Άλλη μία γυναικοκτονία.
Αυτή τη φορά, μια γυναίκα 40 ετών που βρέθηκε νεκρή στη μέση του δρόμου στο Μενίδι, με ένα μαχαίρι καρφωμένο στο σώμα της και βασικό ύποπτο τον πρώην σύντροφό της.
Άλλη μία γυναίκα που είχε τη δύναμη να προβεί δύο φορές σε καταγγελία για ενδοοικογενειακή βία κι όμως βρέθηκε νεκρή.
Άλλη μια θλιβερή απόδειξη του πόσο πολύ απέχουμε από την προστασία των γυναικών και των θηλυκοτήτων από την έμφυλη βία και κακοποίηση.
Πώς μπορούμε όμως να αντιμετωπίσουμε τη ζοφερή πραγματικότητα όπου οι γυναικοκτονίες έχουν πάρει διαστάσεις επιδημίας, να καταπολεμήσουμε ουσιαστικά την έμφυλη βία, όταν η κυβέρνηση δεν δέχεται καν τη νομική κατοχύρωση του όρου γυναικοκτονία, όταν δεν λαμβάνει όλες τις απαραίτητες νομοθετικές πρωτοβουλίες, όταν υπάρχουν κυβερνητικές φωνές που προκαλούν ανατριχίλα, θλίψη, ντροπή; Φωνές που θέλουν τη «γυναίκα να τίκτει», τη γυναικοκτονία να «έχει μια βιολογική βάση», φωνές που προσδίδουν χαρακτηριστικά στη γυναικεία και την αντρική φύση.
Να αλλάξουμε εδώ και τώρα ό,τι κανονικοποιεί τη βία, να διασφαλίσουμε ένα ισχυρό υποστηρικτικό πλαίσιο για τα θύματά της με ενίσχυση των δημοσίων υπηρεσιών και δομών, να επενδύσουμε στην ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση, να προτάξουμε την ενσυναίσθηση. Για να μπορέσουμε να κοιτάξουμε μπροστά.
