H Ρένα Δούρου, πήρε θέση για το πολύκροτο ριάλιτι που προκάλεσε κύμα αντιδράσεων για τις απαράδεχτες ατάκες και τις σεξιστικές αντιλήψεις που ακούστηκαν.

Δείτε την ανάρτηση:

Χρειάστηκαν λίγα δευτερόλεπτα αλλά και το μεγάλο κύμα αντίδρασης (ξανά) από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να συνειδητοποιήσουμε (ξανά) πόσο δρόμο πρέπει να διανύσουμε, πόσα, πολλά και ποικίλα, ορατά και αόρατα, έμμεσα και άμεσα εμπόδια, σε πολλά επίπεδα, πρέπει να υπερβούμε για τα στοιχειώδη. Για την αξιοπρέπειά μας, για να μπορούμε να διαθέτουμε το σώμα μας όπως θέλουμε.

Ερώτημα: πόσο μπορεί σήμερα να αλλάξει ένα παλιό, 20ετίας και βάλε, τηλεοπτικό προϊόν, ηδονοβλεπτικών προδιαγραφών, που επιστρέφει στις οθόνες;

Απάντηση: μπορεί να γίνει χειρότερο.
Και η επιβεβαίωση δεν άργησε. Ήλθε άμεσα με την εμετική περί βιασμού “τοποθέτηση” παίκτη. Οι τηλεθεατές της κλειδαρότρυπας ήσαν πολλοί προς μεγάλη ικανοποίηση της παραγωγής και του καναλιού που “φιλοξενεί” ένα ποιοτικά φθηνό πρόγραμμα υψηλής θεαματικότητας. Τζακ ποτ για το κανάλι, που, με καθυστέρηση 18 ωρών, δεν βρήκε μια λέξη συγγνώμης, αλλά μας θύμισε την “τριαντάχρονη επιτυχημένη πορεία” του, μας διαβεβαίωσε ότι σέβεται την ισότητα των φύλων – φανταστείτε και να μην τη σεβόταν δηλαδή -,και μας εξήγησε ότι το θέμα ήταν τεχνικό, έγινε ένα λάθος που δεν έπρεπε να γίνει, ότι θα το φτιάξει, κλπ, κλπ.

Δυστυχώς όμως το θέμα δεν είναι τεχνικό, και μπορεί το κανάλι να διέκοψε τη απευθείας διαδικτυακή μετάδοση, όμως ο οχετός που βγήκε από το “Σπίτι” μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορεί να βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και να γίνεται πολύς λόγος για την 4η Βιομηχανική Επανάσταση, ωστόσο οφείλουμε να δίνουμε καθημερινό αγώνα για την αξιοπρέπειά μας, την αξιοπρέπεια των φιλενάδων μας, των αδελφών μας, των μανάδων μας, των συναδελφισσών μας, των συνεργατριών μας, των κοριτσιών μας αλλά και όλων όσοι διεκδικούν το δικαίωμα τους στο σώμα τους, στη ταυτότητα φύλου τους, στο δικαίωμά τους να ορίζουν και να βιώνουν όπως νομίζουν / αισθάνονται τη σεξουαλικότητά τους.

Οφείλουμε δίνουμε απαντήσεις σε όλους όσοι μας αντιμετωπίζουν ως… δοχεία για να αδειάζουν το… “πακέτο” τους. Απαντήσεις σε εκείνους που αξιολογούν την προσωπικότητά μας από το μάκρος της φούστας, το είδος του μακιγιάζ, το ύψος των τακουνιών, τον τρόπο που περπατάμε, αν φοράμε ντε πιές, σκουλαρίκια, κοκ.

Τίποτε δεν είναι δεδομένο, τα πάντα κατακτιούνται, έλεγε το παλιό σύνθημα. Μόνο που για εμάς ο αγώνας είναι διπλός και τριπλός. Γιατί μαζί με τον οικονομικό χειμώνα, επέστρεψαν, αν υποθέσουμε ότι είχαν υποχωρήσει ποτέ ολοκληρωτικά, και τα πατριαρχικά και σεξιστικά πρότυπα, και μαζί με την (κακοπληρωμένη) δουλειά μας, πρέπει να παλεύουμε για να μην χάσουμε και την προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά μας. Οι κατακτήσεις μας, οι κατακτήσεις αγώνων είναι διαρκώς υπό αμφισβήτηση, κόκκινες γραμμές δεν υπάρχουν – η Σιμόν ντε Μπουβουάρ, “γυναίκα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι”, πάντα επίκαιρη.

