|
Κύριε Πρόεδρε,
Κατ’ αρχάς να πω ότι λόγω του εμβολιασμού μου στη Θεσσαλονίκη δεν μπορούσα να παρίσταμαι σήμερα στην αίθουσα της ολομέλειας για να μιλήσω δια ζώσης.
Όμως, ο λόγος μου και το «ΟΧΙ» μου σε αυτό το νόμο ενώνεται μαζί με τον λόγο όλων εκείνων που αντιστέκονται σε άλλο ένα αντικοινωνικό σχέδιο νόμου της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Αυτό το «ΟΧΙ» έχει διατυπωθεί όλο αυτό το διάστημα, όχι μόνο από το κόμμα μου, το ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αλλά από όλες τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης, και πολύ περισσότερο από τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Κι αυτός είναι ένας λόγος που σε τίποτα δεν έχει να κάνει με τα ψέματα και τις γελοιότητες που έχουν χρησιμοποιηθεί από την πλειοψηφία, αυτές τις τρεις μέρες που έχει διεξαχθεί η συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα! Όπως για παράδειγμα αυτό που είπε βουλευτής της ΝΔ ότι η εξαντλητική 10ωρη εργασία είναι ευεργετική γιατί μειώνει τον χρόνο των μετακινήσεων!
Ή για να μην αναφερθώ στον Δόκτωρα Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ, στον Πρωθυπουργό τον ίδιο. Που στη σημερινή ομιλία του, μέσα σε λίγα λεπτά, κατάφερε να αναιρέσει τον εαυτό του. Στην αρχή της ομιλίας του παραδέχθηκε ότι θεσμοθετείται πρόσθετη εργασία δύο ωρών, η οποία θα αμείβεται με ρεπό. Και πριν αλέκτωρ, στην ίδια ομιλία του, το αναίρεσε λέγοντας ότι δεν θα πληρώνονται με ρεπό οι υπερωρίες.
«ΟΧΙ». Ξεκάθαρο «ΟΧΙ». Ένας εργαζόμενος που ασθενεί σοβαρά δεν έχει ανάγκη από ρεπό της μιας μέρας, έχει ανάγκη από κοινωνικό κράτος και πολυήμερη πληρωμένη άδεια. Έχει ανάγκη από το κοινωνικό δίκτυ προστασίας, από ένα κράτος που μεριμνά.
Και για αυτό σίγουρα δεν μεριμνούν αυτή η κυβέρνηση και αυτό το νομοσχέδιο, παρά τον ψευδεπίγραφο και παραπληνητικό τίτλο του. «Για την Προστασία της Εργασίας», διαβάζουμε σε αυτόν τον τίτλο. Εξάλλου, πάγια πρακτική της κυβέρνησης είναι το να κάνει το μαύρο-άσπρο. Το παρόν νομοσχέδιο θυμίζει προηγούμενα κυβερνητικά νομοσχέδια, όπως για την δήθεν «Αναβάθμιση του Σχολείου», όπου η κυβέρνηση νομοθέτησε την διάλυση του δημόσιου σχολείου ή για παράδειγμα, επίσης, τη δήθεν «Παροχή Δεύτερης Ευκαιρίας», με την οποία η κυβέρνηση νομοθέτησε τη χρεοκοπία των φυσικών προσώπων και την απελευθέρωση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας.
Όσα σχήματα λόγου κι αν επιστρατεύει, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι γυμνή. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη νομοθετεί, χωρίς να παρεκκλίνει καθόλου από τις καταγωγικές ιδεοληψίες της.
Επιχειρεί να μετασχηματίσει την κοινωνία, όπως προστάζει ο νεοφιλελευθερισμός, εδώ και δεκαετίες. Με μια διαφορά όμως: ότι ο ίδιος ο νεοφιλελευθερισμός βρίσκεται σήμερα σε φάση αναδίπλωσης μετά από τις δύο μεγάλες κρίσεις: τόσο την χρηματοπιστωτική, όσο και την κρίση της πανδημίας, την υγειονομική.
Παρόλα αυτά, ο κ. Μητσοτάκης επιμένει να εμφανίζεται ως Θατσερικότερος της Θάτσερ!
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη υπάρχει μόνο για να ευνοεί την περαιτέρω συσσώρευση κεφαλαίου εις βάρος της μισθωτής εργασίας, των μικρομεσαίων επαγγελματιών και των πολύ μικρών επιχειρήσεων.
Δεν υπάρχει νομοθέτημα τα τελευταία δύο χρόνια που να μην είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα αυτού του πελατειακού συστήματος ολιγαρχών.
