Το προσχέδιο συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής εκθέτει ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση, καθώς “χαϊδεύει” την επιθετικότητα της τουρκικής κυβέρνησης με ψευδεπίγραφες κυρώσεις, ενώ παραπέμπει ξανά για το απώτερο μέλλον την εκτίμηση της κατάστασης, δίνοντας χρόνο στον Ερντογάν για την διαμόρφωση τετελεσμένων.
Μάλιστα οι κυρώσεις που περιγράφονται είναι παρόμοιες με αυτές που είχαν ήδη αποφασιστεί για τις παράνομες τούρκικες γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της Κύπρου και οι οποίες κυρώσεις ήδη έχουν αποδειχτεί “χωρίς αντίκρισμα”.
Αυτή η στάση υπαγορεύεται από την στρατηγική συνεργασία της ΕΕ με την Τουρκία, αλλά και από τις πολύμορφες σχέσεις -οικονομικές, γεωπολιτικές, στρατιωτικές- που αναπτύσσουν μαζί της ηγετικά κράτη-μέλη της ΕΕ.
Η πολιτική της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, καθορίζεται μόνο από την προσπάθειά τους να διατηρηθεί η Τουρκία στο “ευρωατλαντικό στρατόπεδο”, με όποιο αντάλλαγμα, διαψεύδοντας έτσι την κυβέρνηση και άλλα αστικά κόμματα ότι αυτές οι “συμμαχίες” μπορούν να εγγυηθούν την ειρήνη και τα κυριαρχικά δικαιώματα.
