Πολλοί έχουν μιλήσει για τη δύναμη της συνήθειας και ακόμη περισσότεροι για το πως μας καθορίζουν οι επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας. Όμως καμία τέχνη και καμία συνήθεια δεν είναι δυνατότερη από τον χρόνο, και καμία δεξιότητα που απλά “έτυχε” κάποια στιγμή στην ζωή μας να αποκτήσουμε δεν κατάφερε να νικήσει τις σωματικές μας δυνάμεις. Γιατί όταν τελικά το σώμα δεν αντέχει, το μόνο που μένει να θυμάται και να ονειρεύεται είναι η ψυχή. Και αυτήν, καμία ασθένεια και κανένας χρόνος δεν μπορούν να την φυλακίσουν.
Η Marta C. González κάποτε ήταν μια σπουδαία μπαλαρίνα. Ήταν πρίμα μπαλαρίνα με το μπαλέτο της Νέας Υόρκης. Μια μπαλαρίνα που ταξίδευε σε κόσμους μαγικούς μέσα από τις νότες, που μπορούσε να μετατρέψει από την μία στιγμή τα χέρια της σε φτερά, τα πόδια της σε δέντρα και να γεμίζει την σκηνή με εικόνες που μοιάζουν βγαλμένες από παραμύθι. Γιατί αυτή είναι η δύναμη του κάθε καλλιτέχνη: Το πάθος και η φαντασία, η έμπνευση και η μαγεία. Μαζί με σκληρή δουλεία. Ώρες ατέλειωτης πρόβας πάνω σε μία κίνηση, μέχρι να βγει τέλεια, χαλασμένες πουέντ, ιδρώτας, τραυματισμοί… Αλλά όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στο συναίσθημα που έχει κανείς την ώρα της παράστασης: Αυτό είναι κάτι πέρα από το ανθρώπινο, κάτι πέρα από το λογικό, κάτι πολύ προσωπικό και ταυτόχρονα τόσο μα τόσο συλλογικό.
Γιατί, τέχνη δεν κάνεις για να εκφράζεσαι. Τέχνη κάνεις για να μπορέσεις να κάνεις τους άλλους να εκφραστούν.
Κάποτε λοιπόν, η Marta C. González υπήρξε ο λευκός κύκνος που λικνιζόταν με την μουσική του Τσαϊκόβσκι. Κάποτε, έκλεινε τα μάτια και ταξίδευε με το σώμα και τη μουσική, και έλεγε στον κόσμο την ιστορία του λευκού κύκνου. Τα χρόνια πέρασαν και η Marta έγινε γιαγιά. Ο χρόνος, δεν επέτρεπε στο σώμα της να χορεύει, ούτε στη μνήμη της να θυμάται. Το αλτσχάιμερ είναι κάτι σκληρό για πολλούς ηλικιωμένους ανθρώπους, όπως και για τους συγγενείς τους, καθώς σε κάνει να χάνεις τον εαυτό σου και τις μνήμες σου. Η Marta όμως κάποτε ήταν μια σπουδαία μπαλαρίνα: Κάποτε είχε ένα πάθος, και αυτό μπορεί να μην ζούσε στο μυαλό της, αλλά κατοικούσε πάντα στην ψυχή της. Και το πάθος της Marta ήταν ο χορός.
Πέρσι, τον τελευταίο χρόνο της ζωής της η Marta δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα. Δεν μπορούσε να κουνήσει τα πόδια της, δεν μπορούσε να χορέψει. Μα ξαφνικά μια μελωδία ήταν σαν να την θεράπευσε… Η λίμνη των κύκνων…
Μπορεί το Αλτσχάιμερ να αλλοίωσε την μνήμη της, αλλά αυτή η μουσική ήταν πιο δυνατή από κάθε αρρώστια, από κάθε φάρμακο, από κάθε δυσκολία. Η χορογραφία μονομιάς ήρθε στο μυαλό της. Η χορογραφία που είχε εκτελέσει η ίδια το 1967, έδωσε δύναμη στο σώμα της και στο μυαλό της να τη θυμηθεί, επειδή η ψυχή της δεν την είχε ξεχάσει ποτέ. Ήταν η ίδια Marta, η σπουδαία μπαλαρίνα, μετά από τόσα χρόνια.
Γιατί μπορεί όσο μεγαλώνεις όλα γύρω σου να αλλάζουν μα ό,τι έχεις αγαπήσει μένει για πάντα, μα πάντα ίδιο….
Άννα Σαϊνίδου
