Η χθεσινή ημέρα ήταν ιδιαίτερα σημαντική για ολόκληρο τον πλανήτη καθώς ο Τζο Μπάιντεν νίκησε τον αμφιλεγόμενο Ντ. Τραμπ, αλλά και ιστορική για τις ΗΠΑ, καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία της, η χώρα θα έχει μια μαύρη γυναίκα αντιπρόεδρο, την Καμάλα Χάρις. Με αφορμή λοιπόν το κλίμα των ημερών, αυτήν την Κυριακή η πρόταση ταινίας δεν είναι άλλη από τις Βραβευμένες με Όσκαρ “Υπηρέτριες” – The Help (2011).
Η υπόθεση
Η Ευγενία “Σκίτερ” Φέλαν είναι μια νεαρή κοπέλα της “υψηλής κοινωνίας” που επιστρέφει στο Τζάκσον του Μισσισιπί αφού τελείωσε τις σπουδές τις στο κολέγιο και είναι αποφασισμένη να γίνει γνωστή συγγραφέας. Θα φέρει τα πάνω κάτω στις ζωές των φίλων της, αλλά και της πόλης της όταν θα αποφασίσει να πάρει συνέντευξη από μαύρες γυναίκες, οι οποίες έχουν περάσει σχεδόν ολόκληρη την ζωή τους ως υπηρέτριες σε οικογένειες λευκών πλουσίων. Η Εϊμπελίν, η υπηρέτρια της καλύτερης φίλης της Σκίτερ, είναι η πρώτη που της ανοίγεται, παρά την αποδοκιμασία της κοινότητάς της. Παρά το γεγονός ότι οι σχέσεις της Σκίτερ με τις φίλες της κρέμονται από μια κλωστή, μαζί με την Εϊμπελίν συνεχίζουν να συνεργάζονται και σύντομα και άλλες γυναίκες θα μοιραστούν τις ιστορίες τους και όπως αποδεικνύεται έχουν πολλά να πουν…
Το πολιτικό αποτύπωμα της ταινίας
Μέσα από τις ιστορίες που αφηγούνται οι πρωταγωνίστριες της ταινίας, “φωτίζονται” πολλά μελανά σημεία που αφορούν την κατάσταση που βίωναν οι έγχρωμοι στην Αμερική για πολλά χρόνια.
Σε πολλές συντηρητικές Πολιτείες των ΗΠΑ ίσχυε μια ειδική νομοθεσία για τους μαύρους, η οποία αυτόματα, τους καθιστούσε ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας. Οι γυναίκες εργάζονταν ως υπηρέτριες για να μπορέσουν να συντηρήσουν τις οικογένειες τους και οι άντρες ασχολούνταν με εργασίες, με τις οποίες δεν μπορούσαν να έχουν υψηλές οικονομικές απολαβές – άρα και ανώτερη κοινωνική θέση -. Οι ανισότητες που επικρατούσαν μεταξύ μαύρων και λευκών, ήταν τρομακτικές.
Ακόμη, η ταινία κάνει λόγο για τις “βιολογικής φύσης φοβίες” ορισμένων λευκών απέναντι στους μαύρους, αφού υπήρχε μία έντονη προκατάληψη πως οι μαύροι βιολογικά είναι υποδεέστεροι από τους λευκούς. Οι προκαταλήψεις ήταν πολύ έντονες. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα μιας μαύρης ηρωίδας η οποία περιγράφει : “Για να φάω εγώ έχω το δικό μου κουτάλι και το δικό μου πιρούνι και τα βάζω στο δικό μου ντουλάπι ώστε να μην μπερδευτούν ποτέ με αυτά των κυρίων”. Η μαύρη υπηρέτρια ήταν υποχρεωμένη να αποδεχθεί “την κατωτερότητα” της απέναντι στα λευκά αφεντικά. Επιπλέον, πολλά σπίτια είχαν ξεχωριστές τουαλέτες για τους έγχρωμους εργαζόμενους καθώς θεωρούσαν ότι οι μαύροι μπορεί να κουβαλούν μεταδοτικές ασθένειες.
Επιπλέον, στην ταινία γίνεται αναφορά στην ρατσιστική αμερικανική οργάνωση Κου Κλουξ Κλαν ( Ku Klux Klan, KKK). Συγκεκριμένα, πρόκειται για δύο διακριτές τρομοκρατικές οργανώσεις που έδρασαν στις ΗΠΑ και υποστήριξαν το ιδεολόγημα της υπεροχής των λευκών έναντι των άλλων φυλών, τον αντισημιτισμό τον ρατσισμό και την ομοφοβία, καθώς και την αυτοχθονία. Αυτές οι οργανώσεις χρησιμοποίησαν συχνά την τρομοκρατία, τη βία και πράξεις εκφοβισμού, για να καταπιέσουν τους Αφροαμερικανούς και άλλες φυλετικές ομάδες. Τα μέλη αυτής της οργάνωσης οφείλονται για πολλούς θανάτους εγχρώμων στην Αμερική, εκείνη την εποχή.
Τέλος, στην ταινία αποτυπώνεται με τρόπο γλαφυρό η μετάδοση του ρατσιτσικού αφηγήματος από την ηγεσία των συντηρητικών Πολιτείων, αλλά και ο τρόπος που οι αρχές εξαναγκάζουν τους απλούς πολίτες να είναι συγκαταβατικοί με την κουλτούρα του ρατσισμού. Όταν η άποψη της κοινής γνώμης διαμορφώνει το ποιος λευκός άνθρωπος είναι κοινωνικά αποδεκτός, ο κόσμος δυσκολεύεται να αντιδράσει σε ρατσιστικές πράξεις για τις οποίες διαφωνεί, προκείμενου να μην περιθωριοποιηθεί από τους συμπολίτες του.
Γιατί αξίζει να την δεις
Υπάρχουν πολλοί λόγοι να δει κανείς την συγκεκριμένη ταινία, καθώς αφηγείται με έναν πολύ τρυφερό και ταυτόχρονα παραστατικό τρόπο την ιστορία των μαύρων υπηρετριών των ΗΠΑ. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως “Οι Υπηρέτριες” βραβεύτηκαν με Χρυσή Σφαίρα και Όσκαρ β’ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της Οκτάβια Σπένσερ ενώ συμπεριλήφθηκαν στην κατηγορία της Καλύτερη Ταινίας. Τέλος, αξίζει να την δεις γιατί δείχνει πως τελικά, κάθε ατομικός αγώνας για την διεκδίκηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, όταν μετατοπίζεται στην σφαίρα του συλλογικού, μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Εξάλλου “Η αλλαγή ξεκινά με έναν ψίθυρο”…
Διάρκεια: 138′
Σκηνοθεσία: Τέιτ Τέιλορ
Πρωταγωνιστούν: Βαϊόλα Ντέιβις, Μπράις Ντάλας Χάουαρντ, Τζέσικα Τσάστεϊν, Έμα Στόουν
Δείτε το trailer:
[fvplayer id=”442″]
Άννα Σαϊνίδου
