Το δεύτερο Σαββατοκύριακο (και) ποδοσφαιρικής καραντίνας λόγω κορονοϊού τείνει να περάσει και σε κάθε πραγματικό φίλο της μπάλας σίγουρα έλειψε η δράση. Η La Liga, η Ligue 1, η Premier Ligue, η Serie A και η Bundesliga, όπως επίσης και η ελληνική Super League έχουν αναβληθεί επ’ αόριστον ενώ ακόμη και η διοργάνωση του Euro 2020 αναβλήθηκε για το 20201. Άπαντες έχουν κλειστεί στα σπίτια τους, κάτι που σημαίνει ότι υπάρχει άπλετος χρόνος για διάφορα άλλα πράγματα. Αν επιθυμείς να γεμίσεις την ώρα σου με ποδόσφαιρο, ακολουθούν κάποια all time classic παιχνίδια που αξίζει να δεις. Μπορείς μάλιστα να το κάνεις μέσω Youtube.
Μίλαν – Ρεάλ Μαδρίτης 5-0 (1989)
Γιατί να το δεις: Ο ποδοσφαιρικός κόσμος άλλαξε.
Στις 19 Απριλίου του 1989, η Μίλαν του Arrigo Sacchi υποδεχόταν στο Σαν Σίρο την Ρεάλ Μαδρίτης, στον δεύτερο ημιτελικό του -τότε- Κυπέλλου Πρωταθλητριών, με τη Βασίλισσα να έχει κερδίσει το πρώτο παιχνίδι με 1-0. Οι φιλοξενούμενοι, έχοντας ως μεγάλα τους αστέρια τους Emilio Butragueño και Hugo Sanchez θεωρούνταν (και ήταν) μία από τις ισχυρότερες ομάδες της Ευρώπης. Στο γήπεδο όμως αποδείχτηκε κάτι άλλο: Η Μίλαν θα άλλαζε τον ποδοσφαιρικό κόσμο. Ο Carlo Ancelotti, που βρήκε θέση στην 11άδα εξαιτίας του τραυματισμού του Alberigo Evani άνοιξε το σκορ στο 19′, για να αναλάβει στη συνέχεια δράση η φανταστική τριάδα των Ολλανδών – οι Frank Rijkaard, Marco Van Basten και Ruud Gullit σκόραραν στο 25ο, 45ο και 49ο λεπτό αντίστοιχα, με τον Roberto Donadoni να ολοκληρώνει τον θρίαμβο με τη συμπλήρωση μίας ώρας παιχνιδιού. Σε αυτό το ματς όμως δεν ήταν μόνο η επίθεση των Ροσονέρι που έκανε τη διαφορά. Ο Franco Baresi διηύθυνε μαεστρικά την άμυνα της Μίλαν, βγάζοντας διαρκώς offside τους επιθετικούς των Μερένχες. Κάτι που αργότερα οδήγησε τη FIFA να αλλάξει τον κανονισμό του παθητικού offside, καθώς ήταν λες και ο Sacchi είχε βρει το bug του παιχνιδιού για να κερδίζει συνεχώς.
Δυτική Γερμανία – Ολλανδία 2-1 (1974)
Γιατί να το δεις: Δεν κερδίζουν πάντα οι καλοί.
Η περίφημη εθνική Ολλανδίας των 70s, με ηγέτη τον προφήτη Johan Cruyff ίσως άλλαξε -ή πιο ορθά, εξέλιξε- το παιχνίδι περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα του πλανήτη. Και δεν υπάρχει αμφιβολία πως η καλύτερη εκδοχή της εμφανίστηκε στα γήπεδα της Γερμανίας κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974. Δυστυχώς για τους ιπτάμενους Ολλανδούς του Rinus Michels, οι κυνικοί και πραγματιστές (δυτικο)Γερμανοί τους έκοψαν τα φτερά προς την κατάκτηση του Μουντιάλ, έχοντας ως πρωταγωνιστές τους Franz Beckenbauer, Gerd Müller, Paul Breitner και Sepp Maier.
Μπάγερν Μονάχου – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 1-2 (1999)
Γιατί να το δεις: Για να πειστείς πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.
