[ad_1]
Ο Αρης Λαούδης εξηγεί γιατί έχει υπερβολικές απαιτήσεις από το δίδυμο Αλβέρτη – Διαμαντίδη και αναλύει πώς θα είναι ένας Παναθηναϊκός χωρίς χρηματοδότη.
Να πω την αμαρτία μου, από το δίδυμο Αλβέρτη – Διαμαντίδη έχω υπερβολικές απαιτήσεις. Δεν θα τους κρίνω όπως πολλούς, πολλούς άλλους που μπορεί να βρίσκονταν στην ίδια θέση. Θα τους κρίνω με τα υψηλότερα στάνταρ, όπως τους έχω στο μυαλό μου από τότε που κυριαρχούσαν στα παρκέ, τόσο σε αγωνιστικό, αλλά κυρίως σε ηγετικό επίπεδο. Προφανώς το «ιερό δίδυμο» του Παναθηναϊκού δεν θα κριθεί από το κατά πόσο θα φτιάξει ομαδάρα με τα περιορισμένα οικονομικά δεδομένα που θα επικρατήσουν.
Θα τους κρίνω ωστόσο αυστηρά στον τρόπο με τον οποίο θα θελήσουν να προσεγγίσουν εξωαγωνιστικά τα πράγματα. Και η αρχή απ’ ό,τι φαίνεται έγινε. Η αποκάλυψη του Βασίλη Παπαθεοδώρου για την επικοινωνία του νέου μάνατζμεντ με την Ευρωλίγκα προκειμένου η σχέση να μπει σε νέα φάση, αποδεικνύει δύο πράγματα: Πρώτον, ότι το νέο μάνατζμεντ δείχνει διάθεση να προσεγγίσει με διαφορετικό τρόπο τα πράγματα και δεύτερον ότι πράγματι ο Δ. Γιαννακόπουλος βρίσκεται εκτός κάδρου στο νέο σχήμα.
Στο δικό μου μυαλό, και υποθέτω στο μυαλό των περισσότερων «παλαιοπαναθηναϊκών», αυτών που έζησαν την πορεία του μπάσκετ από τα «χαστούκια» της 5ετίας 1992-1997 μέχρι τους θριάμβους του Βερολίνου, ο Αλβέρτης και ο Διαμαντίδης είναι από τους ανθρώπους – σημαίες της φιλοσοφίας ενός Παναθηναϊκού που πρώτα έμαθε να χάνει και μετά να έμαθε να κερδίζει. Ενός Παναθηναϊκού που πάνω από την πράσινη φανέλα έβαζε πάντα το ελληνικό μπάσκετ. Ενός Παναθηναϊκού που έβγαζε τσαμπουκά στο παρκέ και ρεαλισμό εκτός αυτού. Ενός Παναθηναϊκού που μεγάλωσε δύο γενιές φιλάθλων που δεν έμαθαν μόνο να κερδίζουν, αλλά έμαθαν να σέβονται τον αντίπαλο.
Τι περιμένω λοιπόν; Λογική, μαχητικότητα, χαμηλούς τόνους και πρωτίστως απόλυτο σεβασμό στο άθλημα, όπως ακριβώς έκαναν τόσα χρόνια στο παρκέ. Αν δω τα παραπάνω στοιχεία, τότε για μένα το δίδυμο Αλβέρτη – Διαμαντίδη θα έχει αφήσει για δεύτερη φορά το στίγμα του στον Παναθηναϊκό. Θα πει κάποιος «δηλαδή ρε Λαούδη τι μας λές; Θα αφήσουμε την Ευρωλίγκα να μας σφάζει και καθόμαστε να το βλέπουμε;». Θα πω λοιπόν πως επί πολλές δεκαετίες ο Παναθηναϊκός έβρισκε τον τρόπο να αντιμετωπίζει πετυχημένα αυτά τα ζητήματα, εκφράζοντας παράλληλα τις αντιρρήσεις του στην διοργάνωση για οργανωτικά – και όχι μόνο – θέματα. Τα εξέφραζε μέσα σε ένα πλαίσιο κανόνων, μέσα σε ένα πλαίσιο λειτουργίας που δεν τον απομόνωνε από την υπόλοιπη διοργάνωση.
Η κίνηση του νέου μάνατζμεντ να επικοινωνήσει με το… καλημέρα με την Ευρωλίγκα δείχνει ξεκάθαρα πως και αυτοί οι άνθρωποι είναι προς αυτή την κατεύθυνση. Όχι του «δεν μιλάμε και τα δεχόμαστε όλα», αλλά βρίσκουμε τον τρόπο να εκφράζουμε τις αντιρρήσεις μας μ’ έναν τρόπο που μπορεί να γίνει ανεκτός από τους υπόλοιπους.
