Αμανατίδης: Για την γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας

Η Μικρασιατική καταστροφή αποτελεί εθνικό ορόσημο για όλους μας. Όχι μόνο γιατί μας προφυλάσσει από την επανάληψη μιας διχαστικής πολιτικής, αλλά κυρίως γιατί μας υπενθυμίζει με τον πιο εμβληματικό τρόπο τις εθνικές μας αξίες: της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς και της αξιοπρέπειας.

Ας μην ξεχνάμε, ακόμη, πως για τον Ελληνισμό πάντα είχε ιδιαίτερη σημασία ο μικρασιατικός χώρος, καθώς αποτέλεσε το λίκνο της ελληνικής φιλοσοφίας, των επιστημών, των τεχνών και της Ορθοδοξίας.

Η Διδώ Σωτηρίου αναφέρει, χαρακτηριστικά: «Η πτώση της Κωνσταντινούπολης για το έθνος μας, δεν είχε τέτοια σημασία, όπως αυτή η έξοδος του ελληνισμού από ολόκληρη την Ανατολή. Ένα φοβερό πράμα…».

Το Μάιο του 1919, κανένας δεν περίμενε την κατάληξη που θα είχε η Μεγάλη Ιδέα, με αποκορύφωμα όσα διαδραματίστηκαν, τρία χρόνια αργότερα. Περίπου 1.500.000 άνθρωποι εγκατέλειψαν τις εστίες τους και ήρθαν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες.

Άνθρωποι με μοναδική τους προίκα τον πόνο και τη δυστυχία αγωνίστηκαν μακριά από τον τόπο τους να μαζέψουν τα κομμάτια τους και με «σκιά στην ψυχή τους», όπως λέει ο Δημαράς, να ορθοποδήσουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους.

Το «ελληνικό θαύμα εν ώρα ειρήνης», όπως ονομάστηκε η αποκατάσταση ενάμισι εκατομμυρίου προσφύγων σε 18 μόλις χρόνια, σε μια χώρα κατεστραμμένη από τις συνεχείς πολεμικές συγκρούσεις, αποδεικνύει το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής κι αυτό καλούμαστε να κρατήσουμε ζωντανό και άσβεστο.

Η ελληνική Βουλή οφείλει να συστήσει διακομματική επιτροπή για την προώθηση της διεθνούς αναγνώρισης των γενοκτονιών.