Η εργασία στο σεξ αντιπροσωπεύει ένα από τα πολλά εκείνα θέματα που, πέρα από το γεγονός ότι σκιάζεται από τις αποψάρες και την ημιμάθεια του μέσου ανθρώπου, δημιουργεί προστριβές ακόμα και εντός προοδευτικών ή φεμινιστικών κύκλων, διότι τα νερά είναι ακόμα θολά και το βάρος του ταμπού δυσβάσταχτο.
Δεδομένου ότι ο φεμινισμός κατά καιρούς έχει αποκλείσει -εκούσια ή ακούσια- διάφορες ομάδες «αόρατων» μέχρι προσφάτως γυναικών από τους αγώνες του, όπως είναι οι τρανς, οι μαύρες και οι φτωχές γυναίκες, είναι σημαντικό να κινείται με ανοιχτό μυαλό απέναντι στις καινούριες ιδέες που εισβάλλουν στο κίνημα, καθώς -ω τι έκπληξη!- ακόμα και οι άνθρωποι που παλεύουν για την ισότητα πέφτουν συχνά θύματα προκαταλήψεων.
Παρ’ όλο λοιπόν που πλέον το σύνθημα «η σεξεργασία είναι εργασία» έχει αρχίσει να ενσωματώνεται σε μεγάλο βαθμό στα φεμινιστικά αφηγήματα, εντάσσοντας την απασχόληση στον συγκεκριμένο τομέα στο αναφαίρετο δικαίωμα αυτοδιάθεσης των γυναικών, υπάρχουν ακόμα πάρα πολλές γκρίζες ζώνες που λειτουργούν ως τροχοπέδη στον συγκεκριμένο διάλογο.
Και ο μόνος τρόπος για να ρίξουμε πάνω τους φως, είναι να σταματήσουμε να υποκρινόμαστε πως κίνητρο της αντίστασής μας στο να αποδεχτούμε τα άτομα της βιομηχανίας του σεξ στέκεται αποκλειστικά το ενδιαφέρον μας για την ακεραιότητά τους, και όχι οι προκαταλήψεις μας για τη σεξουαλικότητα των γυναικών.
Ιδού λοιπόν κάποιοι ανυπόστατοι σχετικοί με το ζήτημα μύθοι, που χρίζουν γκρεμίσματος με βαριοπούλα:
Φεμινιστικός μύθος 1#: Οι σεξεργάτριες πουλάνε τα σώματά τους για την ικανοποίηση των αντρών
Εδώ το λογικό σφάλμα έγκειται στο γεγονός ότι η προσφορά του επί πληρωμή σεξ ταυτίζεται με την προσφορά του σώματος ως ολότητα, κι εκείνη με τη σειρά της με την ψυχική ευημερία των γυναικών αυτών.
Ωστόσο τα άτομα που εργάζονται στο σεξ δε πουλάνε το σώμα τους, τουλάχιστον όχι σε μεγαλύτερο βαθμό από τους σερβιτόρους, τους οικοδόμους ή τους αθλητές, οι οποίοι εξαντλούν τις σωματικές τους δυνάμεις ενδεχομένως και με πιο οδυνηρό και καταναγκαστικό τρόπο. Αν τα βάλουμε λοιπόν εντελώς ψυχρά στη ζυγαριά, η σωματική εκμετάλλευση κάποιων επαγγελμάτων ίσως και να είναι πολύ χειρότερη στο τέλος της ημέρας.
Παράλληλα, η αυθαίρετη υπόθεση πως η συνδιαλλαγή αυτή έχει ως συνέπεια μόνο τη σεξουαλική ικανοποίηση του άντρα -υπονοώντας ότι η γυναίκα επιτελεί τον ρόλο του κενού δοχείου-, αγνοεί παντελώς το γεγονός πως οι άνθρωποι αντλούν πολύ συχνά προσωπική ευχαρίστηση από τα επαγγέλματα τους, ανεξάρτητα του χρηματικού αντιτίμου, και οι σεξεργάτριες δεν αποτελούν εξαίρεση του κανόνα.
