβηκε στο βήμα της Θεσσαλονίκης με το πάθος που αρμόζει σε έναν παλαίμαχο πολιτικό ήρωα, αποφασισμένος να θυμίσει σε όλους τι σημαίνει «ισχυροί θεσμοί», «κοινωνική δικαιοσύνη» και «εθνική αξιοπρέπεια». Το σκηνικό ήταν τόσο υπολογισμένο, που άνετα θα μπορούσε να είναι σκηνή από το Mr. Smith Goes to Washington, όπου ένας αγνός πολιτικός υπερασπίζεται τις αρχές του απέναντι στο διεφθαρμένο σύστημα.
Ισχυροί θεσμοί και ανεξαρτησία… ή απλώς «Ανεξάρτητοι»;
Ο Καραμανλής έριξε τα βέλη του πάνω στην ανάγκη για «ισχυρούς θεσμούς» και «σεβασμό στη δικαιοσύνη» – μήπως ακούει κανείς; Α, ναι, κάτι είχαμε ακούσει και για «υποκλοπές» και ανεξάρτητες αρχές που παρακολουθούνται στενά. Εδώ ο πρώην πρωθυπουργός, «αποστασιοποιημένος» από το «στρατόπεδο» Μητσοτάκη και τα «πάρτι» του κόμματος, απέδειξε ότι παραμένει κεντρικός στο κάδρο των αξιών που τον ανέδειξαν. Με μία γεύση Atticus Finch από το To Kill a Mockingbird, η παρουσία του υπενθύμισε πως η πίστη στη δικαιοσύνη δεν είναι απλώς λέξεις για τα προεκλογικά φυλλάδια, αλλά θεμελιώδης προϋπόθεση για τη δημοκρατία.
Κοινωνική συνοχή και οικονομική πολιτική: Το ιδεώδες και η πραγματικότητα
Κι έπειτα ήρθε η κοινωνική συνοχή. Τι κι αν η κυβέρνηση ακολουθεί μια οικονομική πολιτική που συχνά παραβλέπει τις ανάγκες των λιγότερο ευνοημένων; Στην κληρονομιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η κοινωνική δικαιοσύνη ήταν φάρος – ένας φάρος που κάποιοι θα ήθελαν να ξεχαστεί σε μια εποχή αυξανόμενων ανισοτήτων. Η τοποθέτησή του πάνω στο θέμα θύμισε τον αυθεντικό Humphrey Bogart στο Casablanca, ο οποίος επιμένει να διατηρεί τα πιστεύω του, ενώ όλα γύρω του διαβρώνονται. Με το γνωστό του φλέγμα, ο Καραμανλής υπενθύμισε ότι η αδιαφορία για την κοινωνική συνοχή είναι επικίνδυνη, ειδικά όταν ο λαός παρακολουθεί.
Ελληνοτουρκικά: Η μόνη διαφορά είναι η υφαλοκρηπίδα – Ή μήπως όχι;
Ο Καραμανλής δεν δίστασε να θίξει και τα ελληνοτουρκικά, βάζοντας στο τραπέζι την ιστορική θέση του Κωνσταντίνου Καραμανλή: η μόνη διαφορά προς διαπραγμάτευση με την Τουρκία είναι η υφαλοκρηπίδα. Αλλά, για κάποιους, ίσως αυτό ακούγεται σαν σκηνή από το Good Night, and Good Luck, όταν ο Edward R. Murrow έπρεπε να αντιταχθεί σε όσους προωθούσαν την πολιτική του κατευνασμού και του συμβιβασμού. Ο Καραμανλής φρόντισε να στείλει σαφές μήνυμα πως η γραμμή που ορίστηκε από τον ιδρυτή της ΝΔ δεν χωρά «εκπτώσεις», αφήνοντας ένα αιχμηρό υπαινιγμό προς εκείνους που εντός κυβέρνησης επιδιώκουν διαπραγματεύσεις «εφ’ όλης της ύλης» και συμβιβασμούς με ασαφή όρια.
