Δεν υπήρξε, ίσως, Πρωτομαγιά πιο αντιφατική από ετούτη που ξημέρωσε σήμερα, και βρήκε τα λουλούδια ελεύθερα ν΄ανθίζουν και να μοσχοβολούν αλλά τους ανθρώπους περιορισμένους μέσα στο κουκούλι του φόβου και της αγωνίας τους.
Και το πρόβλημα δεν είναι τόσο, ότι τους απαγόρευσαν να την γιορτάσουν με εκδρομές και με στεφάνια από λουλούδια του αγρού ή να κάνουν διαδηλώσεις κι εκδηλώσεις στην μνήμη εκείνων των εργατών που έδωσαν αίμα και ζωή για να κερδηθούν τα βασικά εργασιακά δικαιώματα.
Είναι πολύ χειρότερο.
Είναι ένας ιός, ένας γενετικός κώδικας κλεισμένος μέσα σε μια πρωτεϊνική κάψα και η εν λευκώ εξουσιοδότηση που παρέδωσε στους έχοντες την νόμιμη εξουσία κι εκείνοι την άρπαξαν σαν έτοιμοι από καιρό, ώστε να καταστρατηγούν πλήθος βασικών συνταγματικών νόμων και κανόνων, καθιερώνοντας νέες μορφές υποταγής, ελέγχου και χειραγώγησης και ταυτόχρονα να τον χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για να εξαπολύουν απροσχημάτιστες επιθέσεις στην κοινωνική βάση, με νομοθετικές ρυθμίσεις σε ζωτικά θέματα υγείας, παιδείας και εργασίας.
Κι όλα αυτά σε συνθήκες κοινωνικής αποστασιοποίησης, που την καθιστούν ευάλωτη και έτοιμη να συνθηκολογήσει με τίμημα την απώλεια της ίδιας της, της ελευθερίας
Ο Χέγκελ έλεγε ότι «η ιστορία του κόσμου είναι η πρόοδος της συνείδηση της ελευθερίας του».
Η συνείδηση της ελευθερίας, όμως, εδώ και μερικούς μήνες, δεν σταμάτησε απλώς να προοδεύει. Τελμάτωσε και ακινητοποιήθηκε βίαια, ως συνθηκολόγηση επιβίωσης μπροστά στην απειλή του θανάτου.
Διότι όταν η πανδημία θα έχει παρέλθει, οι συνέπειες και οι νοοτροπίες θα έχουν εμπεδωθεί και θα είναι εδώ.
Κι αν οι Πρωτομαγιές μας μέχρι τώρα σήμαιναν γαρύφαλλα, αγώνες για εργασιακή δικαιοσύνη και δικαιώματα,
από δω και πέρα θα σημαίνουν επιπλέον και τον αγώνα ενάντια στη χειρότερη μορφή χειραγώγησης που γνώρισε ο κόσμος: Τον δεσποτισμό.
Θα σημαίνουν την αντίσταση στον αντιανθρωπιστικό κατήφορο και στην χειραγώγηση της συνείδησης. Θα είναι μια διαρκής διεκδίκηση της αυτονόητης ελευθερίας.
Και επειδή μαζί με τους αγώνες γιορτάζουν και τα λουλούδια, σας έχω άνθη από έναν αληθινό βυσσινόκηπο εδώ δίπλα, που πολύ μου θυμίζει το ομώνυμο έργο του Τσέχωφ και τους πρωταγωνιστές του, που στέκονται σαστισμένοι μπροστά σε έναν κόσμο που αλλάζει ανεπιστρεπετί, μένοντας όμως πάντα γελαστοί και ανυποχώρητοι, έτοιμοι να τον αντίπαλέψουν με όλες τους τις δυνάμεις τους
(Το αδεσποτάκι απλώς με ακολούθησε με επιμονή πιστού κι ελεύθερου συνάμα φίλου… του χρωστούσα, λοιπόν, μια εμφάνιση στα σόσιαλ…)
Καλημέρα και
Καλό μήνα σε όλους!!
Μαγδαληνή Νίκα
Μένουμε Speedy
#menoumespeedy
