Πολλοί λένε πως ο έρωτας είναι τυφλός, κυριεύει τον άνθρωπο και τον απομακρύνει από την πραγματικότητα. Σύμφωνα με την επιστήμη όταν ερωτευόμαστε, το μείγμα των χημικών ουσιών που εκκρίνει ο εγκέφαλος δρα παρόμοια με τις αμφεταμίνες, ουσίες που μας γεμίζουν με ένα έντονο συναίσθημα χαράς κι ευχαρίστησης. Μα τί γίνεται όταν το αντικείμενο του πόθου σου είναι από μόνο του εθισμένο σε ουσίες;

*Η ιστορία της Χ. όπως μας την αφηγήθηκε:

Η αλήθεια είναι πως προσωπικά δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με τις ουσίες, όντας ιδιαίτερα φοβητσιάρα απέναντι σε οτιδήποτε μπορεί να σε κάνει να χάσεις τον έλεγχο. Ίσως για αυτό φταίει η οικογένεια μου, ίσως οι κύκλοι μου στους οποίους δεν υπήρχαν ούτε για πλάκα τα ναρκωτικά, ήξερα πάρα πολύ λίγα πράγματα για όλο αυτό. Οι γνώσεις μου γύρω από τις επιδράσεις των ουσιών, περιοριζόντουσαν σε όσα διάβαζα στα βιβλία. Άντε κι η ζαλούρα που σου προκαλεί το “χόρτο” που μερικές φορές είχα δοκιμάσει. Αλλά γενικά λίγα πράγματα.

Η γνωριμία μου με τον Κ. έγινε ένα βράδυ σε ένα περίεργο υπαίθριο καλοκαιρινό φεστιβάλ που έτυχε να βρεθώ τυχαία. Όλα ήταν μαγικά και ειδυλλιακά μπορώ να πω, καθώς ποτέ δεν είχα ξαναβρεθεί σε κάτι τέτοιο: Η μουσική ανέβαζε την διάθεση όλων, ενώ υπήρχε ένα ξέφρενο μεθυστικό κλίμα ελευθερίας. Οι περισσότεροι γελούσαν και χόρευαν στο χώρο σαν να μην υπάρχει αύριο, ενώ η μυρωδιά του “χόρτου” κυριαρχούσε στην ατμόσφαιρα. Άλλοι δίπλα μου, ίδρωναν και ξεϊδρωναν, άλλοι έτριζαν τα δόντια τους και χοροπηδούσαν. Ήταν παράξενο να βλέπεις τόσο περίεργες εικόνες μαζεμένες.

Μέσα σε αυτό το βγαλμένο από ταινία των 90’s σκηνικό, εγώ ερωτεύτηκα.

Όταν βρέθηκε δίπλα μου, απλά μου χαμογέλασε και τότε εγώ ανασκουμπώθηκα: Ήταν πάρα πολύ όμορφος και παράλληλα ταλαιπωρημένος, έμοιαζε απόκοσμος, σαν κάτι να τον βασανίζει. Ξεκινήσαμε να μιλάμε. Εγώ άρχισα να χάνομαι στο χαμόγελο του, να παρατηρώ την άργητα στο λόγο του και το υπερβολικά αδύνατο του παρουσιαστικό. Είχε κάτι που με τρόμαζε, κάτι ξένο, αλλά ταυτόχρονα πολύ γοητευτικό: Τα μάτια του και τα λόγια του ήταν γεμάτα βαθιά και έντονα συναισθήματα, που δεν συνήθιζες τα συναντάς όταν πρωτογνώριζες κάποιον. Και εκείνο το βράδυ έγιναν όλα: Είχα μαγευτεί.

Σε μικρό χρονικό διάστημα ξεκινήσαμε να μένουμε μαζί καθώς όλο αυτό που συνέβαινε, δεν ήταν κάτι που μπορούσα να αρνηθώ. Βασικά δεν μπορούσα τίποτα να του αρνηθώ. Είχε τον τρόπο να με μαγεύει. Μου είχε μιλήσει για την κατάθλιψη που είχε βιώσει στο παρελθόν και για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε με τις στενές προσωπικές σχέσεις, ενώ προσπαθούσε να με κάνει να νιώσω ασφαλής μέσα στο ξένο για εμένα περιβάλλον στο οποίο ζούσε.

Ο Κ. κάπνιζε πάνω από 10 “τσιγάρα” την ημέρα.

Από την ώρα που ξυπνούσε, μέχρι την ώρα που κοιμόταν, ο Κ. μονίμως είχε ένα “τσιγάρο” στο χέρι, ακόμα και όταν έβγαινε από το σπίτι για τις εξωτερικές του δουλειές. Όταν “την άκουγε” βούλιαζε στις σκέψεις του και δεν ασχολούταν ιδιαίτερα μαζί μου. Για να συγχρονιστώ μαζί του, ξεκίνησα να καπνίζω κι εγώ. Κάποιες φορές ήταν καλά, γιατί τα συναισθήματά μας διογκώνονταν και όλα όσα κάνουν μεταξύ τους οι ερωτευμένοι και τα συναισθήματα, έφταναν σε ένα σημείο εκστατικό. Σκεφτόμουν πως δεν γίνεται να είμαι τόσο ευτυχισμένη.

Αλλά υπήρχε και η άλλη όψη του νομίσματος.