Σαν επίλογος μιας δυνατής ταινίας εποχής, ο Καραμανλής ολοκλήρωσε την ομιλία του καλώντας σε ενότητα και εθνική συνείδηση στα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα. Υπογράμμισε ότι «η εθνική υπερηφάνεια, οι ισχυροί θεσμοί και η κοινωνική δικαιοσύνη είναι βασικοί πυλώνες της δημοκρατίας» – και πως, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να τα ερμηνεύσουν ανάλογα με τις πολιτικές συγκυρίες, τα ιδανικά αυτά θα παραμένουν σταθερά. Ο Καραμανλής μας θύμισε πως τα θεμέλια της δημοκρατίας δεν είναι εύκολη υπόθεση και ότι η «διαχρονική κληρονομιά» δεν είναι απλώς μια φράση, αλλά μια πράξη.
Τα παπαγαλάκια της… νερατζιάς, ο Καραμανλής και τα εθνικά θέματα
Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, με τη γνωστή του ψυχραιμία, έστειλε μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, υπογραμμίζοντας ότι οι ανησυχίες για τα εθνικά θέματα είναι και εύλογες και απαραίτητες. «Η αυξανόμενη επιθετικότητα και ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας», τόνισε, απαιτούν προσοχή κι ενίσχυση των εθνικών θέσεων, όχι απαξίωση. Ας το ακούσουν, λοιπόν, και τα «παπαγαλάκια της Νερατζιάς»: η κριτική σε θέματα πατριωτικής ευθύνης δεν αποτελεί πολυτέλεια, αλλά δημοκρατικό καθήκον – και είναι λάθος να εκλαμβάνεται ως επιθετική, ειδικά όταν προέρχεται από υπεύθυνα χείλη.
“Νύχτα των Κρυστάλλων” σε slow motion – Στον ΣΥΡΙΖΑ οι «87» σπάνε τη δημοκρατία… σε 500 κομμάτια
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ταινία, το τελευταίο κεφάλαιο θα ήταν σίγουρα ένα πολιτικό θρίλερ με τίτλο: «Η Νύχτα των Κρυστάλλων: Έκδοση Αριστερά». Γιατί έτσι όπως πάει η ιστορία, οι «87» φαίνεται να ξεχνούν τους αγώνες για δημοκρατία και να προτιμούν την τακτική του «γυαλί και μολύβι», με διαγραφές που έχουν στόχο να «καθαρίσουν» τη λίστα όσων τολμούν να στηρίζουν τον Κασσελάκη – πάνω από 500 ονόματα! Όπως έλεγε και ο Γούντι Άλεν: «Είναι καλύτερα να είσαι μόνος παρά με κάποιον που σε νικάει στα δικά σου παιχνίδια.»
Το σκηνικό της… αριστερής εκκαθάρισης θυμίζει κάτι από μαφιόζικη ταινία, όπου ο Στεφανάκος πληροφορείται ότι οι «δικοί του» δεν θα δουν ποτέ το συνέδριο, ναι το έστειλε συστημένο μέλος της ΠΓ σε εκπρόσωπο του Κασσελάκη: «Πες στον Στεφανάκο ότι δεν θα πάει με αυτούς που υπολόγιζε, θα πάμε με αυτούς που θέλουμε εμείς.» Φράση τόσο κυνική που ούτε ο Τόνι Μοντάνα δεν θα σκεφτόταν. Στην ταινία, βέβαια, το καλό συνήθως νικά, αλλά εδώ φαίνεται πως οι «87» έχουν τον τρόπο τους να διασφαλίζουν τη δική τους εκδοχή της «νίκης».
Και επειδή οι παρομοιώσεις με ταινίες είναι ανεξάντλητες, θυμάμαι τον Δον Κορλεόνε να λέει «It’s not personal, it’s strictly business». Μήπως αυτό εφαρμόζουν οι «87» στην Κουμουνδούρου; Μόνο που εδώ, το business αφορά τις εκκαθαρίσεις και όχι την ουσία της πολιτικής. Και ενώ η «νύχτα» πλησιάζει, το σενάριο παραμένει ίδιο: οι διαγραφές, οι διορισμοί και τα κομματικά «παιχνίδια» συνεχίζουν, με κάθε τρόπο, να παραβιάζουν τις αρχές της πολυφωνίας και της δικαιοσύνης.
