«Μόνη νομική διαφορά με την Τουρκία είναι η υφαλοκρηπίδα», που όμως σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο είναι ολόκληρη δική μας, οπότε κάθε διάλογος για την οριοθέτησή της, είναι σα να παραχωρούμε τμήμα της εθνικής μας κυριαρχίας.
Καταλάβατε τίποτα;
Κι όμως αυτή η αντιληπτή και από μαθητή δημοτικού ασυναρτησία, είναι το ιερό μάντρα της εξωτερικής μας πολιτικής, πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Την ονομάζουν και εθνική θέση. Είναι η θέση του ελληνικού εθνικισμού, η θέση του μικροϊμπεριαλιστικού αστισμού, η θέση της κάθε λογής δεξιάς, των διαφόρων καφενόβιων αποστράτων και των μηχανισμών- “αρμών” του βαθέος κράτους. Αλλά, και των “πέτσινων” καλοταϊσμένων ΜΜΕ της διαπλοκής και της καθημερινής αντι-ΣΥΡΙΖΑ υστερίας.
Είναι η θέση που σήμερα, παρά τους ελιγμούς στους οποίους υποχρεώνεται λόγω της επιθετικότητας του τουρκικού εθνικισμού, υπηρετεί ο Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της ΝΔ. Και «ουρά» και νεροκουβαλητές αυτής της δεξιάς φιλοπόλεμης πολιτικής είναι όσοι/ες συντάσσονται με αυτή τη δήθεν υπεύθυνη πατριωτική θέση. Όσα αναθέματα για «Σημιτικούς νεο-συριζαίους» κι αν εκτοξεύουν τινές Παλαιο-πασόκοι, αναπολώντας το ένδοξο παρελθόν τού «Βυθίσατε το Χόρα» και αποκρύπτοντας το μεταγενέστερο Μea culpa. Όσες συκοφαντίες κι αν αναμασούν απέναντι στην ανανεωτική ριζοσπαστική Αριστερά που από τόσο δεξιά που την βλέπουν είναι πολύ αριστερίστικη για τα γούστα τους, το πολιτικό συμπέρασμα είναι ένα. Όλα αυτά τα φυντάνια αποτελούν πλουμιστές ουρές του Μητσοτάκη και του κάθε λογής δεξιού εθνικισμού. Αυτό καλό είναι εφόσον προκαλούν με θρασύτητα και παντελή έλλειψη επίγνωσης, να επισημαίνεται ανοιχτά, δημόσια και έξω από τα δόντια για να είμαστε καθαροί και εξηγημένοι.
Η ανανεωτική-ριζοσπαστική Αριστερά δεν αποτελεί «αριστερίστικη εκκρεμότητα που πρέπει να κλείσει», αλλά στέρεη και ιστορικά θεμελιωμένη πολιτική ταυτότητα και μια εθνική πολιτική δύναμη αγώνα και διακυβέρνησης, που φιλοδοξεί να επιστρέψει σύντομα στην εξουσία. Δεν θα γίνει ποτέ άθυρμα και φτερό στον άνεμο ανερμάτιστων τακτικισμών και τυχοδιωκτικών επιλογών.
Ανάλογες εξωφρενικές και προκλητικές θέσεις διατυπώνουν και οι Τούρκοι εθνικιστές που με τα μεγαλοοθωμανικά- αναθεωρητικά όνειρα του Ερντογάν, έχουν πάρει το πάνω χέρι στην πολιτική ζωή της γειτονικής χώρας, με βασικό ανυπόστατο ισχυρισμό ότι τα νησιά του Αιγαίου δεν έχουν επήρεια σε ΑΟΖ.
Καθήκον της Αριστεράς σε Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο είναι να ξεσκεπάζει καθημερινά τους εθνικιστές κι όχι στο όνομα της συμπερίληψής της στον περιβόητο «εθνικό κορμό», όπως τον έχουν νοηματοδοτήσει οι αντίπαλοί της, να υποκλίνεται στον σωβινισμό και στον μιλιταρισμό, φλερτάροντας με σενάρια πολεμικής εμπλοκής. Και να μην πέφτει στο βαρύ αλλά και παιδαριώδες ταυτόχρονα, πολιτικό σφάλμα να φαντασιώνεται ότι μπορεί να συναγωνιστεί και να κερδίσει τον εθνικισμό στο δικό του έδαφος. Εθνικισμός αριστερής κοπής είναι αντίφαση εν τοις όροις. Όπως και η υφαλοκρηπίδα που είναι δική «μας» παρ’ ό, τι δεν κατέχουμε κανέναν νόμιμο «τίτλο» ιδιοκτησίας της.
Η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνο να κερδίσουν έχουν αν ταχθούν αποφασιστικά υπέρ του διαλόγου και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών με την Τουρκία στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Κύπρο. Η κλιμάκωση της έντασης δεν οδηγεί πουθενά. Η προσφυγή στη Χάγη στις σημερινές συνθήκες πρέπει να γίνει ο ακρογωνιαίος λίθος της εξωτερικής μας πολιτικής. Η Αριστερά με αυτόν τον τρόπο θα ξαναπιάσει το νήμα της εμβληματικής συμφωνίας των Πρεσπών και θα πρωταγωνιστήσει στον αγώνα να γίνει η Ανατολική Μεσόγειος θάλασσα ειρήνης, συνεργασίας, οικονομικής και οικολογικής συνεκμετάλλευσης των φυσικών πόρων κι όχι πεδίο «θερμών» επεισοδίων, ιμπεριαλιστικών και εθνικιστικών ανταγωνισμών, περιβαλλοντοκτόνων εξορύξεων και χωρίς όριο στρατιωτικών εξοπλισμών.
Πηγή : EFSYN