Μέχρι τον περιβόητο τελικό του Champions League στην Κωνσταντινούπολη, το 2005, εκείνος του Καμπ Νου, το 1999, έφερε τον τίτλο του πιο συναρπαστικού στην ιστορία του θεσμού. Όχι άδικα, καθώς η κορυφαία ομάδα εκείνης της σεζόν, οι Κόκκινοι Διάβολοι του Sir Alex Ferguson, απέδειξαν πως είναι εξίσου τυχεροί όσο και ικανοί. Οι Βαυαροί προηγήθηκαν μόλις στο 6ο λεπτό με απευθείας εκτέλεση φάουλ του Mario Basler, χάνοντας στη συνέχεια αρκετές σημαντικές ευκαιρίες για να καθαρίσουν το ματς. Όταν φαινομενικά κρατούσαν το τρόπαιο στα χέρια τους, ήρθαν οι Teddy Sheringham (90’+1) και Ole Gunnar Solskjaer (90’+3) για να γράψουν ένα πραγματικό ποδοσφαιρικό έπος. Αν επιθυμείς να διευρύνεις περαιτέρω στην ιστορία του treble της Γιουνάιτεντ εκείνη τη σεζόν, μπορείς να παρακολουθήσεις το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ με όλα τα highlights.
Ιταλία – Βραζιλία 3-2 (1982)
Γιατί να το δεις: Το παιχνίδι της ιταλικής ποδοσφαιρικής Αναγέννησης.
Στο Μουντιάλ του 1982, η μετέπειτα παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία αντιμετώπισε το πιο δύσκολο εμπόδιο στο δρόμο προς τον τίτλο, στη δεύτερη φάση των ομίλων, με φόντο μία θέση στα ημιτελικά. Η Σελεσάο διέθετε μία από τις κορυφαίες ομάδες της ιστορίας της έχοντας ένα υπέροχο κέντρο που αποτελούνταν από τους μύθους Zico, Sócrates, Falcao και Éder ενώ οι Ατζούρι είχαν να αντιπαρατάξουν σπουδαίες φυσιογνωμίες όπως οι Gaetano Scirea, Dino Zoff (σε ηλικία μάλιστα 40 ετών), Bruno Conti, Marco Tardelli και τον αρχισκόρερ Paolo Rossi. Οι Ιταλοί γνώριζαν καλά πως εκείνη την ημέρα κέρδισαν το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τελικά, αποδείχθηκε πως η επιτυχία στα γήπεδα της Ισπανίας αποτέλεσε την αφορμή για να χτίσουν το καλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη για τα επόμενα 20 χρόνια.
Ιταλία – Βραζιλία 0-0 (1994)
Γιατί να το δεις: Για να σε πάρει ο ύπνος (και να ξυπνήσεις στα πέναλτι).
Είναι γεγονός πως ο τελικός του Μουντιάλ των ΗΠΑ, το 1994, δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας, εν αντιθέσει με την κατά τα άλλα αρκετά αξιοπρεπή διοργάνωση. Στο Rose Bowl της Pasadena τέθηκαν αντιμέτωπες η Ιταλία, η οποία στηρίχθηκε κατά πολύ στην καταπληκτική άμυνά της και στον μυθικό σε εκείνο το τουρνουά Roberto Baggio και η Βραζιλία, που έχοντας σε εξαιρετική φόρμα τους Romario και Bebeto, φαινόταν -και ήταν- το απόλυτο φαβορί. Παρότι πολλοί περίμεναν έναν εντυπωσιακό τελικό, το ματς μόνο τέτοιο δεν ήταν, με το 0-0 κατά τη διάρκεια των 90′ αλλά και της παράτασης να στέλνει τους δύο μονομάχους στα πέναλτι. Baresi και Massaro αστόχησαν για τους Ιταλούς αλλά το χαμένο χτύπημα του ήρωα Baggio είναι εκείνο που θα μνημονεύεται για πάντα. Η Σελεσάο επικράτησε με 3-2 στη ρώσικη ρουλέτα, κατακτώντας και πάλι τον τίτλο, μετά το 1970.
Διάβασε ακόμη για το μοιραίο αυτογκόλ του Andres Escobar, το ποδόσφαιρο μετά το Brexit, το Ultras που θέλει να γίνει το Green Street Hooligans της επόμενης γενιάς και τις καλύτερες sports movies όλων των εποχών.
Πηγή: HTTPS://ESQUIRE.COM.GR