Οπότε ας αφήσουμε μια φορά τις ίδιες να μιλήσουν για τα καλά και τα κακά του επαγγέλματός τους, χωρίς να βγάζουμε συμπεράσματα εκ των προτέρων για εντελώς ξένα σε μας βιώματα.
Φεμινιστικός μύθος 2#: Τα άτομα που δουλεύουν στο σεξ είναι όλα θύματα εκμετάλλευσης
Για όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, στην καπιταλιστική ουτοπία που ζούμε, υπάρχουν διάφορες διακυμάνσεις μεταξύ του «λατρεύω το επάγγελμά μου» και του «κακοκοποιούμαι ψυχικά και σωματικά στον χώρο εργασίας μου».
Κάποιες σεξεργάτριες, όσο δύσκολο κι αν μας είναι να το πιστέψουμε, δε θα άλλαζαν το επάγγελμά τους για κανένα στον κόσμο, γιατί το επέλεξαν και συνεχίζουν να τιμούν αυτή την επιλογή κάθε μέρα που περνάει.
Για κάποιες άλλες αποτελεί απλά μια ακόμα βαρετή δουλειά που την κάνουν για να βιοποριστούν, έχοντας τις αντίστοιχες καλές και κακές στιγμές στην διάρκεια της καριέρας τους.
Και ναι, κάποιες άλλες είναι θύματα εμπορίου λευκής σαρκός, και ζούνε σε μια 24ωρη κόλαση.
Μάντεψε όμως! Το τελευταίο δε θα εξαφανιστεί μαγικά σε μια μέρα, αν βάλουμε τη σεξεργασία στο περιθώριο και την μπουκώσουμε ξανά με στερεότυπα αιώνων.
Μπορείς να παλεύεις ενάντια στο trafficκing χωρίς να ακυρώνεις την καλή πλευρά του επαγγέλματος, υποστηρίζοντας μια αποτελεσματικότερη νομική ρύθμιση, καθώς και τη δημιουργία ενός προστατευτικού πλαισίου που θα εγγυάται ασφαλείς και δίκαιες συνθήκες εργασίας για τις γυναίκες αυτές.
Φεμινιστικός μύθος 3#: Οι γυναίκες αυτές εκτίθενται σε περισσότερους κινδύνους
Και πάλι, αυτό δεν αντιπροσωπεύει μοιραία συνέπεια του επαγγέλματος αυτού καθ’ αυτού, αλλά της περιθωριοποιημένης θέσης του στην κοινωνία.
Σαφώς και η βία, τα ναρκωτικά και τα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα είναι πιο συχνά στον κύκλο των ιερόδουλων, ωστόσο η αιτιολόγησή του φαινομένου ως απόρροια της σεξουαλικής φύσης του, αποτελεί στατιστικό σφάλμα.
Η προστασία μέσω αυστηρότερων νόμων, κι όχι η κατάργηση, είναι αυτή που θα εξασφαλίσει τη μείωση του κινδύνου που διατρέχουν, σε συνδυασμό με την αλλαγή της γενικότερης στάσης της κοινωνίας απέναντι στο πρόσωπό τους, καθώς η ανάγκη να αντιμετωπίζονται ως καθημερινές γυναίκες με όνειρα, με φίλους, με συντρόφους και ζωή πέρα από το επάγγελμά τους, είναι πιο ζωτική από ποτέ.
Αν πρέπει λοιπόν να θυμόμαστε μόνο ένα πράγμα σχετικά με το διακύβευμα, αυτό είναι πως η προσωπικότητα των σεξεργατριών δε περιστρέφεται γύρω από την εργασία τους, αλλά υπάρχει ανεξάρτητα και παράλληλα με αυτή.
Ντορίνα Παπαγεωργίου