Δεν υπάρχει κυβερνητική πρωτοβουλία του περιβόητου επιτελικού κράτους που να μην παίρνει ό,τι μπορεί από τους πολλούς, τους φτωχότερους, τους πιο αδύναμους για να τα δώσει στους λίγους, στους πλουσιότερους και πιο ισχυρούς.
Όποιος δεν το καταλαβαίνει, ανήκει στην πρώτη κατηγορία και θα πρέπει να ανησυχεί.
Βεβαίως, εδώ διαπιστώνουμε και μια «επιτελική» καινοτομία, που είναι ο ολοκληρωτικός έλεγχος της ενημέρωσης, αλλά και η προσπάθεια διάβρωσης των θεσμών από το σύστημα Μητσοτάκη, ώστε όλο αυτό το σχέδιο αντιμεταρρύθμισης και κοινωνικής διάλυσης να φαντάζει ως ο μοναδικός λογικός μονόδρομος, ως μια τάχα ιστορική αναγκαιότητα.
Για όποιον δεν πείθεται, υπάρχει και ο τρόπος της καταστολής.
Νέα ήθη, ξένα προς κάθε έννοια δημοκρατίας και προόδου.
Και, πράγματι, σ’ αυτά τα δύο χρόνια η Νέα Δημοκρατία και ο κ. Μητσοτάκης έχουν επιδοθεί σε μια λυσσαλέα προσπάθεια να καταργήσουν από την θεσμική και πολιτική μνήμη τη Μεταπολίτευση, την οποία-έκτοτε-θυμάται μόνο στην απαρχή της και επ’ ουδενί σε κάθε προοδευτικό της βήμα.
Όπως με τον ίδιο τρόπο η Νέα Δημοκρατία και ο κ. Μητσοτάκης θυμούνται το ευρωπαϊκό κεκτημένο μόνο για επικοινωνιακό αντιστάθμισμα.
Άραγε, για ποια εξάλειψη της βίας και παρενόχλησης στην εργασία, για ποια ασφάλεια και υγεία στην εργασία, για ποια ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής μάς μιλάει ο κύριος Χατζηδάκης σε μια χώρα με τόσα πολλά εργατικά ατυχήματα και ελάχιστη απόδοση ευθυνών;
Με υποαμοιβόμενες γυναίκες εργαζόμενες; Με ανεξέλεγκτο το διευθυντικό δικαίωμα και τις απολύσεις; Με προώθηση της κουλτούρας του αδυσώπητου, άνευ όρων ανταγωνισμού και της ατομικιστικής ηθικής;
Κλείνω κύριε Πρόεδρε, λέγοντας το εξής :
Ότι κάπως έτσι φτάνουμε να συζητάμε σήμερα για την υποτιθέμενη «προστασία» της εργασίας», δηλαδή στην ουσία ο ξήλωμα και των τελευταίων προστατευτικών προς τα συμφέροντα των εργαζομένων διατάξεων στην εγχώρια νομοθεσία.
Εδώ η κυβέρνηση Μητσοτάκη οριστικοποιεί τη θεσμοθέτηση της πλήρους αποδυνάμωσης των εργαζομένων απέναντι στην εργοδοσία.
Όποιος έχει ιδέα από χώρους εργασίας –και να με συμπαθά ο κύριος υπουργός, αλλά δεν έχει καμία εμπειρία από αυτούς τους χώρους εργασίας– καταλαβαίνει ότι καμία παροχή ρεπό, ψηφιακής κάρτας, γονεϊκής άδειας δεν μπορεί να λειτουργήσει υπέρ του εργαζομένου, όταν αποδυναμώνεται –και μάλιστα σ’ αυτό το εύρος και σε αυτό το βάθος- η συλλογική, διαπραγματευτική ισχύς των εργαζομένων.
Η ιστορία μάς δείχνει ότι η βελτίωση των όρων εργασίας και η αύξηση των εισοδημάτων εργατών και εργαζομένων είναι συνυφασμένη με τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και την ύπαρξη συνδικαλιστικού κινήματος.
Η προστασία της εργασίας δεν ήρθε ποτέ με απονομές καλοπροαίρετων ηγεμόνων.
Ήρθε κι έρχεται μέσα από τη μαζική διεκδίκηση και ισχυροποιείται μέσα από τον κοινωνικό διάλογο.
Ένας ανίσχυρος εργαζόμενος προς έναν ισχυρό εργοδότη δεν είναι κοινωνικός διάλογος, είναι πολιτικός κανιβαλισμός.
Λέμε «ΟΧΙ» και καλούμε όσους τολμούν να πουν «ΟΧΙ».
Αν δεν το κάνουν, θα έχουν να αντιμετωπίσουν το μεγάλο όχι της κοινωνίας στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Και να είστε σίγουροι ότι αυτό το «ΟΧΙ» θα είναι πολύ ηχηρό!
