Η μεγαλύτερη αμαρτία του Υπουργείου Υγείας στους μήνες που μεσολάβησαν από την εμφάνιση του Covid-19, τουλάχιστον όσον αφορά τη Θεσσαλονίκη, βρίσκεται στην οδό Λαμπράκη.
Τη στιγμή της απόλυτης κινητοποίησης, που οι υγειονομικοί μάχονται να κρατήσουν όρθιο το σύστημα υγείας, υπάρχουν πόροι (εν προκειμένω, κτίριο) που η κυβέρνηση αρνείται να εκμεταλλευθεί. Την ίδια στιγμή μετατρέπει τον Άγιο Παύλο στο Φοίνικα σε μονοθεματικό νοσοκομείο Covid-19 και ανατάσσει κλινικές για να εξυπηρετήσει την εκτός ελέγχου διασπορά της πανδημίας.
Κι όμως, από το Μάρτιο μέχρι σήμερα, υπήρχε χρόνος και για να σχεδιαστεί εναλλακτική πορεία και για να υλοποιηθεί ένα ρεαλιστικοί πλάνο αξιοποίησης χώρων και δομών που ήδη υπάρχουν. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν μερικές διορθωτικές παρεμβάσεις στην κτιριακή υποδομή και φυσικά, προσλήψεις προσωπικού για να επανδρωθεί ένα αντι-Covid-19 στρατόπεδο.
Άλλωστε η κυβέρνηση μίλησε πρώτη για «μάχη» και «πόλεμο». Και στον πόλεμο πας με όλα σου τα όπλα, βάζεις όλες σου τις δυνάμεις, σχεδιάζεις και υλοποιείς το καλύτερο, το μεγαλύτερο, το περισσότερο που μπορείς. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Οχτώ μήνες είναι αρκετοί για να χτίσεις νοσοκομείο από την αρχή, όχι για να ανακαινίσεις, να καθαρίσεις και να επανδρώσεις ένα ήδη υπάρχον κτίριο.
Όμως η κυβέρνηση αποφάσισε να θυσιάσει όσα με κόπο κατέκτησε ο ελληνικός λαός στο πρώτο lockdown και να πετάξει στα σκουπίδια το χρόνο που κερδίσαμε. Ακόμα και στην ύστατη στιγμή που η πανδημία έχει ξεφύγει, επιμένουν στη λογική του 2013 που υπαγόρευε το κλείσιμο νοσοκομείων, αντί για το άνοιγμα. Όμως αυτό έχει κόστος. Και το ερώτημα γιατί το «Λοιμωδών» δεν ανοίγει ως γραμμή μάχης απέναντι στον κορονοϊό, επανέρχεται αμείλικτο.