Σκηνές απείρου κάλλους στην Κουμουνδούρου – «Επιτροπές» από το πουθενά και καταγγελίες… made to order
Στη νέα σκηνή του θεάτρου που λέγεται εσωκομματική δημοκρατία, δυο μέλη της ΚΟΕΣ, ο Θάνος Μωραΐτης και η Νίνα Κασσιμάτη, αποφάσισαν να κάνουν μια «αθώα» επίσκεψη στα γραφεία της Κουμουνδούρου για μια τυπική ενημέρωση – ποιοι ψήφισαν, πόσοι σύνεδροι κλπ. Απλό, θα σκέφτηκαν. Λάθος. Αντί για λίστες, όμως, έπεσαν πάνω σε μια… άτυπη συνεδρίαση μιας παράτυπης επιτροπής. Κι εκεί που νόμιζαν πως θα βρουν απλώς νούμερα και ονόματα, βρέθηκαν μπροστά σε μια ομάδα ανθρώπων να ψιθυρίζουν για «καταγγελίες», να κοιτάζουν ξανά και ξανά τα πρακτικά και να εξετάζουν… ξανά και ξανά ποιοι ψήφισαν και πού. Μια σκηνή που μόνο σε θρίλερ θα περίμενε κανείς – μόνο που εδώ πρωταγωνιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Φαίνεται πως η μόνη προϋπόθεση για να… κριθεί κάποιος είναι να έχει στηρίξει τον Στέφανο Κασσελάκη. Ήταν, μάλιστα, εκείνες οι οργανώσεις που «τυχαία» έδωσαν εντυπωσιακά ποσοστά στον Κασσελάκη που προκάλεσαν τα «παράτυπα» βλέμματα. “Σύμπτωση; Δεν νομίζω,” που λέει και το κλισέ. Είπαμε, στο ΣΥΡΙΖΑ όλα είναι «νόμιμα», αρκεί να ταιριάζουν με την ατζέντα των «επιτροπών» που ξαφνικά ξεπηδούν σαν… φαντάσματα, κάνοντας τους βασικούς κανόνες του κόμματος να μοιάζουν σαν την τελευταία σελίδα σε ένα σενάριο γεμάτο δράμα, σασπένς και ένα σωρό… αόρατες καταγγελίες.
ΣΥΡΙΖΑ: Μια νίκη για όλους – ή όταν το συνέδριο θυμίζει θέατρο παραλόγου
Οι εκλογές για τους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώθηκαν, αλλά για το ποιος πραγματικά επικράτησε, το μυστήριο παραμένει. Δύο στρατόπεδα, δύο διαφορετικές «νίκες», με τον καθένα να βλέπει τη δική του «σαρωτική επικράτηση», όπως ακριβώς ένας σκηνοθέτης βλέπει αριστούργημα σε κάθε του πλάνο. Το επιτελείο Κασσελάκη μιλά για νίκη 56,32% και δίνει συγκεκριμένα νούμερα ανά περιφέρεια. Σύνολο συνέδρων υπέρ Στέφανου Κασσελακη 1983 και 1538 οι άλλοι. Eνώ η αυτοαποκαλούμενη πλειοψηφία διαλαλεί κι αυτή τη δική της άνετη επικράτηση. Αν ο Φρανσουά Μιτεράν έλεγε κάποτε «να ζεις δεν είναι τίποτα, να κυβερνάς είναι το παν», εδώ μάλλον το να κερδίζεις… χωρίς νικητές είναι το ζητούμενο.
Μάγκες πιάστε τα μολύβια…
Ξέρουμε ότι δεν σας παίρνει ο ύπνος από την αγωνία για το ποιός πήρε τους περισσότερους συνέδρους στην ψηφοφορία του Σαββατοκύριακου. Κι εμείς την ίδια αγωνία έχουμε αλλά-μην το πείτε παραέξω αυτό- παίρνουμε τα κατάλληλα χάπια για να κοιμηθούμε…
Ωστόσο, πέρα από τις πανηγυρτζίδικες δηλώσεις των δύο αντιπάλων- Κασσελάκης/οι «Αλλοι»- διέρρευσαν κάποια νούμερα από το στρατόπεδο του αποκλεισμένου. Συγκεκριμένα, οι Κασσελίστας ισχυρίζονται ότι έχουν πάρει με το μέρος τους 1983 συνέδρους, έναντι 1538 των άλλων.
Οπού να ‘ναι θα δοθούν στη δημοσιότητα και τα επίσημα αποτελέσματα, ώστε να ξέρουμε τι γίνεται και να ησυχάσουμε κι εμείς και όλη η κοινωνία. Βέβαια, το θέμα είναι ποιος θα βγάλει τα επίσημα; Θα συμφωνήσουν οι δυό πλευρές για τα νούμερα ή θα είναι έργο των «Αλλων», δηλαδή των αντιπάλων του Κασσελάκη;
Σιγά μη συμφωνήσουν! Κι έτσι, μόλις ανακοινωθούν επισήμως, θα έχουμε νέα ντράβαλα, καταγγελίες και κραυγές. Ε,ναι! Το Συνέδριο θα είναι «μια ωραία ατμόσφαιρα». Το μόνο βέβαιο.
