Αναλυτές και βουλευτές όλων των αποχρώσεων σχεδόν ορκίζονται τις τελευταίες ώρες ότι η σημερινή αντιπαράθεση μεταξύ του Πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη και του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα θα είναι μια από τις σφοδρότερες κοινοβουλευτικές μάχες των τελευταίων μηνών.
Με νωπά τα γεγονότα στην Νέα Σμύρνη και το ΑΠΘ όλοι προδικάζουν ότι ανάμεσα στις γραμμές των ομιλιών των δύο «μονομάχων» θα σταλούν μηνύματα προς τα εκλογικά τους ακροατήρια, παράλληλα με την αλίευση όσο το δυνατόν ψηφοφόρων άλλων χώρων. Θα επιβεβαιωθούν, ωστόσο, οι επαγγελματίες της πολιτικής;
Οι χθεσινές πορείες στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη δίνουν μια γεύση της λαϊκής δυσαρέσκειας που φαίνεται να φουντώνει. Όχι μόνο εξαιτίας της «υπερδραστηριότητας» της ΕΛ.ΑΣ. ή λόγω της συσσωρευμένης καταπίεσης από την πανδημία. Το αβέβαιο -και μάλλον ζοφερό- αύριο φουντώνει τη σπίθα της αντίδρασης. Ο ήχος από τα λουκέτα που πλησιάζουν, από την απόλυτη απορρύθμιση της εργασίας, την τηλεργασία στην μονιμότητά της, την ελεύθερη πτώση του τζίρου στο εμπόριο, τη μη εστίαση. Η έλλειψη κάθε προοπτικής για όλες πλέον τις γενιές -και ειδικά για τους νέους- πυροδοτεί την ανυπακοή.
Αυτό το αύριο που φαίνεται -πως θα διαρκέσει πολύ- κλονίζει κάθε ελληνική οικογένεια και για πρώτη φορά κάθε μέλος της. Αυτό το αύριο πρέπει να κυριαρχήσει στη σημερινή συζήτηση, με την αντιπολίτευση να επιβάλει πρώτη την πραγματική ατζέντα, τα πραγματικά προβλήματα. Διαφορετικά θα θυμόμαστε με νοσταλγία τη ρήση ενός πρώην Πρωθυπουργού ότι σε κάθε σπίτι θα υπάρχει -επί των ημερών του και εξής- ένας τουλάχιστον εργαζόμενος. Εκείνος έπεσε.
Πόσο θα αντέξουν άραγε όλοι όσοι θα κληθούν τυχόν τα επόμενα χρόνια να αντιμετωπίσουν τον κανένα εργαζόμενο κάτω από το ίδιο κεραμίδι, αν δεν μιλήσουν από σήμερα για το αύριο;
#MenoumeSpeedy
