lt;p>Ο Μπομπ Ντίλαν στους New York Times
Λίγο πριν κυκλοφορήσει τον δίσκο «Rough and Rowdy Ways» με νέο υλικό, ο κορυφαίος τροβαδούρος έδωσε μια χορταστική συνέντευξη στον ιστορικό Ντάγκλας Μπρίνκλεϊ και μίλησε για όλα: από τη δολοφονία Φλόιντ μέχρι την προσωπική αγωνία του θανάτου
Η δημοτικότητα του Ντόναλντ Τραμπ βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Η κούρσα για τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου έχει μπει στην τελική ευθεία, η Αμερική φλέγεται και ο πλανήτης βγαίνει με βήματα δειλά από την πανδημία. Ποιος δεν θα ήθελε σε αυτή τη χρονική συγκυρία να έχει απέναντί του τον Μπομπ Ντίλαν, ο οποίος -μεταξύ άλλων- κυκλοφορεί οσονούπω και νέα τραγούδια; Τελικά ο άνθρωπος που τον έπεισε να το κάνει (δεν είναι δα και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο) ήταν ο πανεπιστημιακός και συγγραφέας Ντάγκλας Μπρίνκλεϊ (συζητήσεις τους έχουμε ξαναδιαβάσει στο παρελθόν) που κουβέντιασε μαζί του για το πώς το παρελθόν αλλά και το παρόν καθορίζουν την έμπνευσή του.
Ο κορυφαίος μουσικός και νομπελίστας, λοιπόν, σε μια σπάνια συνέντευξη που διαβάσαμε την Παρασκευή στους New York Times, απάντησε σε όλα τα καίρια ζητήματα, ανέτρεξε σε πρόσωπα που τον έχουν σημαδέψει (από τον Μάιλς Ντέιβις, την Ελα Φιτζέραλντ, την Αννα Φρανκ, τον Τελόνιους Μονκ μέχρι τον Ιντιάνα Τζόουνς και τον Little Richard) και φυσικά μίλησε πολύ για μουσική και το νέο του άλμπουμ με τίτλο «Rough and Rowdy Ways» (το πρώτο με πρωτότυπο υλικό μετά το «Tempest» του 2012) που αναμένεται αυτές τις μέρες.
Ενα από τα κομμάτια που περιλαμβάνονται στον δίσκο είναι και το «I Contain Multitudes» στο οποίο ο σπαρακτικός στίχος «I sleep with life and death in the same bed» (Κοιμάμαι στο ίδιο κρεβάτι με τη ζωή και τον θάνατο) έδωσε την ευκαιρία στον Μπρίνκλεϊ να τον ρωτήσει κατά πόσο σκέφτεται τον θάνατο. «Σκέφτομαι τον θάνατο του ανθρώπινου είδους. Οσο ελαφρύ κι αν ακούγεται, η ζωή όλων είναι παροδική. Κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από το πόσο δυνατός είναι, μοιάζει ανίσχυρος μπροστά στον θάνατο. Ετσι κι εγώ, το σκέφτομαι γενικά, όχι προσωπικά».
Σχεδόν δύο μήνες μετά το 17λεπτο κομμάτι «Murder Most Foul», που ξαφνικά παρουσίασε και το οποίο αναφερόταν μεταξύ άλλων στη δολοφονία του Τζον Φ. Κένεντι, ο Ντίλαν -εμφανώς κλονισμένος- περιέγραψε πώς βίωσε μια δολοφονία των ημερών μας – αυτή του Τζορτζ Φλόιντ: «Με αρρώστησε που τον έβλεπα να βασανίζεται μέχρι θανάτου με αυτόν τον τρόπο. Αυτό που συνέβη ξεπερνά τη φρίκη. Ας ελπίσουμε ότι σύντομα θα απονεμηθεί δικαιοσύνη για την οικογένειά του και για τη χώρα». Oσο για το «Murder Most Foul» ήταν άραγε η αναφορά του στον δολοφονημένο πρόεδρο ένα απόσταγμα νοσταλγίας; «Για μένα δεν είναι νοσταλγικό. Δεν πιστεύω ότι το τραγούδι αφορούσε μια δόξα του παρελθόντος ή ήταν μήνυμα σε μια χαμένη ηλικία. Για μένα μιλάει για το σήμερα. Αυτό έκανα πάντα, ειδικά όταν έγραφα τους στίχους», του είπε.
Κάτι ανάλογο, άλλωστε, δεν είχε κάνει και στο άλμπουμ «Tempest» ηχογραφώντας το «Roll on John», έναν φόρο τιμής στον Τζον Λένον; «Υπάρχει κάποιο άλλο άτομο για το οποίο θα γράφατε σήμερα ένα τραγούδι;», τον ρωτά ο Ντάγκλας Μπρίνκλεϊ. «Αυτό το είδος τραγουδιών μού έρχεται από το πουθενά. Ποτέ δεν σχεδίασα να γράψω κανένα από αυτά. Υπάρχουν συγκεκριμένες προσωπικότητες που βρίσκονται στο υποσυνείδητό μας για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Κανένα από αυτά τα κομμάτια που τιμούν ανθρώπους δεν γράφτηκε σκόπιμα. Απλώς προκύπτουν. Είμαι μπερδεμένος όσο και οποιοσδήποτε άλλος στο γιατί τα γράφω. Ωστόσο, η λαϊκή παράδοση έχει μια μακρά ιστορία τραγουδιών αφιερωμένων σε τέτοιους ανθρώπους. Υποθέτω ότι είμαι απλώς εγκλωβισμένος σε αυτή την παράδοση».
Ποιος ξέρει, ίσως στο μυαλό του 79χρονου τροβαδούρου να στριφογυρίζει ήδη ένα τραγούδια με το οποίο θα τιμά τον Τζορτζ Φλόιντ. Εκείνος άλλωστε όσο λίγοι ξέρει πώς να μάχεται για ισότητα και δικαιοσύνη και πώς να το μετουσιώσει σε στίχο. Από τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, ταυτισμένος με τους αγώνες των μαύρων ηγετών του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων, ο Ντίλαν δεν σταμάτησε στιγμή να «φωνάζει» για την αλαζονεία των λευκών προνομιούχων και το φυλετικό μίσος που σάρωνε την αμερικανική κοινωνία. Αρκεί να διαβάσει κανείς τους στίχους του «George Jackson», του «Only a Pawn in Their Game», του «The Lonesome Death of Hattie Carroll» ή απλώς να δυναμώσει τη μουσική ακούγοντας το κορυφαίο «Hurricane» του 1976 τη στιγμή που η βραχνή του φωνή λέει: «In Paterson that’s just the way things go/ If you’re black you might as well not show up on the street/ Unless you want to draw the heat».
Πηγή:
