Είναι πάρα πολύ ανθρώπινο σε μια κατάσταση υγειονομικής κρίσης όπως η φετινή να ψάχνουμε χαραμάδες ελπίδας μέσα στον πανικό. Το να αντλούμε ωστόσο πηγαία ανακούφιση στο άκουσμα των θανάτων νεαρών ανθρώπων που έπασχαν από υποκείμενο νόσημα (αντί ενός εντελώς υγιών δηλαδή), πέρα από σκληρότητα, φανερώνει και πλήρη άγνοια για το τι εστί υποκείμενο νόσημα.
Όταν κινδυνεύει η υγεία μας και ενδεχομένως και η ζωή μας, είναι πολύ πιθανό να στραφούμε στην παρηγοριά της φυσικής επιλογής. Είναι για παράδειγμα πολύ εύκολο να πείσουμε τον εαυτό μας πως ο covid «δεν είναι για μας» καθώς αγγίζει μόνο αυτούς που ούτως ή άλλως ήταν προορισμένοι στο να πεθάνουν ή να αρρωστήσουν σύντομα: οι ηλικιωμένοι, οι καρδιοπαθείς, οι καρκινοπαθείς, είναι στο μυαλό μας τα εξιλαστήρια θύματα που θα υποστούν όλο το βάρος της πανδημίας, αφήνοντας μας ανέγγιχτους,
Αλλά πρόκειται για πλάνη· δεν κλειστήκαμε μέσα μόνο «για τις γριές», αλλά και για τους εαυτούς μας. Γιατί υποκείμενα νοσήματα δεν είναι μόνο οι θανατηφόρες ανίατες ασθένειες. Υποκείμενο νόσημα είναι και το άσθμα, και ο διαβήτης, και η παχυσαρκία, και ο HIV. Πράγματα δηλαδή καθημερινά, που τα έχουν χιλιάδες υγιείς κατά τα άλλα συμπολίτες μας και ζουν μαζί με αυτά μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Άρα όχι, ο κορωνοιός δεν επιταχύνει απλά μια ήδη προμελετημένη κατάληξη, αλλά σκοτώνει ανθρώπους που δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να πεθάνουν στο άμεσο μέλλον και σε τόσο νεαρή ηλικία, καθώς για την κλινική τους κατάσταση έχει ήδη εδώ και χρόνια μεριμνήσει η ιατρική, που τους χαρίζει μια φυσιολογική ζωή με τη βοήθεια απλών καθημερινών υποδείξεων.
Τι μας δείχνει λοιπόν αυτό; Μας δείχνει ότι οι πανδημίες με τόσο σημαντική μεταδοτικότητα μας γυρίζουν πίσω όσον αφορά την ιατρική πρόοδο, γιατί πεθαίνουν άνθρωποι από μια ασθένεια που, ενώ έχει εδώ και χρόνια αντιμετωπισθεί, πυροδοτείται ξανά όταν εισβάλει ένας απρόβλεπτος ιός στο σύστημά των νοσούντων.
Οφείλουμε λοιπόν να συλλογιστούμε, με τα νέα αυτά τα δεδομένα, πόσο υποτιμήσαμε το εύρος του target group που κινδυνεύει από τον κορωνοιό, και σε δεύτερη φάση, πόσο σημαντικό είναι να κινηθούμε προς μια κατεύθυνση περισσότερο αλτρουιστική και λιγότερο ατομικιστική, για να τελειώνει αυτή η ιστορία πριν καν προλάβει να κλείσει έτος.
Ντορίνα Παπαγεωργίου