Κασσελάκης: Η δημοκρατία σαρώνει», ή μήπως όχι;
Ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης, σε μια δήλωση με σιγουριά που θα ζήλευε ακόμα και ο Σπάρτακος πριν από την τελική του μάχη, προειδοποιεί ότι «η πορεία προς το συνέδριο δεν θα είναι ομαλή αν το κόμμα δεν αποδεχτεί τα αποτελέσματα». «Σαρωτική νίκη υπέρ της Δημοκρατίας» αναφωνεί, δηλώνοντας όμως ότι αν ενεργοποιηθεί η Επιτροπή Νομιμοποίησης συνέδρων, αυτό δείχνει ότι οι «87» δεν έχουν πλειοψηφία. Η ειρωνεία κορυφώνεται, όταν η πλευρά Κασσελάκη καλεί την «πλειοψηφία», αφού κι εκείνη υποστηρίζει ότι νίκησε, να μην ενεργοποιήσει την Επιτροπή και να αποδεχτεί τους εκλεγμένους συνέδρους. Όπως έλεγε ο Γκάντι, «η δημοκρατία είναι η τέχνη του να χειρίζεσαι αντίθετες δυνάμεις» – αλλά εδώ φαίνεται να έχουμε μια τέχνη που δεν μαθεύτηκε ποτέ.
Η επιτροπή νομιμοποίησης σαν σκιά της μετεμφυλιακής δεξιάς
Σε μια κίνηση που φέρνει στον νου τις σκοτεινές εποχές της μετεμφυλιακής Ελλάδας, ο Κασσελάκης τονίζει πως «η ενεργοποίηση της Επιτροπής για να κοπούν ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΙ σύνεδροι είναι πράξη χωρίς επιστροφή», μια πράξη που θα μείνει για πάντα κηλίδα στο σώμα της Αριστεράς. Σαν να επιστρέφει η Αριστερά στο 1949, με μια διαμάχη που απειλεί να της αφήσει ανεξίτηλα σημάδια. Κι όμως, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να αποδίδει τη στάση του Κασσελάκη σε πανικό, μια «διαχείριση ήττας» και του εύχεται «καλή τύχη με το νέο του business-friendly κόμμα». Στην πραγματικότητα, αν ο Μαρξ υποστήριζε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται πρώτα σαν τραγωδία και ύστερα σαν φάρσα, τότε εδώ βρισκόμαστε στη δεύτερη πράξη – και τι φάρσα!
Ο κύκλος της ειρωνείας: Όλοι θριαμβεύουν, κανείς δεν χάνει
Με μια ματιά στα αριθμητικά δεδομένα, ο Κασσελάκης δίνει τα τελικά αποτελέσματα ανά περιφέρεια: Αττική, Κεντρική Μακεδονία, Πελοπόννησος – όλοι οι αριθμοί παρατίθενται με ακρίβεια. «Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα», λέει με τον δικό του τρόπο, και καλεί την πλειοψηφία να έρθει στο συνέδριο, με όλους τους εκλεγμένους συνέδρους «κανονικά και δημοκρατικά». Το μόνο σίγουρο είναι ότι, σε αυτήν την ιδιότυπη «δημοκρατική νίκη», όλοι μοιάζουν να πανηγυρίζουν, ακόμα κι αν οι σημαίες ανεμίζουν με το βάρος της ήττας.
Το νήμα έτοιμο να σπάσει: Ένα συνέδριο με λεπτές ισορροπίες
Αυτή η ιδιόμορφη ισορροπία μοιάζει με λεπτό νήμα, έτοιμο να σπάσει, ενώ το Συνέδριο που αναμένεται να ξεκινήσει την Παρασκευή ίσως να διαλυθεί πριν καλά-καλά ξεκινήσει. Δύο κόμματα σε συσκευασία του ενός, με το βάρος των ιδεολογιών και των προσωπικών συγκρούσεων να βαραίνει κάθε απόφαση. Αν αυτή είναι η Ρόδος, τότε η Αριστερά πρέπει να επιλέξει: το πήδημα ή η συνεννόηση; Στην τελική, όμως, ο Κασσελάκης είναι σαφής: ή έρχεστε στο Συνέδριο χωρίς να κόβετε συνέδρους ή ετοιμαστείτε για σύγκρουση χωρίς προηγούμενο.
