Κείμενο: Γεωργία Σκονδράνη
Πριν πολλά εκατομμύρια χρόνια, δηλαδή όταν ακόμη μπορούσαμε να ταξιδέψουμε, πριν την πανδημία του κορονοϊού επισκέφτηκα την Μαδρίτη, την πρωτεύουσα της Ισπανίας.
Σαν λάτρης της τέχνης, το πρώτο μέρος που ήθελα να επισκεφτώ με το που πάτησα το πόδι μου στο αεροδρόμιο ήταν το Μουσείο του Πράδο.
Το συγκεκριμένο μουσείο ανήκει στο χρυσό τρίγωνο της τέχνης το λεγόμενο “Golden Triangle of Art” που περιλαμβάνει το Εθνικό Μουσείο La Reina Sofia αλλά και το Thyssen-Bornemisza Museum. Να σημειωθεί πως όποιος επιθυμεί να τα επισκεφτεί και τα τρία μπορεί να το κάνει με μειωμένο κοινό εισιτήριο.
Το Μουσείο του Πράδο βρίσκεται στην οδό Paseo del Prado και η συλλογή του είναι μοναδική. Μεταξύ άλλων στο Πράδο μπορούμε να βρούμε εκπληκτικά γλυπτά, πίνακες και άλλες μορφές τέχνης. Όλα κυμαίνονται μεταξύ του 12ου και 19ου αιώνα. Από τα πιο σημαντικά έργα είναι του Γκόγια, του Καραβάτζιο, του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου (El Greco), του Βελάσκεθ και άλλων.
Η αγάπη η δική μου ακούει στο όνομα Las Meninas και αποτελεί έναν από τους πιο γνωστούς πίνακες του Ντιέγο Βελάσκεθ. Τον ζωγράφισε το 1656.
Ο πίνακας μέχρι και σήμερα έχει εγείρει πολλές συζητήσεις καθώς απεικονίζει την εικόνα ενός καθρέφτη ή αυτό που θα έβλεπε ο θεατής αν έμπαινε στο δωμάτιο που εξελίσσεται η σκηνή.
Ο τεράστιος πίνακας διαστάσεων 318×276, έχει σαν κεντρικό πρόσωπο την νεαρή ινφάντα Μαργαρίτα Τερέσα και γύρω της δύο δεσποινίδες επί των τιμών. Η μια αριστερά της προσφέρει ρόφημα και η άλλη στα δεξιά υποκλίνεται.
Περιβάλλονται από συνοδούς, έναν σωματοφύλακα, δυο νάνους και ένα σκύλο.
Το εκπληκτικό στον συγκεκριμένο πίνακα είναι η παρουσία του ίδιου του ζωγράφου μέσα στον πίνακα. Τον βλέπουμε να μας κοιτάζει και να ζωγραφίζει σε ένα τεράστιο τελάρο σαν του ίδιου του πίνακα που αντικρίζουμε.
Στο φόντο υπάρχει ένας καθρέπτης που αντανακλά το άνω μέρος των σωμάτων του βασιλιά και της βασίλισσας. Φαίνονται να βρίσκονται εκτός του εικονιζομένου χώρου σε μια θέση παρόμοια με του θεατή, αν και ορισμένοι μελετητές έχουν πιθανολογήσει ότι η εικόνα τους είναι αντανάκλαση του πίνακα στον οποίο εργάζεται ο Βελάσκεθ. Πολλές οι θεωρίες, ένας πίνακας!
Όλα η σκηνή εξελίσσεται μέσα σε ένα μεγάλο δωμάτιο στο Βασιλικό Αλκάθαρ της Μαδρίτης κατά τη βασιλεία του Βασιλιά Φιλίππου Δ΄ της Ισπανίας. Όλα τα πρόσωπα του πίνακα έχουν αναγνωριστεί σαν μέλη της Ισπανικής αυλής από σχολιαστές κατά καιρούς.
Ο πίνακας βρίσκεται σε μια τεράστια αίθουσα του Πράδο και σε περίοπτο σημείο και τον βλέπεις να δεσπόζει τεράστιος και απόλυτος σβήνοντας οποιοδήποτε αντικείμενο υπάρχει τριγύρω. Δεν ξέρω πόση ώρα έκατσα μπροστά του για να τον θαυμάσω αλλά ο ήλιος εκεί που ήταν ψηλά στον ουρανό, ξαφνικά έδυσε. Η παρέα μου πήγε για σοκολάτα και τσούρος και εγώ έμεινα εκεί να αναρωτιέμαι με το αίνιγμα που έβαλε ο ίδιος ο Βελάσκεθ στους θεατές του υπέροχου έργου του.
Για την ιστορία, αυτό που κατάλαβα εγώ για τον πίνακα, είναι πως ο ζωγράφος ήθελε να παίξει με τον θεατή του έργου και να τον βάλει να σκεφτεί τι βλέπει. Η σπαζοκεφαλιά είναι απολύτως έξυπνη καθώς ακονίσεις το μυαλό σου προσπαθώντας να τοποθετήσεις τον εαυτό του μέσα στον πίνακα και να καταλάβεις από πια οπτική τον βλέπεις και που στέκεσαι σαν θεατής.
Θα επιλέξω την οπτική του ότι μόλις άνοιξα μια πόρτα στο παλάτι και είδα την συγκεκριμένη σκηνή. Τον ζωγράφο να δημιουργεί και την μικρή πριγκίπισσα μαζί με την αυλή της να ποζάρει.
Εσείς τι λέτε;
Κεντρική φωτογραφία/ πληροφορίες: wikipedia
