Του Ζήση Μπούρτζου
2016 και ο … “αντισυστημικός” Ν.Φάρατζ την “κάνει” πανικόβλητος α λα … αγγλικά, όταν συνειδητοποιεί ότι το αποτέλεσμα του εκεί δημοψηφίσματος πιθανότατα θα είναι υπέρ της εξόδου από την ΕΕ (ό,τι δηλαδή ο ίδιος ανέξοδα προπαγάνδιζε επί χρόνια, προφανώς νομίζοντας ότι δε θα συμβεί ποτέ).
2018 και η … “αντισυστημική” Μ.Λεπέν διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι ουδεμία σχέση (θέλει να) έχει με το αυθεντικό λαϊκό κίνημα των “Κίτρινων Γιλέκων”, ένα κίνημα με ριζοσπαστικά αιτήματα και το οποίο ξεπήδησε στη Γαλλία από τα “κάτω”.
2017 και ο “αντισυστημικός” Πλανητάρχης Ντ.Τραμπ κάνει ό,τι μπορεί για να αναιρέσει το Νόμο της (επίσης αντιδραστικής, αλλά σε πιο … μακιγιαρισμένη εκδοχή) Κυβέρνησης του Μπ.Ομπάμα και ο οποίος προέβλεπε καθολική πρόσβαση των πολιτών στο Σύστημα Υγείας!
2018 και ο “αντισυστημικός, πολέμιος του Τζ. Σόρος (γιατί βλέπεις το πρόβλημα δεν είναι το όλο σύστημα, αλλά τα πρόσωπα και μάλιστα … ένα συγκεκριμένο εξ αυτών) ο Ούγγρος πρωθυπουργός Β.Όρμπαν επιβάλλει, μεταξύ άλλων, αύξηση των ωρών εργασίας (με το τοπίο μάλιστα να παραμένει θολό ως προς αντίστοιχη αύξηση αμοιβών).
Κοινή συνισταμένη/διαπίστωση: αυτός ο επικίνδυνος ‘προστατευτισμός’ (?) χωρίς ανθρώπινο πρόσωπο (εδώ φυσικά δεν χρειάζεται ερωτηματικό) δεν αποτελεί παρά την άλλη όψη του ίδιου αντιλαϊκού νομίσματος και ας λανσάρεται ως δήθεν ‘αντισυστημικός’.. Δεν είναι καθόλου τυχαίο οτι ουδέποτε οι εκπροσωποί του κάνουν λόγο για ‘καπιταλισμό’,’ ιμπεριαλισμό’, έστω ‘νεοφιλελευθερισμό’ αλλά επιτίθενται γενικώς και αορίστως στην ‘παγκοσμιοποίηση’ με έναν τρόπο μάλλον συνωμοσιολογικό και παιδιάστικο.
Εξίσου όμως επικίνδυνη δεν είναι και η εμμονή εκφάνσεων της Αριστεράς (σε παγκόσμιο επίπεδο) στον ισοπεδωτικό κοσμοπολιτισμό και την άκριτη απόρριψη οποιασδήποτε κριτικής στην παγκοσμιοποίηση (ως σύνθετο φαινόμενο).
Γεγονός αποτελεί οτι η παγκοσμιοποίηση προκάλεσε συμπίεση της πάλαι ποτέ εύρωστης ‘μεσαίας τάξης’ της (κυρίως Δυτικής) Ευρώπης και των Η.Π.Α. . Οδήγησε δε τα κατώτερα οικονομικά στρώματα των χωρών αυτών σε περιθωριοποίηση και κοινωνικό αποκλεισμό. Συνιστά υπεραπλούστευση επικίνδυνη ωστόσο, να αντιμετωπίζεται ως ξέχωρο φαινόμενο και όχι ενταγμένο στη γενικότερη αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ του Κεφαλαίου και εναντίον της εργασίας, η οποία λαμβάνει χώρα τις τελευταίες τρείς περίπου δεκαετίες. Ασφαλώς η στροφή στις προαναφερθείσες ρατσιστικές και κάθε άλλο φιλολαϊκές δυνάμεις, μόνο σε σκοτεινές ατραπούς μπορεί να οδηγήσει.