Οι μαχητές της Αριστεράς, οι επικρατούντες και οι επικρινόμενοι – Ραντεβού στη Ρόδο της δημοκρατίας
Η επόμενη πράξη της αριστερής αυτής τραγωδίας διαδραματίζεται στο συνέδριο, όπου οι συμμετέχοντες καλούνται να επιλέξουν: να παίξουν το παιχνίδι των «νικητών» και των «ηττημένων» ή να επιμείνουν στην ουσία της αριστερής πολιτικής. Όπως κάποτε είπε ο Σαμίρ Αμίν, «η δημοκρατία δεν είναι κάτι που έρχεται με τη βία, αλλά κάτι που κερδίζεται με μάχη». Σε αυτή τη μάχη, όμως, το διακύβευμα φαίνεται να είναι ο ίδιος ο πυρήνας της Αριστεράς – και η ιστορία αναμένει την ετυμηγορία τους.
ΓΚΑΖΙ LIVE: Όταν η αυτοκαταστροφή φοράει το καλό της κοστούμι
Όπως λέει η σοφία του Μαρξ, “η ιστορία επαναλαμβάνεται – πρώτα ως τραγωδία και μετά ως φάρσα”. Και στον ΣΥΡΙΖΑ, το έχουν πάρει κυριολεκτικά. Η πρόσφατη δήλωση των κύκλων του κόμματος, «Οι προσπάθειες απαξίωσης και ρευστοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ θα πέσουν στο κενό», είναι αφοπλιστικά σωστή. Πράγματι, ποιος άλλος να απαξιώσει τον ΣΥΡΙΖΑ όταν εκείνος το κάνει τόσο καλά, τόσο εντυπωσιακά… μόνος του; Μοιάζει με εκείνες τις ταινίες του Γούντι Άλεν, όπου ο ήρωας πνίγεται στη νευρωτική του εσωστρέφεια. Ακριβώς αυτό συμβαίνει εδώ – οι άνθρωποι προσπαθούν να σώσουν κάτι που έχουν ήδη ρευστοποιήσει με το δικό τους μεράκι. Μπουζούκια να γίνει…
Το συνέδριο σε νυχτερινό κέντρο – Άλλο ένα χτύπημα αυτοσαρκασμού
Ακόμη και ο χώρος του συνεδρίου, το Γκάζι Live, λέει πολλά – ένας χώρος γνωστός για νυχτερινή διασκέδαση και καλλιτέχνες με το μικρόφωνο στο χέρι. Η ειρωνεία; Αν ήθελαν πράγματι να το απαξιώσουν, δεν θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερη επιλογή. Όπως κάποτε είπε ο Νίκος Καζαντζάκης, «Πρέπει να κάνεις την τελευταία θυσία όταν πια δεν έχει μείνει τίποτα να θυσιάσεις». Εδώ, η θυσία είναι η σοβαρότητα του ίδιου του κόμματος. Κι αν αυτή είναι η στρατηγική τους για «ζωντάνια» και αναγέννηση, τότε δεν χρειάζεται εχθρούς ο ΣΥΡΙΖΑ. Στέκεται αρκετά γερά στα πόδια της… αυτοκαταστροφής.
Τα αγκάθια στον δρόμο του Κυριάκου: Ελληνοτουρκικά, Εσωκομματικά και Προεδρία της Δημοκρατίας
Όταν ο Μητσοτάκης σκέφτεται το μέλλον, ίσως να φέρνει στον νου τη σκηνή από το «Rocky» όπου ο ήρωας, καταπονημένος, περιμένει το τελικό χτύπημα από τον αντίπαλό του. Το πρώτο αγκάθι είναι τα ελληνοτουρκικά, με την επερχόμενη συνάντηση των Υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας και Τουρκίας, όπου το θέμα της χάραξης θαλασσίων ζωνών θα τεθεί στο τραπέζι. Με το ενδεχόμενο των τουρκικών αξιώσεων να παραμένει ανοιχτό, το Μαξίμου καλείται να σταθεί στις «κόκκινες γραμμές» του. Ή, όπως έλεγε ο Μπρεχτ, «Η αλήθεια είναι σαν μια θάλασσα, πρέπει να μάθεις να κολυμπάς» – ειδικά όταν οι κυματισμοί έρχονται από την Άγκυρα.
