Δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος του έδωσε τον τίτλο του “Πρίγκιπα της ροκ”, όπως επίσης δεν είναι καθόλου τυχαίο πως όσοι επόμενοι καλλιτέχνες προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τα τραγούδια του, όσο σπουδαίοι κι αν ήταν μερικοί καλλιτέχνες, δεν κατόρθωσαν να πιάσουν τις βαθιά συναισθηματικές και βιωματικές ερμηνείες του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Άλλωστε, οι καθηγητές τραγουδιού, θα σε αποτρέψουν να προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις τραγούδια του “πρίγκιπα”. Όχι επειδή δεν είναι διαμάντια, αλλά επειδή το δικό του στίγμα δεν πρόκειται κανείς να το ακουμπήσει. Γιατί η λάμψη του, σε συνδυασμό με τα έντονα πάθη τα οποία τον ακολούθησαν μέχρι το τέλος, είναι κομμάτια της ταυτότητάς του, ο ήχος του, η ψυχή του.
Η αρχή
Μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον με έντονες καλλιτεχνικές επιρροές, καθώς ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου, όπως είναι φυσικό ήταν κοντά η επαφή του με τις τέχνες, ήταν ιδιαίτερα στενή. Ωστόσο, άργησε να ασχοληθεί με την μουσική, αφού η μουσική του πορεία ξεκίνησε το 1970 από τη Θεσσαλονίκη, όπου είχε βρεθεί για να σπουδάσει στο Μαθηματικό του Α.Π.Θ. Η γνωριμία του με τον Παντελή Δεληγιαννίδη, ήταν κομβική καθώς μαζί δημιούργησαν το ντουέτο «Δάμων και Φιντίας». Από το 1972 έως το 1974 ενσωματώθηκαν στα «Μπουρμπούλια». Στη συνέχεια, και αφού «Μπουρμπούλια» διαλύθηκαν ο “πρίγκιπας” συνεργάζεται με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και συμμετέχει ως τραγουδιστής σε τρεις δίσκους του.
Το 1976 ΄είναι και μια από τις πιο λαμπερές χρονιές για τον Π. Σιδηρόπουλο, καθώς μαζί με τους Βασίλη και Νίκο Σπυρόπουλο, δημιούργησαν το γκρουπ «Σπυριδούλα». Αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας είναι ο καλύτερος δίσκος της ελληνικής ροκ μουσικής: Ο «Φλου».
Οι επόμενες συνεργασίες
Μετά τη διάλυση και της «Σπυριδούλας», ο Σιδηρόπουλος συνεχίζει ακάθεκτος να δημιουργεί καθώς όπως έχουν δηλώσει άνθρωποι που τον έχουν γνωρίσει, η σχέση που είχε με την μουσική ήταν μια σχέση υπαρξιακή. Γιατί ο πρίγκιπας δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς την μουσική, ήταν αυτό που τον κρατούσε ζωντανό. Μέχρι το 1980, ο Παύλος άλλαζε συνεχώς συνεργάτες ώσπου δημιούργησε τους “Απροσάρμοστους”. Πέρα από αυτό όμως, η ηρωίνη ήδη είχε μπει στην ζωή του. Παρόλα αυτά συνέχιζε να παλεύει, αν και όπως φάνηκε στο τέλος, δεν μπόρεσε να νικήσει αυτήν τη μάχη. Όταν κυκλοφόρησε το 1982 ο δίσκος «Εν Λευκώ», το συγκρότημα αντιμετώπισε προβλήματα καθώς όπως λεγόταν 3 κομμάτια του δίσκου “πρότρεπαν στη χρήση ναρκωτικών και προσβάλαν την δημοσία αιδώ.
Η αρχή του τέλους
Για πολλούς αυτή που ευθύνεται για την σχέση εξάρτησης που απέκτησε ο πρίγκιπας με την ηρωίνη, είναι και η μούσα του, ο μεγάλος του έρωτας Γιόλα Αναστασοπούλου, ενώ για πολλούς ακόμη ακόμη και μέχρι και τον θάνατο του δεν είχε κατορθώσει να την ξεπεράσει. Πέρα όμως από το ποιος ευθύνεται, σίγουρα η εξάρτησή του Σιδηρόπουλου από την ηρωίνη ήταν και αυτό που οδήγησε στο τέλος του. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 η υγεία του Σιδηρόπουλου, ήταν ιδιαίτερα βεβαρημένη από την χρήση ηρωίνης ενώ τον τελευταίο καιρό, πριν φύγει από τη ζωή, το δεξί του χέρι είχε παραλύσει, εξαιτίας της χρήσης.
Το τέλος ενός πρίγκιπα
Ο “πρίγκιπας της ροκ” είχε χαθεί μέσα στον κόσμο τον ουσιών και ο περίγυρος του το γνώριζε, μα ακόμη και ο ίδιος δεν έπαψε ποτέ να μιλά ανοιχτά για την σχέση του με τις εξαρτήσεις. «Πρέζες υπάρχουν πολλές. Δεν είναι μόνο η ηρωίνη. Αλλά η ηρωίνη σκοτώνει, αυτή είναι η μόνη διαφορά», έλεγε συχνά. Και πράγματι, αυτή ήταν που τον σκότωσε. Στις 6 Δεκέμβρη του 1990, σε ηλικία μόλις 42 χρονών, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι μιας φίλης του εξαιτίας της υπερβολικής δόσης που είχε πάρει. Έχουν περάσει 30 χρόνια από την ημέρα του θανάτου του, μα τα τραγούδια του Παύλου Σιδηρόπουλου, εξακολουθούν να συγκινούν, να αγγίζουν και να εμπνέουν κάθε νέα γενιά, κάθε νέο καλλιτέχνη. Γιατί τελικά, ένας πρίγκιπας σαν τον Σιδηρόπουλο, παραμένει για πάντα αθάνατος.
Άννα Σαϊνίδου