Από την στιγμή που ήμασταν μαζί ο Κ., άρχισε να αποκτά μια νέα εξάρτηση: Εμένα. Δεν άντεχε χωρίς να βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο, όπως επίσης δεν μπορούσε να δεχτεί τις προσωπικές μου συνήθειες. Ακόμα και τις φορές που βρισκόταν σε σπίτια και έκανε άλλες πιο “ανεβαστικές” ουσίες με ήθελε κάπου εκεί γύρω, να παρακολουθώ έστω σαν παρατηρητής, αφού εγώ δεν συμμετείχα. Μα προσπαθούσα να το αποφύγω: Γιατί είναι σκληρό να βλέπεις αυτόν που αγαπάς να αλλάζει μέσα σε λίγα λεπτά: Υπήρχαν φορές που γινόταν χάλια και έκανε εμετούς και υπήρχαν άλλες φορές που για μέρες έβλεπε “χρώματα” με αποτέλεσμα να με θέλει κοντά του ώστε να μην φοβάται ότι θα τρελαθεί, Κάθε φορά που δοκίμαζε ένα καινούργιο ναρκωτικό ισοδυναμούσε με μία εβδομάδα συναισθηματικών εξάρσεων και παράλογων εμμονών. Και πόσο μπορεί κανείς να αντέξει κάτι τέτοιο;

Ο έρωτας σκοτωνόταν μέρα με τη μέρα μέσα σε όλο αυτό κι εγώ το καταλάβαινα. Τότε, είχε έρθει η στιγμή που αποφάσισα να στρέψω το ενδιαφέρον του αλλού, να το στρέψω σε εμάς, αλλά όλο αυτό ήταν μάταιο και πάρα πολύ ψυχοφθόρο.

Υπήρχαν πρωινά που ξυπνούσε και ούρλιαζε για ασήμαντες αφορμές όπως για παράδειγμα ότι του πήρα το πάπλωμα μέσα στη νύχτα. Υπήρχαν ώρες που έριχνε κάτω τα τραπέζια επειδή δεν παρακολουθούσα με προσοχή την ταινία που βλέπαμε. Κάθε φορά που γινόταν κάτι τέτοιο, για να “ηρεμίσει” όπως έλεγε, κάπνιζε όλο και περισσότερο. Ήταν φορές που μέσα στον ύπνο του έτριζε τα δόντια του και μ’ έσφιγγε πάνω του σαν να είναι μωρό. Εγώ προσπαθούσα να βρίσκω δικαιολογίες μέσα στη μέρα και να φεύγω, να αδειάζω το κεφάλι μου, να δω τί μπορώ να κάνω για να το διαχειριστώ όλο αυτό.

Γιατί συν τοις άλλοις για τον Κ. δεν είχαν καμία σημασία τα δικά μου συναισθήματα. Ήταν απαγορευτικό να κλαίω ή να είμαι κακοδιάθετη κοντά του. Ήταν τόσο πολλά τα πράγματα που του χαλούσαν τη διάθεση και τόσο έντονα τα ξεσπάσματά του, που αναγκαστικά δεν μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου. Οι δικές του συναισθηματικές ακραίες ανάγκες, έμπαιναν πάντα σε προτεραιότητα.

Δεν ήταν εύκολο για εμένα να πάρω την απόφαση να βγω απ’ όλο αυτό, αλλά ίσως το γεγονός πως κατάλαβα ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει με βοήθησε να το τελειώσω. Και πράγματι τα κατάφερα. Στην προσπάθειά μου να τον καταλάβω, να μπω μέσα στο μυαλό του έψαξα πράγματα για τις ουσίες και τις ψυχικές διαταραχές, από βιβλία και ειδικούς, αλλά και από ανθρώπους που κινούνταν μέσα στους κύκλους των ουσιών.

“Το μυαλό έχει το δικό του διακόπτη. Δεν ξέρεις πως θα σου “σκάσουν” όλα αυτά που παίρνεις”

Σε αυτό το συμπέρασμα είχε καταλήξει μια φίλη, η οποία είχε εκδηλώσει ψυχωσικό επεισόδιο από το πολύ “χόρτο”. Παρόλα αυτά, μετά από αυτό εκείνη τα είχε καταφέρει. Τα παραδείγματα ανθρώπων που είχαν χάσει τον εαυτό τους εξαιτίας των ουσιών, αλλά τα κατάφεραν, ήταν κάτι το οποίο με έκανε να δω την κατάσταση με άλλο τρόπο.

Γιατί σίγουρα ο καθένας μπορεί να βρεθεί σε μια ευάλωτη στιγμή της ζωής του σε μία ανάλογη κατάσταση, αλλά το αν θα συνεχίσει να ζει έτσι, είναι καθαρά δική του επιλογή.

Τελικά, δεν μπόρεσα ποτέ να μάθω αν για την κακή του ψυχική υγεία έφταιγαν οι ουσίες ή οι ουσίες ήταν ένας τρόπος αυτοθεραπείας για κάποια άλλα προβλήματα ψυχιατρικής φύσης τα οποία αρνούνταν να αντιμετωπίσει με τη βοήθεια κάποιου ειδικού.

Σίγουρα οι ουσίες σε κάνουν γοητευτικό, γιατί ανοίγουν κάποιες πόρτες στο μυαλό οι οποίες δύσκολα ανοίγουν για όλους τους υπόλοιπους. Παρόλα αυτά, ανάμεσα στην “υγεία” του νου και σε όλα τα υπόλοιπα συναρπαστικά που σου προσφέρουν οι ουσίες, εγώ αποφάσισα πως διαλέγω την ζωή. Γιατί το δύσκολο είναι να μπορέσεις να περνάς καλά με όσα έχεις, με τα πράγματα που σου δίνονται από την καθημερινότητα. Γιατί η είσοδος σε μαγικούς κόσμους μπορεί να είναι γοητευτική και να σε κάνει να ξεχνιέσαι, αλλά τελικά, λίγο πριν πέσεις για ύπνο, το μόνο που απομένει είναι ένα σωρό τοξικές σκέψεις…

Άννα Σαϊνίδου