Εσωκομματική αναταραχή – Ο διάλογος με τους σκιαμαχητές …
Το δεύτερο «αγκάθι» στο μονοπάτι του Μητσοτάκη είναι το εσωκομματικό, με τους πρώην πρωθυπουργούς Σαμαρά και Καραμανλή να ετοιμάζονται για νέες τοποθετήσεις. Ειδικά ο Σαμαράς, που από καιρό κινείται στο παρασκήνιο, μπορεί να εκπέμπει μηνύματα έμμεσα, αλλά με σαφή υπονοούμενα. Ο Μητσοτάκης, σαν άλλος Μακιαβέλι, προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες στο κόμμα του και ελπίζει ότι «κανείς δεν θα θελήσει να τραυματίσει την ενότητα». Ωστόσο, όταν οι σκιές του παρελθόντος αμφισβητούν την πορεία σου, τότε η ενότητα γίνεται μια έννοια δύσκολη – ίσως ακόμη και ανέφικτη.
Προεδρία της Δημοκρατίας – Το μεγάλο δίλημμα της επόμενης μέρας
Το τρίτο αγκάθι αφορά την επερχόμενη επιλογή για την Προεδρία της Δημοκρατίας, μια απόφαση που απαιτεί συμβολισμούς και πολιτική ακρίβεια. Οι πληροφορίες για την επανεκλογή της Κατερίνας Σακελλαροπούλου δεν βρίσκουν σύμφωνους τους πάντες στη ΝΔ, με φωνές που απαιτούν να εκπροσωπηθεί η κεντροδεξιά παράταξη. Ο Μητσοτάκης κρατά κλειστά τα χαρτιά του, αλλά όπως σε κάθε πολιτική σκακιέρα, μια λάθος κίνηση μπορεί να κοστίσει. Σαν άλλος Οδυσσέας, ελίσσεται ανάμεσα στους Σκύλλες και τις Χάρυβδες της εσωτερικής αντιπολίτευσης, της διπλωματίας και της εθνικής ενότητας, αλλά στο τέλος, μένει να δούμε αν θα βγει αλώβητος – ή αν, όπως είπε κάποτε ο Τσόρτσιλ, «αυτό δεν είναι το τέλος, δεν είναι καν η αρχή του τέλους, ίσως όμως είναι το τέλος της αρχής».
Η διπλωματία σε θολά νερά: Αντι-NAVTEX και το γαϊτανάκι των διεκδικήσεων
Λίγες μέρες πριν την άφιξη του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών στην Αθήνα, η Άγκυρα τραβάει ξανά την προσοχή με μια ακόμη αντι-NAVTEX, αναφορικά με την «τουρκική υφαλοκρηπίδα» ανάμεσα σε Ρόδο και Κάρπαθο. Όπως στην ταινία Groundhog Day, όπου ο πρωταγωνιστής ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά, έτσι κι εδώ, το ίδιο «έργο» επαναλαμβάνεται: η Τουρκία διεκδικεί, η Ελλάδα απαντά, και το κοινό – ο υπόλοιπος κόσμος – παρακολουθεί αμήχανο. Όπως έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ, «Η ιστορία επαναλαμβάνεται, πρώτα σαν τραγωδία και ύστερα σαν φάρσα», και κάπου εδώ η φάρσα έχει πάρει τον πρώτο ρόλο.
Η Αντι-NAVTEX ως Μονόλογος Μονομερούς Διεκδίκησης
Η NAVTEX από τον υδρογραφικό σταθμό της Σμύρνης δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών: η Τουρκία θεωρεί την περιοχή μέρος της «τουρκικής θαλάσσιας δικαιοδοσίας», ενώ η Ελλάδα επιχειρεί εγκατάσταση καλωδίων μέσω του «Ο/V AEGAEO». Το σκηνικό θυμίζει την ατάκα από τον Νονό, όπου ο Μάικλ Κορλεόνε λέει: «Δεν είναι προσωπικό, είναι απλώς δουλειά». Για την Τουρκία, φαίνεται, οι διεκδικήσεις έχουν γίνει ένα καθημερινό «επαγγελματικό καθήκον» που επιτελείται με θρησκευτική συνέπεια, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στις σχέσεις με τους γείτονες.
