“Ιερές Ασημαντότητες”
Κορονοϊός και απειλή, εγκλεισμός και μάσκες, σε μια άνοιξη που εκβιαστικά εισβάλλει στα στήθη μας, απέναντι από οθόνες που αναβλύζουν πανικό με υψωμένους δείκτες. Ντυνόμαστε το φόβο και αφού τον απολυμάνουμε φοράμε την κατάθλιψη στεγνωμένη στον μαγιάτικο ανελέητο ήλιο. Η φύση δε νοιάζεται για τα αδιέξοδά μας. Είναι καταδικασμένη στην ευτυχία καθώς παραδίνεται στο φως που δεν της αρκεί γιατί είναι άπειρο.
Και εμείς εξαναγκασμένοι στη σχετικότητα, εκβιασμένοι από τις ιδεολογικές μας αφετηρίες, σερνόμενοι σε αντιπαραθέσεις, κάποτε με θυμό ή μικρές οργές.
Κατανάλωση δύναμης μέσα σε απύθμενες δίνες στροβιλίζοντας στα μουλτι μήδια εγκεφάλους δικούς μας και όχι δικούς μας.
Μια αέναη αρένα εντυπώσεων, άπλυτα κουρέλια ξαναφορεμένα, για πολλοστή φορά πόλωση και ξεσπάσματα.
Και ξαφνικά ξυπνάω.
Στον κάδο της απέναντι οικοδομής τρεις γατούλες πλησιάζουν το προσφερόμενο από ανθρώπινο χέρι απογευματινό γεύμα τους και μαζί τους και ένα μικρό γατάκι. Τρεις φορές το διώχνουν, τρεις φορές αποτυγχάνει. Επιστρέφει στη μοναξιά του και δοκιμάζει να πιάσει μια ξεχασμένη πεταλούδα.
Ταυτόχρονα προσπαθεί ηττημένο να χορτάσει την πείνα του χωρίς να ξεχνά ότι οφείλει και να παίξει.
Τα πάντα γύρω σκοτεινιάζουν και η σκηνή φωτίζεται. Ένας τελετουργικός χορός πείνας και χρωμάτων, ζωής και θανάτου, χαράς και καταδίκης, απογοήτευσης και θριάμβου, ομορφιάς και φόβου, αθωότητας και φρίκης, ματαιότητας και αιωνιότητας, απειλής και αισιοδοξίας, προσμονής και ανυπομονησίας ξετυλίγεται μπρος στο εστιακό μου πεδίο για να μου θυμίσει αυτό.
Το ότι ήταν η πιο ενδιαφέρουσα, η πιο σημαντική και ειλικρινής, η πιο παιδιάστικη και ιερή σκηνή που είδα τις τελευταίες μέρες.
Όλα τα υπόλοιπα ωχριούν. Είναι ΖΩΉ εμπεριέχουσα θάνατο και ομορφιά και τον εαυτό της σε μία αδιάρρηκτη αλληλουχία.
Είναι ένα ατόφιο μονόπρακτο Φιλοσοφικό δρώμενο που εκτελείται από δύο δεξιοτέχνες χορευτές ηθοποιούς.
Είναι Θεός που μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι.
Αυλαία.
Μιχάλης Σακελλαρίου, Καθηγητής – Συγγραφέας
#μενουμε_speedy
menoume_speedy
