Κείμενο/Φωτογραφίες: Μαρία Γερμαντζίδου
Η Άνω Πόλη μπορεί να θεωρηθεί «μπαλκόνι» που μπορεί κάποιος να δει την απίστευτη θέα της Θεσσαλονίκης. Όποιος κι αν βρεθεί εκεί, έχει όλη την πόλη στα πόδια του, τον Θερμαϊκό, τη βουνοκορφή του Ολύμπου, και πολλά άλλα!
Είναι από τα λίγα μέρη της Θεσσαλονίκης που έχουν και τη βυζαντινή και τη μωσαϊκή ομορφιά και ιστορία. Πέτρινα τείχη, νεοκλασικά σπίτια, ανθισμένες αυλές και γραφικά σοκάκια είναι μερικά από αυτά που θυμίζουν το πλούσιο παρελθόν της πόλης. Εκεί κατοικούσαν κατά κύριο λόγο Τούρκοι και αργότερα πρόσφυγες γύρω στο 1920.
Λίγο πριν την απελευθέρωση είχε φτάσει τους 25.000 κατοίκους και η περιοχή ήταν γνωστή ως το Μπαϊρι. Οι πρώτες οχυρώσεις δημιουργήθηκαν με την ίδρυση της Θεσσαλονίκης κατά τους ελληνιστικούς χρόνους αλλά η σημερινή μορφή των κάστρων είναι στο μεγαλύτερο μέρος κατασκευή του 4ου μ.Χ. αιώνα.
Ένα από τα πιο ξεχωριστά αξιοθέατα της περιοχής είναι το Επταπύργιο, γνωστό στα τουρκικά και ως Γεντί Κουλέ, που λειτουργούσε ως φυλακές για σχεδόν έναν αιώνα, δηλαδή από το 1890 ως το 1989. Επιπροσθέτως μπορεί να είναι και οι πιο τραγουδισμένες φυλακές στο ρεμπέτικο ρεπερτόριο κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, σύμφωνα με πηγές.
Μπορεί το 1979 η περιοχή να άργησε να ανακηρυχθεί ως παραδοσιακός οικισμός, αλλά στάθηκε σωτήρια για τα όμορφα οικίσματα της και την ιστορία που έκλεινε μέσα σε αυτά τα τείχη. Εάν κάποιος κάνει βόλτα στα στενά της Άνω Πόλης, θα συναντήσει κάποια αδιέξοδα, αλλά δε χρειάζεται άγχος καθώς θα βρει μπροστά του όμορφες αυλές και δεν υπάρχει κίνδυνος να χαθεί.
Έτσι κι αλλιώς οι κάτοικοι είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν και το GPS μπορεί να σταθεί οδηγός στη βόλτα. Σήμερα αποτελεί πόλο έλξης για τους τουρίστες και στέκι για τη νεολαία. Το καλοκαίρι σφύζει από ζωή. Ιδίως πριν τον κορωνοϊό που τα μαγαζιά προσέφεραν την καλύτερη θέα με συνοδεία φαγητού και ποτού.