Απαντήσεις σε Θολά Ύδατα – Ποιοι στοιχειώνουν τις διαπραγματεύσεις;
Η Άγκυρα επιμένει πως «όλες οι ερευνητικές δραστηριότητες πρέπει να συντονίζονται με τις τουρκικές Αρχές». Μοιάζει με σκηνή από το Catch Me If You Can, όπου ο πρωταγωνιστής είναι πάντα ένα βήμα μπροστά, και οι άλλοι τον κυνηγούν μάταια. Η ελληνική πλευρά αντιδρά με σταθερές κόκκινες γραμμές, διαμηνύοντας πως δεν θα υποκύψει σε πιέσεις και αυθαίρετες απαιτήσεις, όμως το ερώτημα παραμένει: πότε η διπλωματία θα ξεπεράσει αυτό το ατέρμονο παιχνίδι και θα προχωρήσει σε ουσιαστικό διάλογο;
Το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει στους δρόμους: Σαν να μην περάσαμε ποτέ τα μνημόνια»
Κάπως σαν παλιό φίλμ σε επανέκδοση, το ΠΑΣΟΚ ξαναβγαίνει στους δρόμους, επιδιώκοντας να αναβιώσει τις μέρες της δόξας. Ο Νίκος Ανδρουλάκης και οι δικοί του μιλούν με ενθουσιασμό για την ανάγκη κοινωνικής έγκρισης, λες και τα τελευταία χρόνια δεν υπήρξε μνημονιακή παρένθεση. «Το ΠΑΣΟΚ ζητεί την έγκριση της κοινωνίας και όχι της Νέας Δημοκρατίας», τονίζουν τα στελέχη, απαντώντας στις επικρίσεις του Μεγάρου Μαξίμου που μετρά με ακρίβεια κάθε «όχι» του ΠΑΣΟΚ. Σαν σκηνή από το Network, όπου ο Howard Beale φωνάζει «I’m mad as hell and I’m not going to take this anymore!», το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει στην πολιτική σκηνή με την ίδια ένταση, θυμίζοντας στους θεατές τους ρόλους και τα λόγια που κάπου είχαν ξεχαστεί στο διάβα των χρόνων.
Επιστροφή στις ρίζες ή ρπιστροφή στο μέλλον;
Η νέα αυτή «κινηματική» στροφή θυμίζει λίγο τις περιφερειακές εξορμήσεις της εποχής Τσίπρα. Ο Ανδρουλάκης υπόσχεται να κατεβάσει τα στελέχη του στους δρόμους για να ακούσουν τα προβλήματα των πολιτών, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ο δρόμος, βλέπετε, δεν συγχωρεί εύκολα και απαιτεί πολλά περισσότερα από έναν καλό σχεδιασμό στο χαρτί. Από τη μια, η ΝΔ σκλήρυνε τη στάση της, σχεδόν σαν να προσπαθεί να κάνει το ΠΑΣΟΚ να μοιάζει με… ΣΥΡΙΖΑ 2.0. Κι από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα εσωκομματικά του δράματα, δεν εγκαταλείπει το πεδίο. Σαν το The Good, the Bad and the Ugly, με τον καθένα να κοιτάζει καχύποπτα τον άλλο, οι δύο πλευρές προσπαθούν να διεκδικήσουν το «χρυσό» της κοινωνικής αποδοχής, δίνοντας μια παράσταση που αναμένεται να έχει ενδιαφέρον αλλά και σκληρό ανταγωνισμό.
Ραντεβού στους δρόμους: Με πρώτη στάση την πανεργατική
Στις 20 Νοεμβρίου το ΠΑΣΟΚ κατεβαίνει επίσημα στους δρόμους, δηλώνοντας συμμετοχή στην πανεργατική απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Στελέχη και μέλη υπόσχονται δυναμική παρουσία, σαν να πρωταγωνιστούν στο Braveheart, έτοιμοι να φωνάξουν «Freedom!» – μόνο που αυτή τη φορά, η «ελευθερία» αφορά την ανεξαρτησία τους από τις πολιτικές της ΝΔ και την ανάγκη επανασύνδεσης με τους πολίτες. Στο βάθος, βέβαια, η Χαριλάου Τρικούπη σχεδιάζει περιφερειακά συνέδρια και ο Ανδρουλάκης υπόσχεται ένα προγραμματικό πολιτικό συνέδριο που θα φέρει ξανά τους προοδευτικούς στο πλευρό του ΠΑΣΟΚ. Κάπου εδώ η παράσταση πλησιάζει στην κορύφωση, με τον προϋπολογισμό του 2025 να αποτελεί την επόμενη σκηνή. Εκεί θα φανεί αν η νέα αυτή κινηματική τάση θα κερδίσει το κοινό ή αν το σενάριο θα χρειαστεί νέα αναθεώρηση.