Η περίπτωση του ριάλιτι είναι ενδεικτική: στον βωμό της τηλεθέασης συνθλίβονται τα πάντα: τα δικαιώματα της γυναίκας, της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, των μεταναστών, των προσφύγων, των ξένων, των εύσωμων, των νέων, των ηλικιωμένων. Του ΑΛΛΟΥ. Των ΑΛΛΩΝ. Η ετερότητα δεν αμφισβητείται απλά – χλευάζεται, γελοιοποιείται, κονιορτοποιείται στο πλαίσιο μιας ιδιότυπης ρεβάνς του ανορθολογισμού, του συντηρητικού λαϊκισμού, από όλους και όλες (δυστυχώς) που βρίσκουν λογική κι επιχειρήματα στο ιδεολογικό οπλοστάσιο της alt-right. Μια ρεβάνς που υπερβαίνει κατά πολύ τον βούρκο ενός ριάλιτι.

Τη ρεβάνς του κοινωνικού δαρβινισμού, του νεοφιλελευθερισμού, του νεοσυντηρητισμού απέναντι στη διαφορετικότητα, τους ευάλωτους, τους ξένους, τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους – ας μην γελιόμαστε.
Έχουμε μπροστά μακρύ δρόμο – δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στο συγκεκριμένο ριάλιτι που παίζεται λίγες μόλις μέρες έχουν ακουστεί ένα σωρό ομοφοβικά, σεξιστικά, ρατσιστικά, εθνικιστικά σχόλια / απόψεις από νέους ανθρώπους, η περί βιασμού κουβέντα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Όμως η αποπομπή του δράστη, δεν σβήνει μια υπαρκτή και υποβόσκουσα απειλή.

Οι γυναικοκτονίες είναι εδώ, δυστυχώς, για να μας θυμίζουν ότι “λεβεντομ@λ@κες” δεν υπάρχουν σε φθηνιάρικα σώου – η υπόθεση της Ελένης Τοπαλούδη είναι νωπή και εμβληματική. Όπως και οι δολοφονίες του Ζακ, του Γιακουμάκη… Όπως και οι φονικές σιωπές του περιβάλλοντος – εκείνων που ξέρουν και σωπαίνουν. Που είδαν και σώπασαν… Που καταλαβαίνουν και αδιαφορούν…

Και όταν δεν χάνονται κτηνωδώς ζωές, πλήττονται η ακεραιότητα και η αξιοπρέπειά μας: με λόγια. Που πολλές φορές είναι μαχαίρια. Κοφτερά. Που τα σημάδια τους δεν κλείνουν. Τα τραύματα μας συνοδεύουν πολλές φορές για μια ζωή, βαθιά χαραγμένα στις ψυχές μας. Οιονεί βιασμοί. Των ψυχών μας. Του είναι μας. Πολλούς δεν τους τιμωρεί κανένας Ποινικός Κώδικας, κανένα δικαστήριο – αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο επώδυνοι.

ΥΓ: Το καλοκαίρι διάβασα τις “Αόρατες Γυναίκες”, ένα βιβλίο όπου η συγγραφέας Caroline Criardo Perez περιγράφει, με απίστευτες λεπτομέρειες και εξαιρετική τεκμηρίωση, έναν πραγματικό εφιάλτη, τον κόσμο μας. Έναν κόσμο φτιαγμένο από άνδρες για… όλες μας! Έναν κόσμο κυριολεκτικά ναρκοθετημένο σε όλα τα επίπεδα, από την υγεία ως τον αθλητισμό, από τις προκαταλήψεις και τις διακρίσεις τους. Από τον εκχιονισμό ως το… άροτρο. Από το χώρο δουλειάς ως το χώρο της υγείας. Οι “αόρατες γυναίκες” δεν αφορούν το χθες αλλά το εδώ και το τώρα.