*Γράφει ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος
Η πραγματική μάστιγα είναι οι ανεκπλήρωτοι άνθρωποι. Μισοτελειωμένες ζωγραφιές. Μισοφαγωμένα φαγητά στο τραπέζι της χαράς.
Μισαδειανά ποτήρια από νερωμένα κρασιά.
Μισοδιαβασμένα ποιήματα αφημένα ανάμεσα σε σελίδες περιοδικών.
Μισοπαιγμένα τραγούδια από δίσκους επιμελώς ξεσκονισμένους.
Μισοταξιδεμένα σκαριά σε λίμνες που ονειρεύτηκαν να γίνουν θάλασσες.
Τούτο με στοιχειώνει μονάχα. Με τούτο ασχολούμαι ολοένα και περισσότερο.
Μην μου διαφύγει κάποιος χορταριασμένος κήπος μέσα μου και τ‘αγριόχορτα κρύψουν ατέλειες της ψυχής μου.
Μην αφήσω ανεκπλήρωτα κενά, ακούσια, από τεμπελιά εκούσια.
Για τούτο κουβαλώ στην τσέπη, από μικρός, ένα μικρό σουγιαδάκι.
Για να χαράζω στους τοίχους μου τα όσα ανακάλυψα.
Κι όταν, πια, δεν θα έχει μείνει τοίχος κάτω από τα χαράγματα, τότε μόνο θα είμαι πλήρης.
Σε κανέναν μην ευχηθείς να μείνει ανεκπλήρωτος. Καλύτερα δώστου την πιο βαριά κατάρα.
Κανένας ανεκπλήρωτος, σημαίνει πως ο άνθρωπος θα έχει εκπληρώσει τον σκοπό του.
Κάπως έτσι οι αμέτρητοι άνθρωποι θα γίνουν και πάλι Ένας.
Κόβοντας αγριόχορτα και γεμίζοντας χαραγματιές τους τοίχους.
Γιώργος Κ. Παναγιωτόπουλος
10/6/2020
#επικοινωνουμε_ελευθερα
#paramenoume_speedy
