Ο Αναστάσης Ασκητάς,με καυστική διάθεση σχολίασε το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων εν μέσω κορωνοϊού.
Δείτε την ανάρτηση:
Ένα πολύ βασικό μου ελάττωμα είναι ότι δεν μπορώ να πω “όχι” σε κανέναν. Έτσι, πολύ συχνά, καταλήγω να έχω δεσμευθεί για πολλά πράγματα, για τα οποία στο τέλος δεν έχω είτε χρόνο, είτε χρήμα, είτε και τα δύο.
Στο τέλος πάντα καταλήγω να ακυρώνω, να αργώ, να μπερδεύω κόσμο ή να πιστολιάζω κατά συρροή, με αποτέλεσμα να γίνομαι πιο μαλάκας από ότι αν έλεγα εξ αρχής “όχι”, αλλά δεν πειράζει, αυτή είναι η γοητεία μου.
Αυτό το χαρακτηριστικό με διακρίνει τόσο έντονα, που δεν μπορώ να λέω “όχι”, ούτε στα παιδιά που με παίρνουν τηλέφωνο από call centers για να μου προτείνουν εναλλακτικό πάροχο ηλεκτρικού ρεύματος.
Το αποτέλεσμα είναι εδώ και μήνες να με παίρνουν από την Elpedison, τη Ζενίθ, τη Volton, την Protergia κάθε μέρα και να τους λέω” επειδή οδηγάω, θέλετε να με πάρετε σε λίγο” ή “είμαι στη δουλειά τώρα, πάρτε με μετά τις 6” ή “είμαι σε μια συνάντηση, πάρτε με αύριο ίδια ώρα” ή “είμαι διακοπές τώρα, θέλετε να μιλήσουμε από βδομάδα”.
Ο σκοπός σε όλα αυτά είναι να μην το σηκώσω και αναγκαστώ να πω “όχι”, αλλά καμιά φορά περιμένω όντως σημαντικό τηλέφωνο και λέω “κάτσε ρε μαλάκα μην είναι κανένας που θέλει να σε πληρώσει και εσύ δεν το σηκώνεις για να μην πεις όχι στην Elpedison”.
Τελικά είναι πάλι η Elpedison και φτου κι από την αρχή. Ειδικά με την κοπέλα που παίρνει από τη Ζενίθ έχουμε σχεδόν σχέση, ξέρει το πρόγραμμά μου, πότε δουλεύω, πότε τρώω, πότε βγαίνω, πότε πάω διακοπές, της έχω πει και για την τίγρη μια ημέρα που είχα πολλή όρεξη και της είπα ότι “οδηγάω αυτή τη στιγμή και η τίγρης είναι ατίθαση και δε θέλει να κάνω άλλα πράγματα ταυτόχρονα”.
Εν τέλει, έχω καταλήξει πως αυτή μου η συμπεριφορά έχει επηρεάσει θετικά την κοινωνία σε δύο κατευθύνσεις.
Η πρώτη ότι απασχολώ χρόνο από το 8ωρο (γελάει ο κόσμος, καλό 10ωρο με απλήρωτη υπερωρία) κακοπληρωμένων νέων παιδιών και τον απασχολώ ευχάριστα, διότι αντί να μιλάνε με παράξενους παππούδες που τους κατεβάζουν Παναγίες, μιλάνε μαζί μου που δεν μπορώ να τους καν “όχι”.
Και η δεύτερη ότι με τις μαλακίες που λέω και με την αναβλητικότητα που τους αναγκάζω να με παίρνουν ξανά και ξανά, καθυστερώ την ανάπτυξη του ιδιωτικού δικτύου παροχής ρεύματος στην Ελλάδα. Τόσο μπορώ, τόσο κάνω. Με τις μικρές μου δυνάμεις ως Δαυίδ, στέκομαι απέναντι στον Γολιάθ της ιδιωτικοποίησης.
Τόσο, όσο μέχρι να βρεθεί μια πανδημία και για το ηλεκτρικό ρεύμα και να αρχίσουν σαλιάρηδες των ιδιωτικοποιήσεων να παρακαλάνε για λίγη ΔΕΗ, όπως τώρα παρακαλούσαν για λίγη δημόσια υγεία.
Όλα από τα χέρια μου, πια;