Θα θυμίσω για πολλοστή φορά την ατάκα ενός πρώην παράγοντα του Παναθηναϊκού στον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, τότε που μέρα-παραμέρα ο Παναθηναϊκός εξέδιδε ανακοίνωση για τον Ολυμπιακό του Ιωαννίδη, του Γιαννάκη και του Σαλονίκη. «Οσο περισσότερο φωνάζεις, τόσο μεγαλύτερη αδυναμία δείχνεις» έλεγε χαρακτηριστικά ο «σοφός γέροντας» κι όταν η… επικοινωνιακή μουρμούρα σταμάτησε, τότε ο αντίπαλος άρχισε να υπολογίζει αυτό που ερχόταν. Και ήρθε…
Από την άλλη βέβαια, ο νέος Παναθηναϊκός θα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως θα ζήσει ή θα πεθάνει με τα έξοδά του. Ηρθε η ώρα να απαντηθεί το ερώτημα τι θα γινόταν τα προηγούμενα χρόνια χωρίς Γιαννακόπουλο. Θα μπορούσε για παράδειγμα να φέρει ο Παναθηναϊκός τον Καλάθη στην Αθήνα; Θα μπορούσε να πείσει τον Πιτίνο να αφήσει την πατρίδα του για να δοκιμάσει στην Ευρώπη; Για όσους έχουν την εύκολη απάντηση του «ναι», θα τους πως ήρθε η ώρα να καταλάβουν τη διαφορά. Οσο κι αν δεν θέλουν να το δεχτούν, ο νέος Παναθηναϊκός δεν θα έχει χρηματοδότη. Θα είναι ένας Παναθηναϊκός που θα ζήσει με ό,τι έσοδα έχει, κάτι που σημαίνει ότι η μείωση του μπάτζετ θα ξεπεράσει το 40%. Γίνεται βεβαίως αντιληπτό πως Παναθηναϊκός χωρίς χρηματοδότη, σημαίνει και Παναθηναϊκός χωρίς υψηλούς στόχους. Και καλό θα είναι να το βάλουμε αυτό στο μυαλό μας, όταν θέλουμε να κάνουμε ανάλυση για τα όσα θα βλέπουμε από την επόμενη σεζόν στο παρκέ.
Η επιλογή του Γιαννακόπουλου να παραδώσει τα κλειδιά σε Διαμαντίδη, Αλβέρτη, Τριαντόπουλου κρίνεται σωστή, από τη στιγμή που αποφάσισε να αποτραβηχτεί από τα κοινά του Παναθηναϊκού. Υποχρέωσή του είναι να εμπιστευτεί τυφλά τους δύο ηγέτες του και να τους δώσει το δικαίωμα να χειριστούν την δύσκολη κατάσταση και τη μεταβατική περίοδο που θα ακολουθήσει. Αν το πράξει μέχρι τέλους, θεωρώ πως ο Παναθηναϊκός θα έχει κέρδος από τη διαδικασία. Και το κέρδος δεν είναι απαραίτητα ενα (ακόμη) τρόπαιο, αλλά η δημιουργία μιας υγιούς βάσης που θα αποτελέσει τον θεμέλιο λίθο για τα επόμενα χρόνια.
Δύο λόγια για τον Μάνο που κάποτε πιαστήκαμε στα χέρια…
Ηταν το 1997, στα γραφεία της ΚΑΕ, όταν εγώ και ο Μάνος Παπαδόπουλος σχεδόν πιαστήκαμε στα χέρια με… διαιτητή τον τότε υπεύθυνο Τύπου Βαγγέλη Ζορμπά. Δεν έχει σημασία ο λόγος. Εγινε και πέρασε… Ο Μάνος ήταν «παλαιοπαναθηναϊκός»! Ηταν απ’ αυτούς που μεγάλωσαν μέσα στο μεγαλείο του μπασκετικού τμήματος και έχει τεράστια συμβολή στην επιτυχία όλων αυτών των χρόνων. Λειτουργούσε πάντα με γνώμονα το συμφέρον του Παναθηναϊκού, μόνο το συμφέρον του Παναθηναϊκού. Τίποτα πάνω από αυτό. Μπορεί ακόμη και ο ίδιος να διαφωνούσε μέσα του με κάποια πράγματα. Μπορεί από την εμπειρία του να ήξερε πως αυτό που θα γίνει μπορεί να είναι λάθος, αλλά πάνω και από αυτό έμπαινε το «εμείς» του Παναθηναϊκού και ποτέ το «εγώ» το δικό του.
Δεν θα έβγαινε ποτέ να διαρρεύσει τη διαφορετική του άποψη για να περάσει στο απυρόβλητο. Αντίθετα. Θα υποστήριζε ακόμη κι αυτό που μπορεί να ήξερε ότι δεν είναι 100% σωστό, γιατί αυτό ήταν πάντα «το καλό του Παναθηναϊκού». Ο Μάνος είχε κομβικό ρόλο στο δρόμο των επιτυχιών. Αντεχε μέχρι και τον Θανάση που του φώναζε από την εξέδρα «πες στον Ομπράντοβιτς να βάλει μέσα τον Καλαϊτζή» κι έζησε όλο το δρόμο από την αποτυχία μέχρι την απόλυτη επιτυχία. Ο Μάνος ήταν από αυτούς που πρώτα έμαθαν να χάνουν και γι αυτό μετά έμαθαν να κερδίζουν… Καλή συνέχεια ό,τι κι αν κάνει.
[ad_2]
Πηγή:SDNA