Για ξανασκεφτείτε το…
Συνηθίζουμε να λέμε ότι «αυτά μονάχα στην Ελλάδα συμβαίνουν». Αμ, δε. Δείτε για παράδειγμα τι έγινε στην Ισπανία με το 112, όπου την αποκλειστική ευθύνη για την καθυστέρηση να σταλεί το σωτήριο μήνυμα την έχει ο Πρόεδρος της Αυτόνομης Περιφέρειας της Βαλένθια, Κάρλος Μαθόν.
Ο τύπος όχι μόνο τα ΄κανε σαλάτα με το 112, με το γνωστό τραγικό αποτέλεσμα , αλλά απέφυγε να ζητήσει αμέσως βοήθεια από την Κεντρική Κυβέρνηση. Κι έτσι την οργή του κόσμου την πλήρωσε το βασιλικό ζεύγος και ο πρωθυπουργός της Ισπανίας.
Κι εμείς πάσχουμε και μάλιστα σοβαρά, ως κράτος, όσο κι αν κοκορεύεται ο Μητσοτάκης ότι το…Επιτελικό του Κράτος έχει κάνει θαύματα. Σιγά! Μαντάρα τα΄χει κάνει γενικώς. Όμως-το ξαναλέμε- τουλάχιστον το 112 και την σωτήρια λειτουργία του τα πιστώνεται. Ετσι δεν είναι; Αλλά –για να πάμε σε άλλη χώρα- μήπως δεν είδαμε μια γελοία, τοξική και χαμηλοτάτου επιπέδου πολιτική αντιπαράθεση, που σαν κι αυτή δεν έχουμε δεί ποτέ στην Ελλάδα;
Για την Αμέρικα, λέμε. Και για την απίστευτη εικόνα που «φιλοτέχνησαν» ο Τράμπ και η Χάρρις. Ουτε σε υπανάπτυκτη χώρα τέτοιοι βαρύτατοι χαρακτηρισμοί, τέτοιοι εξυπνακισμοί, τόσο αυθαίρετοι ισχυρισμοί και γενικώς τέτοιο προεκλογικό, διχαστικό και άρρωστο κλίμα.
Τι κρίμα για την μεγάλη αυτή χώρα…Και πόσο άδικο ορισμένες φορές για τη χώρα μας να λέμε ότι «αυτά μονάχα στην Ελλάδα συμβαίνουν».
Αν είναι κάτι που μας δίδαξε το παρασκήνιο, είναι πως στη χώρα μας, η πολιτική σκηνή ποτέ δεν ησυχάζει – σαν το διαρκές πάθος μιας παλιάς ασπρόμαυρης ταινίας, όπου οι πρωταγωνιστές ζουν και αναπνέουν για τις συγκρούσεις. Κάπως έτσι, λοιπόν, ενώ ο Κώστας Καραμανλής υπενθυμίζει ιδανικά και αρχές που φαντάζουν τόσο «χθεσινά» όσο και πολύτιμα, στον ΣΥΡΙΖΑ στήνουν τις δικές τους «καθαρές» λίστες, σαν να γράφουν το σενάριο μιας δραματικής εκκαθάρισης.
Αλλά ξέρετε κάτι; Στη δημοκρατία, το φινάλε το γράφει ο λαός – όχι οι «επιτροπές» και οι «εκλεκτοί». Γιατί, όσο κι αν κάποιοι θέλουν να βάλουν τη σφραγίδα τους, η πραγματική δύναμη παραμένει στα χέρια εκείνων που δεν παζαρεύουν αξίες και ιδανικά. Κι όπως έλεγε και ο μεγάλος σκηνοθέτης: «Το τέλος δεν έχει να κάνει με το σενάριο, αλλά με την αλήθεια που κουβαλάει».
Μέχρι το επόμενο acte, κρατήστε ανοιχτά τα μάτια και… laissez les jeux continuer!
