“Όταν οι καιροί γίνονται σκληροί, οι σκληροί μόνο συνεχίζουν” λέει ένα ρητό. Και πράγματι, η πραγματικότητα μας αποδεικνύει συνεχώς πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε όλη αυτήν την  “κοινωνική βαρβαρότητα” που φέρνει μαζί της η πανδημία. Ύστερα από την είδηση της γυναίκας η οποία έχασε τη δουλεία της επειδή είχε κορωνοϊό, καθώς το αφεντικό της αρνήθηκε να κάνει τεστ στους υπαλλήλους του και να απολυμάνει το χώρο προκειμένου να μην έχει μπλεξίματα με τον ΕΟΔΥ, μία νέα τραγική είδηση ήρθε στο φως της δημοσιότητας.

Στην περιοχή της Καβάλας, όπου κι εκεί τα κρούσματα του κορωνοϊού είναι ιδιαίτερα αυξημένα, μια γυναίκα αυτοκτόνησε, πέφτοντας στο κενό από τον 5ο όροφο του νοσοκομείου που νοσηλευόταν.  Αλλά αλήθεια ποιο μπορεί να είναι το κίνητρο ενός εργοδότη που θα τον οδηγήσει να διακινδυνεύσει την υγεία των εργαζομένων του και των πελατών του ώστε να μην στιγματιστεί και επιπλέον, ποιοί λόγοι μπορεί να ήταν τόσο ισχυροί ώστε να κάνουν μία γυναίκα να δώσει τέλος στη ζωή της με έναν τέτοιο τρόπο;

Κοινωνικός στιγματισμός ή απλά μια απάνθρωπη εποχή

Δυστυχώς οι ρυθμοί διασποράς του ιού είναι τόσο μεγάλοι, που δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε κάτι διαφορετικό πέρα από το να προσέχουμε, καθώς όλοι εντέλει είμαστε εν δυνάμει κρούσματα. Ο κορωνοϊός μπορεί να βρεθεί παντού: Στο σπίτι μας, στη δουλεία μας, στη γειτονιά μας, στο ασανσέρ, παντού. Κατά πόσο όμως έχουμε εξοικειωθεί να αντιμετωπίζουμε πανδημίες και ασθένειες και κατ’ επέκταση, οτιδήποτε διαφορετικό από αυτό που είναι κοινωνικά αποδεκτό ως κάτι το υγιές;

Στην Ελλάδα γενικότερα, ο κοινωνικός στιγματισμός είτε για την σεξουαλικότητα, είτε για τις μεταδοτικές ασθένειες αποτελεί μια πραγματικότητα, την οποία αναγκαζόμαστε να αποδεχθούμε. Και ίσως αυτό να πηγάζει από τη βαθιά συντήρηση της κοινωνίας, η οποία θέλει “το κακό να βρίσκεται μακριά από εμάς κι ό,τι θέλει ας είναι”, χωρίς να επιθυμεί να μάθει και να ενημερωθεί, χωρίς να οδηγήσει την σκέψη του λίγο παραπέρα.

Γιατί πόσες ελληνικές οικογένειες θα πουν στον περίγυρό τους πως τα παιδιά τους είναι χρήστες ουσιών, έχουν AIDS ή τέλος πάντων ήταν απρόσεκτα, αφού έχουν βρεθεί αρκετές φορές στη θέση αυτού που κουνά το δάχτυλο απέναντι στις “ατυχίες” των άλλων; Το να είσαι σθεναρός πρεσβευτής της “ατομικής ευθύνης” μοιάζει κοινωνικά αποδεκτό. Αλλά ποιός μπορεί να δεχτεί τις ευθύνες που θα του προσάψει η κοινωνία, όταν του “κάτσει” η στραβή;

Δεν ξέρω αν είναι πιο επικίνδυνος αυτός που θα κουκουλώσει μια αλήθεια, ή αυτός που θα στιγματίσει αυτόν που την έφερε στο φως.

Το σκεπτικό που κρύβεται πίσω από την παραδοχή, “έχω κορωνοϊό και σας το λέω για να προφυλαχθείτε επειδή με συναντήσατε” θα έπρεπε να θεωρείται σε κάθε επίπεδο, μία στάση υπεύθυνη και επικριτέα.

Αλλά τελικά, στην χώρα της συντήρησης και του φόβου, καταλήγεις να μην ξέρεις τί είναι καλύτερο να πράξεις, καθώς η αγριότητα των καιρών θέτει ένα νέο δίλημμα. Να νοιαστώ για τον εαυτό μου (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) ή για το κοινωνικό σύνολο;

Κορωνοϊός και κοινωνία ώρα μηδέν

Το στίγμα που θα αφήσει η πανδημία του κορωνοϊού στην ελληνική κοινωνία είναι αλήθεια πως θα αργήσουμε να το δούμε καθώς βρισκόμαστε ακόμη σε μεταβατική περίοδο. Πάντως, το μόνο σίγουρο είναι πως όλο αυτό θα επηρεάσει και την σφαίρα των αξιών και των ανθρώπινων σχέσεων. Τελικά όμως τι θα παραλάβουμε στο τέλος; Αυτό για ακόμα μία φορά βρίσκεται στο δικό μας χέρι…

Άννα Σαϊνίδου