Κάθε εποχή του χρόνου έχει την γοητεία της, καθώς η καθεμία έχει μια διαφορετική ομορφιά, μια ιδιαίτερη γοητεία. Καθώς η τέχνη πάντοτε βρίσκει τον δικό της τρόπο να μιλήσει αλλά και εκφράσει καθετί όμορφο που υπάρχει στον κόσμο αυτόν, εμείς βρήκαμε 3 ποιήματα αφιερωμένα στην πιο κρύα εποχή του χρόνου: Τον χειμώνα.
Ένα παλτό, Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς 1865 – 1939
Έραψα ένα παλτό για το τραγούδι μου
το γέμισα κεντήματα,
από τις παλιές μυθολογίες μου,
από πάνω ως κάτω.
Όμως το αρπάξαν οι τυχάρπαστοι,
και το φόρεσαν, ο κόσμος να τους δει
λες και το ‘ραψαν αυτοί.
Τραγούδι μου, ασ’ τους να το πάρουν,
γιατί είναι μεγαλύτερο τόλμημα
να περπατά κανείς γυμνός.
Εκείνες τις Κυριακές του Χειμώνα, Ρόμπερτ Χέιντεν, 1913 – 1980
Ακόμα και τις Κυριακές, ο πατέρας μου σηκωνόταν νωρίς,
τα ρούχα του ντυνότανε μέσα στο μαύρο κρύο
κι ύστερα με τ’ άγρια χέρια του
άναβε φωτιές σ’ όλα τα παραγώνια.
κανένας δεν τον ευχαρίστησε ποτέ.
Ξύπναγα ακούγοντας το κρύο να τρίζει και να σπάει,
κι όταν τα δωμάτια είχαν πια ζεσταθεί, με φώναζε,
κι εγώ δειλά σηκωνόμουν και ντυνόμουν
– φοβούμενος τους χρόνιους θυμούς εκείνου του σπιτιού –
μιλώντας αδιάφορα σ’ εκείνον που είχε το κρύο εκδιώξει, κι είχε γυαλίσει ακόμα και τα καλά μου τα παπούτσια.
Αλλά τι ΄ήξερα; Πόσα λίγα ‘ήξερα
για της Αγάπης τ΄ αυστηρά και μοναχικά καθήκοντα;
Κλόουν στο φεγγάρι, Ντύλαν Τόμας, 1914 – 1953
Τα δάκρυα μου μοιάζουν σιωπηλή φυλλορροή
κάποιου ρόδου μαγικού.
Κι όλη μου η θλίψη από μια ρωγμή κυλά
ανενθύμητων χιονιών κι ουρανών.
Θαρρώ πως αν άγγιζα τη Γη,
θα θρυμματιζόταν.
Είναι τόσο λυπημένη κι όμορφη,
τρεμάμενη σαν όνειρο.
Άννα Σαϊνίδου
