Ίσως και να ήταν θεία μοίρα να φύγει ο πατέρας μου, λίγο πριν δει τις τράπεζες να νικούν τη μνήμη των νεκρών. Και μάλλον αυτό το “θεία” θα πρέπει να το αντικαταστήσω με τον ανθρώπινο νόμο, ικανό τον τελευταίο καιρό να υπερισχύει της ανθρώπινης αγωνίας για τα μεταφυσικά. Δε με στεναχωρεί η αναγκαιότητα του ανθρώπινου νόμου, την έχω σπουδάσει, άλλωστε. Σεβαστήκαμε επιταγές της υγείας, κλίναμε το γόνυ στις ευπαθείς ομάδες, αναπτύξαμε μέσα μας την έννοια του διπλανού. Για να τα τηρήσουμε καθήσαμε κάτω απ’ όλους τους καιρούς έξω από τράπεζες, σούπερ μάρκετ και φαρμακεία. Πάντα στα δύο μέτρα…Το μέσα μου σαράκι αρχίζει να με σιγοτρώει όταν τούτος ο ανθρώπινος νόμος δεν αφουγκράζεται με ευαισθησία τους ήχους των συμβόλων, των τόσο αναγκαίων, όταν πρόκειται για έναν κοινό αγώνα. Ο ιος μοιάζει να μούδιασε το χέρι της δικαιοσύνης που φέρει τη ζυγαριά, καθώς στο όνομα των εκτάκτων συνθηκών βάζει στο τάσι της κάθε αυτόκλητο μοίρασμα απαγορεύσεων και αντίστοιχου ποινολογίου. Κι έτσι βρήκαμε κλειστές τις θύρες των μνημάτων, ανήμερα της ταφής του άλλου πατέρα, του συμβολικού.
Ίσως να θεωρήθηκε δευτερεύουσας σημασίας ένα κεράκι στα μνήματα και στη μνήμη των πατεράδων αυτού του κόσμου. Δε λάθεψα… Ναι, οι νεκροί μας είναι κομμάτι του κόσμου μας, ζουν αν τους το επιτρέψουμε εμείς, πραγματοποιώντας την επίσκεψη σε εκείνον τον τρομακτικό Άδη. τη μόνη μέρα του χρόνου που μάς επιτρέπεται. Η Μεγάλη Παρασκευή είναι το επισκεπτήριό μας στις ζοφερές φυλακές του Κάτω Κόσμου, με την ασφάλεια του Φωτός. Ο αγώνας για τη ζωή προϋποθέτει αντίληψη θανάτου.
Τελικά, έκλαψα τον πατέρα μου, “μένουμε σπίτι”. Επικοινώνησα με την οργή που θα είχε και τα “καντήλια που θα κατέβαζε”. “Ρε τις κουφάλες, για τις τράπεζες βρήκαν λύσεις, για τα μνήματα δε βρήκαν”… Κάπως έτσι θα έκλαψε και θα οργίστηκε κι η Αντιγόνη του Σοφοκλή.
Δώρα Αυγέρη
Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Β’ Περιφέρεια Θεσσαλονίκης
Αναπληρώτρια Τομεάρχης Εσωτερικών( Μακεδονίας-Θράκης)
Μένουμε Speedy
#menoumespeedy
